Ի՞նչ է կատարվում Հայաստանի իշխանական էլիտայի հետ: Ինչո՞ւ այդքան թշնամանք սեփական ժողովրդի նկատմամբ

Հերթական լուրն է տարածվել ողջ Հայաստանում. ՀՀ կառավարությունը պատրաստվում է հետ կանչել միջազգային դատարաններից ադրբեջանի դեմ հայցերը։

Ամեն անգամ հայ ժողովրդին, հատկապես նրա արցախյան հատվածին թվում է, թե Հայաստանի իշխանությունները իրավունքների անտեսման, ատելության, արժանապատվությունը նվաստացնելու աստիճանով հասել են հատակին։ Բայց ոչ…

Եկեք հեռանանք էմոցիաներից և դիտարկենք հարցի իրավական կողմը:

Ինչո՞ւ է Հայաստանը դիմել միջազգային ատյաններ Ադրբեջանի դեմ հայցերով։

Ակնհայտ է, որ հաշվի առնելով այն վախկոտությունը, որ Հայաստանի ուժային «էլիտան» ցուցաբերում է այս ֆաշիստական, ռասիստական, ահաբեկչական երկրի առջև, նա չէր դիմի նման բարձր ատյաններ առանց լուրջ հիմնավորման։ Սա նշանակում է, որ դեռ կա գիտակցություն, որ դաժան սպանությունները, բռնաբարությունները, անզեն մարդկանց գնդակահարությունները չեն կարող անպատիժ մնալ։

Իսկ ի՞նչն է հիմա ստիպել Հայաստանի իշխանություններին մտածել նման որոշման մասին։

Նախ, «բարի կամքի ժեստով» Հայաստանը ադրբեջանին է փոխանցել մեր երկրի սահմանը հատած թշնամալան զինծառայողին։ Ավելին, առանց որևէ բացատրության, թե ինչպե՞ս կարող է հանցագործը, որի նկատմամբ քրեական գործ է հարուցվել, պարզապես ազատ արձակվել կալանքից։

Որտեղի՞ց եկավ «ազդանշանը»: Կրկին Ռուսաստանի՞ց, որը մի քանի շաբաթ առաջ կալանավորել էր մեկ այլ հանցագործի, ով 44-օրյա պատերազմի ժամանակ մասնակցել էր Հադրութում տարեց տղամարդու գլխատմանը, և անմիջապես հանձնել ադրբեջանական կողմին, թեև պետք է արտահանձներ Հայաստանին։

Թե՞ Թուրքիայի հետ հարաբերություններ հաստատելու հեռանկարի ներշնչանքը ստիպեց Հայաստանի իշխանություններին հերթական անգամ հաճոյանալ մեր թշնամու «մեծ եղբորը»։

Ի՞նչ է կատարվում Հայաստանի իշխանական էլիտայի հետ և որտեղի՞ց այդքան թշնամանք սեփական ժողովրդի նկատմամբ, որն արդեն երեք տարի անհավատալի սթրեսի է ենթարկվել իր հայրենիքի մի մասի, բազմահազար որդիներ կորսնելով: Ի՞նչ վատություն են արել հայերը Հայաստանի իշխանություններին և Եւ ինչո՞վ է հայկական ազգանունով պաշտոնյաների պահվածքը տարբերվում ադրբեջանցիներից։

Ոչ մի ողջամիտ հայի մտքով չէր անցնի, որ կգան ժամանակներ, երբ սեփական իշխանություններն այսքան եռանդով կծաղրեն սեփական ժողովրդին։ Թերեւս նրանց կարելի է համեմատել միայն բոլշեւիկների հետ։

Նայելով Հայաստանի ներկայիս իշխանություններին՝ սկսում ես հասկանալ, թե ինչ է տեղի ունեցել 20-րդ դարի 20-ականներին, և ինչու Արցախն ի վերջո հայտնվեց ադրբեջանի կազմում, իսկ իրականում՝ փոքր Թուրքիայի կազմում։

Բայց կարծես թե Հայաստանի իշխանությունները թերագնահատում են իրենց ժողովրդի մտավոր ներուժը։

Արտաքին թշնամու դիմաց, իր կորուստների ցավից ու ցնցումներից, մեր ժողովուրդը դեռ դիմանում է պետական ​​պաշտոնյաների հարձակումներին, որոնք դուրս են բոլոր ողջամիտ սահմաններից։

Բայց մարդկանց գիտակցությունը սկսում է գերակշռել հույզերին, համենայն դեպս Արցախի բռնի տեղահանված բնակիչների մոտ, ովքեր դիմացել են 36 տարվա պայքարի բոլոր դժվարություններին, անհավատալի կորուստներ են կրել միայն հարգանքի ու ճանաչման արժանի ազատ Հայրենիքում ապրելու համար։

Հանուն այս ազատության իրենց սիրելիներին կորցրած մարդկանց զգացմունքների ծաղրը չի կարող անպատիժ մնալ։ Մնում է միայն գտնել խելագարներին պատասխանատվության ենթարկելու ձև:

Մարգարիտա Քարամյան