«Գուցե այս անգամ էլ հաղթանակը մերը կլիներ, եթե ունենայինք համարժեք ղեկավարություն»

Վահագն Սարգսյանը ծնվել է 2001 թվականին Արցախի Մարտունու շրջանի Ճարտար գյուղում։ Նա ամբողջ կյանքն ապրել է հայրենի Արցախում։ Ջերմությամբ և միևնույն ժամանակ մեծ տխրությամբ հիշում է մանկության ու պատանեկության պայծառ պահերը, ընկերներին ու համագյուղացիներին, ինչպես նաև Արցախի սքանչելի բնությունը։

«Արցախի բնությունն այնքան է առանձնանում իր գեղեցկությամբ, որ իզուր չեն Արցախը կոչում փոքրիկ Շվեյցարիա”։

Վահագնը ծնվել է բազմանդամ ընտանիքում։ Նա դաստիարակվել է հայրենասիրության ոգով։ 2020 թվականին, երբ սկսվեց 44-օրյա պատերազմը, նա ժամկետային զինծառայող էր։ Ծառայել է Մարտակերտում։

«Ինչպես հիմա հիշում եմ 2020 թվականի սեպտեմբերի 27-ը՝ հանգստյան օր էր։ Մի ամբողջ շաբաթ անհամբերությամբ էինք սպասում այդ օրվան, քանի որ կիրակի օրերին մեզ խորոված էին տալիս ճաշին։ Վեր կենալուց հետո ընկերներս և ես գնացինք սարքի մոտ՝ սուրճ խմելու, բայց չհասցրինք։ Պատերազմն ընդհատեց մեր հանգիստը։ Ամենուր լսվում էին պայթյունների ձայներ։ Հակառակորդը սկսել է ակտիվորեն առաջ շարժվել շփման գծի ողջ երկայնքով՝ ինչպես ցամաքային, այնպես էլ օդից։ Սկզբում մարտական ​​հերթապահություն էինք իրականացնում Մարտակերտի ուղղությամբ տեղակայված դիրքերում, որտեղ այն ժամանակ համեմատաբար անվտանգ էր։ Հոկտեմբերի 23-ին մեզ տեղափոխեցին Մարտունի՝ Գիշի գյուղ։ Այստեղ կատաղի մարտեր էին տեղի ունենում։ Ուժերն անհավասար էին։ Մեր դիրքերը ենթարկվել են հակառակորդի ինտենսիվ կրակի։ Բայց չնայած առաջնագծում տիրող ծայրահեղ ծանր վիճակին, մեր տղաների բարոյահոգեբանական վիճակը շատ բարձր էր։ Տղաները կռվեցին մինչև վերջին փամփուշտը։ Ու արդեն լրիվ հյուծված, մի քանի օր մարտական ​​հերթապահությունից հետո հոգնած Ուլյան լեռան վրա՝ հայրենի Ճարտար գյուղի մոտ, ավիահարվածների ժամանակ վիրավորվել եմ՝ ուղեղի ցնցում եմ ստացել»։

Ընկերներին հաջողվել է օգնել Վահագնին և շտապօգնության մեքենայով ուղարկել Ստեփանակերտ, սակայն ճանապարհին կրակել են շտապօգնության մեքենայի վրա, և Վահագնը ստացել է ձեռքի երկրորդ վիրավորումը։ Դրան հաջորդեց Ստեփանակերտի վերականգնողական կենտրոնում բուժման ու վերականգնողական երկարատեւ ընթացքը։ Վերականգնումը որոշակիորեն տվել է դրական արդյունքներ։ Վահագնը երախտապարտ է վերականգնողական կենտրոնի ողջ թիմին պրոֆեսիոնալիզմի և ջերմ վերաբերմունքի համար։

Չնայած անցած բոլոր դժվարություններին ու փորձություններին, Վահագնը չկորցրեց հավատը, որ ամեն ինչ լավ կլինի։ Նա ընդունվեց համալսարան և սկսեց ֆուտբոլով զբաղվել։ Բայց, ցավոք, նրա ծրագրերն այդպես էլ իրականություն չդարձան։ Սկսվեց 9-ամսյա շրջափակումը, ապա մեկօրյա պատերազմ, որին կրկին ակտիվ մասնակցություն ունեցավ։

«Մենք բազմիցս հայտնվել ենք դժվարին իրավիճակներում, որոնցից միշտ արժանապատվորեն և հաղթանակով ենք դուրս եկել։ Հնարավոր է, որ հիմա էլ հաղթանակը մերը լիներ, եթե համարժեք ղեկավարություն ունենայինք»։

Այժմ Վահագնը ընտանիքով ապրում է Արտաշատում։ Վաճառքի մենեջերի դասընթացների է հաճախում: Նա հույս ունի աշխատանքի անցնել և գումար վաստակել վիրահատության համար՝ վերջապես վերացնելու վնասվածքների հետևանքները։

Արսեն Աղաջանյան