«Ռուսներն ադրբեջանցիների հետ եկան և հրամայեցին հանձնել զենքերը»

Կամո Սողոմոնյանը ծնունդով Արցախի Մարտունու շրջանի Բերդաշեն գյուղից է։ Մարտական ​​սպա, 44-օրյա պատերազմի ակտիվ մասնակից։

2020 թվականի սեպտեմբերի 26-ին Կամոն վերադարձել է մարտական ​​հերթապահությունից։ Այդ օրերին նա ծրագրել էր արձակուրդ գնալ։ Բայց, ցավոք, նա այդպես էլ չի կարողացել հանգստանալ։ Պատերազմի բռնկումը խաթարեց բոլոր ծրագրերը։

Տեղեկանալով լայնածավալ ռազմական գործողությունների մեկնարկի մասին՝ Կամոն շտապել է Ասկերանի իր հերթապահ վայր։ Այնտեղից նա իր ստորաբաժանման հետ գնաց մարտական ​​դիրքեր։ Հոկտեմբերի 2-ին նրանք տեղափոխվել են Ջրական, որտեղ հակառակորդի հարձակման են ենթարկվել։

Թշնամու ուժերը թե՛ տեխնիկայով, թե՛ կենդանի ուժով բազմիցս գերազանցում էին։

«Մեր տղաները քաջաբար կռվեցին։ Այդ գիշեր Ստեփանակերտից օգնություն է հասել, սակայն որոշ ժամանակ անց նրանց հետ են կանչել։ Ու նորից մնացինք անհավասար կռվի մեջ։ Եվ այսպես՝ մինչև հոկտեմբերի 10-ը, երբ ստացվեց նահանջի հրամանը։ Մենք թողեցինք խրամատները և անմիջապես ընկանք հրետանու կրակի տակ։ Մեր տղաներից շատերը մահացան։ 18 մարդ ողջ է մնացել, հիմնականում վիրավոր։ Փորձեցի հրետակոծությունից հանել վիրավորներին, ինչի արդյունքում բազմաթիվ բեկորային վնասվածքներ ստացա։ Մեզ հաջողվեց դուրս գալ այս դժոխքից։

Ինձ ուղարկեցին Մարտունու հիվանդանոց, որտեղ արյունահոսությունը կանգնեցրին և առաջին բուժօգնություն ցուցաբերեցին։ Չեմ հիշում, թե ինչ է եղել հետո։ Երեւան գնալու ճանապարհին շտապօգնության մեքենայում ուշքի եկա։ Ինձ տեղափոխեցին «Իզմիրլյան» բժշկական կենտրոն, որտեղ մի քանի վիրահատության ենթարկվեցի։ Դրան հաջորդեց բուժման և վերականգնման երկար, հոգնեցուցիչ գործընթացը:

Ամբողջ մարմինս ոտքից գլուխ պատված էր բեկորներով։ Վնասվել է նաև մի աչքս։ Բուժման գործընթացը տեւել է վեց ամիս։ Որից հետո վերադարձա Արցախ և շարունակեցի վերականգնումը Ստեփանակերտի վերականգնողական կենտրոնում։ Վերականգնումը տվել է դրական արդյունքներ։ Եթե ​​նախկինում քայլում էի քայլողով, հիմա քայլում եմ ձեռնափայտով։

Անցնելով այս բոլոր փորձությունների միջով, մտքովս անգամ չէր անցնում, որ մի օր ստիպված կլինենք թողնել այն ամենը, ինչին այսքան ժամանակ ձգտել էինք… Անգամ շրջափակման ժամանակ ես, ինչպես ողջ արցախցիները, հույսս չկորցրեցի։ Բայց, ցավոք, տեղի ունեցավ այն, ինչ եղավ։

Մեկօրյա պատերազմի ժամանակ զինապահեստում էի։ Ռազմական գործողությունների ավարտից հետո ռուս խաղաղապահներն ադրբեջանցիների հետ միասին եկան մեր պահեստ և հրամայեցին հանձնել մեր զենքերը։ Հետո գնացին բոլոր գյուղերով ու շարունակեցին զինաթափվել։ Մի երկու օր հետո գյուղապետարանն ինձ վառելիք տրամադրեց՝ ընտանիքս տարհանելու համար։

Ստեփանակերտի ճանապարհին ադրբեջանցին կանգնեցրեց մեզ, ամեն կերպ վիրավորեցին ու նվաստացրեցին ինձ ու ընտանիքիս, իսկ հետո մեքենայի մեջ կախված շղթայով խաչն ու տեսանկարահանող սարքն խլեցին։

Տեղահանությունից հետո 7 հոգանոց ընտանիքով հաստատվեցինք Գյումրիում։ Ես աշխատանքի ընդունվեցի ավտոտեխսպասարկման կենտրոնում, իսկ գիշերը աշխատում եմ որպես տաքսու վարորդ։ Ապրում ենք վարձով բնակարանում և 100 հազ. դրամ ենք վճարում։

Հուսամ, որ արդարությունը մի օր կհաղթի։ Այս ողբերգության բոլոր մեղավորները կպատժվեն, և մենք կկարողանանք վերադառնալ հայրենիք»,- Step1.am-ի հետ զրույցում ասաց Կամոն։

Արսեն Աղաջանյան