Որտե՞ղ կորավ կարգավիճակը․ Փաշինյանի դեմ հարուցված քրեական գործ

Հուլիսի 21-ին Արցախի Ազգային ժողովը երեք ուղերձ է հնչեցրել, որոնք բացասաբար են անդրադարձել արցախյան հիմնախնդրի հանրային ընկալման վրա։ Հայ հասարակության դանդաղ զարթոնքի, Արցախին աջակցող մի շարք ակցիաների ֆոնին Ստեփանակերտում պատգամավորները որոշել են ամեն ինչ փչացնել։

«Համաժողովրդական շարժման» հանդիսվոր հանրահավաքների և մեկ շաբաթից «կոշտ քայլերի» խոստումներից հետո Արցախի Ազգային ժողովը կոչ արեց Հայաստանին «անհապաղ դիմել ՄԱԿ՝ ռուս խաղաղապահներին միջազգային մանդատով օժտելու պահանջով» (Զախարովան անմիջապես ասաց, որ նրանց մանդատ պետք չէ)։ Ինչպես ասում են՝ սարը մուկ է ծնել։

Այս, մեղմ ասած, անհիմն քայլից նստվածքը չհասցրեց նստել, եչբ Արցախի խորհրդարանի նախագահը կամ թյուրիմացությամբ, կամ պատվերով նկատեց, որ «հազարավոր տարիներ հայերն ու ադրբեջանցիները կողք կողքի ապրել են»։

Այնուհետեւ մի կին պատգամավոր հանդես եկավ սկանդալային հայտարարությամբ, որում քաղաքական պահանջների բացակայությունը լրացվում էր Հայաստանի ղեկավարների հասցեին բացահայտ վիրավորանքներով։ Հայտարարությունը բացասաբար են ընկալվել նաեւ Արցախում, թեեւ այնտեղ, մեղմ ասած, չեն այրվում Փաշինյանի հանդեպ սիրուց։

Կասկածից վեր է, որ Հայաստանի ղեկավարությանը ուղղված կոշտ կոչերի պատճառ կա։ Բայց հուլիսի 21-ի ուղերձների շեշտադրումներն ու տոնայնությունը, միտումնավոր թե անգիտակցաբար, ընտրվել են այնպես, որ այրվեն Երեւանի հետ վերջին կամուրջները։

Ինչո՞ւ պետք է Ստեփանակերտը այրի Երեւանի հետ քաղաքական կամուրջները։ Որպեսզի չդնեն պահանջներ, որոնք, ինչպես ասում են, ակնհայտ են։ Գլխավոր հարցն Երեւանին՝ արդյոք Նիկոլ Փաշինյանն իրավունք ունի՞ ճանաչել «Արցախը որպես Ադրբեջանի մաս», այն դեպքում, ու կա Արցախի Հանրապետություն և նրա Սահմանադրությունը։ Նա իրավունք ունե՞ր ստորագրելու նոյեմբերի 9-ի եռակողմ հայտարարությունը։ Ո՞վ է Արցախի ինքնիշխանության կրողը։

Ստեփանակերտը պարտավոր է գործ հարուցել Փաշինյանի՝ Արցախի Սահմանադրությանը հակասող հայտարարությունների առնչությամբ։ Այ դա կլինի իրավական և քաղաքական քայլ, որը կհաստատի Արցախի քաղաքական կամքը՝ պահպանել պետական ​​կարգավիճակը և թույլ չի տա Փաշինյանին տնօրինել Արցախի տարածքներն ու կարգավիճակը։

Բայց խորհրդարանը դա չարեց՝ հանդես գալով այս պահին ոչ տեղին հայտարարություններով։ Ալեն Սիմոնյանը զանգահարեց Արթուր Թովմասյանին (որն ասում են, հուլիսի 21-ին հանկարծակի հիվանդացել էր), ըստ երևույթին հարցնելու՝ արդյո՞ք գործ կհարուցեն Փաշինյանի դեմ, և բացասական պատասխան ստանալով՝ հանգիստ անջատեց հեռախոսը՝ մաղթելով, որ Թովմասյանն այլեւս չնյարդայնանա։

Ալիևը, Փաշինյանը, միջնորդները կարող են ամեն ինչ առաջարկել, բայց Արցախի ինքնիշխանության կրողները՝ ի դեմս Արցախի խորհրդարանի, պետք է ելնեն միայն մեկ կարգավիճակից՝ Արցախի Հանրապետությունից։

Արցախի ղեկավարության կողմից վախկոտ մերժումը՝ պնդել Արցախի պետական ​​կարգավիճակը, որը ամրապնդված է  ժողովրդի կամքով, Սահմանադրությամբ, Ղարաբաղյան Առաջին պատերազմի արդյունքներով և միջնորդների առաջարկներով, չի նշանակում, որ պետականությունն ինքնին կլուծվի։ Նա կմնա, և բոլորը դրա հետ ստիպված են հաշվի նստել: Արցախի խորհրդարանը կա՛մ պետք է ելնի ինքնիշխանությունից, կա՛մ ընդունի օրենք, որը կլուծարի  Արցախի պետականությունը։ Պատգամավորները պատրա՞ստ են ընդունել նման օրենք։