Ո՞վ է պարտադրում Արցախի իշխանություններին, որտե՞ղ է տեղի ունեցել պարտադրանքի ակտը և ի՞նչ ձեւով

Արցախում անհամբեր սպասում են Արայիկ Հարությունյանի այսօրվա հարցազրույցին։ Ինչ-որ մեկն արդեն բացահայտ ասում է, որ նա «պարտադրված» համաձայնություն է հայտնելու «աղդամով» ճանապարհը բացելու մասին՝ չնշելով «Աղդամով դեպի ուր»։ Ոմանք ասում են, որ Փաշինյանի՝ ամերիկացիներին ներգրավելու փորձերը «հանգեցրել են նրան, որ ամերիկացիները հիմա պահանջում են «հանդիպում Եվրախում», թեև Տիգրան Պետրոսյանը խոսել է Բրատիսլավայում հանդիպելու ամերիկացիների առաջարկի մասին, իսկ ՌԴ ԱԳՆ-ն վերջերս հայտարարեց, որ «աջակցում է Եվլախում կայանալիք հանդիպմանը»։

«Պարտադրանքի» մասին այս ամբողջ խոսակցությունը փաստերով չի հիմնավորվում. ո՞վ է ստիպում, որտեղ է տեղի ունեցել հարկադրանքի ակտը և ի՞նչ ձևով։ Առեղծվածային ակնարկները լավ ծածկույթ են ծառայում հակազգային գործողությունները կամ հանցավոր անգործությունը արդարացնելու համար։ Բոլոր այն հարցերին, թե ինչու չի արվում այս կամ այն տրամաբանական ​​քայլը, հնչում է պատասխանը` դուք չեք պատկերացնում, թե ինչպես է մեզ վրա ճնշում գործադրվում։ Կարո՞ղ եք ասել, թե ինչպես: Թե՞ հրաժարական եք տալու։

2020 թվականի պատերազմը և նոյեմբերի 9-ի սեպարատ «խաղաղությունը» տարածաշրջանը վերածել են «գորշ գոտու»՝ միջազգային անվտանգության և իրավունքի համակարգից դուրս։ Նոր «համակարգում» հարկադրանքը կամ դրանով կոծկելը նորմ է։ Դրան կարելի է դիմակայել միայն անհնազանդությյամբ կամ գործընթացը միջազգային իրավունքի հարթություն վերադարձնելու պահանջով։ Գետոյացված Հայաստանը, ներառյալ Արցախը, ղեկավարում են այլազգի «պոլիցայներն ու զինված պահակները», այլ ոչ թե պետական ​​մարմինները։ Եվ կամ պետք է բացահայտ հայտարարել դրա մասին, կամ հիշել ամենաբարձր մանդատը և լուծել հարցերը որպես պետություն։

Ի՞նչ է անում Հայաստանում և Արցախում իշխանությունը՝ պնդելով, որ «չի ստացվում»։ Այս ամբողջ ընթացքում միայն մեկ հրաժարական է եղել. խորհրդարանի նախագահ Արթուր Թովմասյանը հրաժարական տվեց այն բանից հետո, երբ Լավրովը բացահայտեց Արցախն «ինտեգրելու» ռուսական ծրագիրը մեկ շաբաթ անց այն բանից հետո, երբ Արցախի  խորհրդարանը ռուս խաղաղապահներին ՄԱԿ-ի մանդատ տրամադրելու կոչ է հնչեցրել։

Ուրիշ ոչ ոք հրաժարական չտվեց։ Պետական ​​պաշտոնյաները, դուրս գալով իրենց աշխատասենյակից, ժամանակ են անցկացնում Վերածննդի հրապարակում՝ իբր նստացույց անելով։ Ընդդիմադիր Տիգրան Պետրոսյանը խոսում է պետության անունից և հայտնում Բրատիսլավայում կայանալիք հանդիպմանը մասնակցելու պատրաստակամության մասին։ Պետական ​​քաղաքականության այլ տրեկը զբաղեցրել է մյուս ընդդիմադիրը՝ Արթուր Օսիպյանը, ով Միջանցքի ապաշրջափակման շտաբի հետ միասին փորձում է «գետնի վրա» ինչ-որ քայլեր անել։

Մինչդեռ օգոստոսի 7-ին տեղի կունենան խորհրդարանի խոսնակի ընտրություններ, ում պաշտոնին հավակնում է ՀՅԴ-ից Դավիթ Իշխանյանը։ Ինչո՞ւ ՀՅԴ-ից, այլ ոչ խորհրդարանում ձայների մեծամասնություն ունեցող երկու կուսակցություններից, ոչ ոք չի բացատրում։ Մինչ այդ Ռուբեն Վարդանյանի Արցախի անվտանգության և զարգացման ճակատը համագործակցության հուշագիր է ստորագրել խորհրդարանական 3 կուսակցությունների՝ ՀՅԴ-ի, Դեմոկրատական ​​և Արդարության կուսակցությյունների հետ։ Հուշագրի նպատակը չի նշվում, թեև Ռուբեն Վարդանյանը ավելի վաղ խոսել էր «Արցախի, Ադրբեջանի և Ռուսաստանի միջև» նոր համաձայնագրի ստորագրման անհրաժեշտության մասին, այսինքն՝ առանց Հայաստանի։

Ամեն ինչ շատ նման է Արցախում «իշխանափոխության» նախապատրաստմանը՝ Հայաստանի պրոյեկցիայով։