Ժամանակակից ռուսական բանակի «համալրման» սարսափելի պատմությունը

Tatiana Voltskaya-ն գրում է․

Այնուամենայնիվ, սպանիչ նյութ է հրապարակել Վերստկան (օտարերկրյա գործակալ), կարդացի եւ չեմ կարող մոռանալ. Մոսկվայի պայմանագրային հավաքակետի աշխատանքի մասին: Ընդամենը զրույցներ 18-ից 65 տարեկան տասնյակ տղամարդկանց հետ, ովքեր եկել էին ուկրաինացիներին սպանելու պայմանագիր կնքելու։ Մոսկվայում այս թղթի տակ ստորագրելու համար տալիս են գրեթե 2 միլիոն ռուբլի:

«Խմում էի, աշխատում։ Չէի խմում, էլի էի աշխատում։ Ես պետք է պայմանագիր ստորագրեմ, որպեսզի սկսեմ այլ կերպ ապրել»։

«Իմ ընկերներից շատերը գնացին, և ես եկա նրանց հետ հանուն ընկերակցության»:

«…ամեն առավոտ առավոտյան ժամը 4-ին վեր ես կենում, նստում ղեկին… Կնոջս ասում եմ՝ ես հոգնել եմ ամեն ինչից… Գոնե ինչ-որ բան փոխվի: Մենք նստեցինք նրա հետ և որոշեցինք, որ ես գնալու եմ պատերազմ…»:

Երկու երեխաների մայրը է եկել (կանանց էլ են տանում), նրանց կթողնի հոր ու տատիկի մոտ։

Երկրորդը հոգնեց պատերազմից ամուսնու վերադարձին սպասելուց, ինքն էլ որոշեց գնալ այնտեղ։

Հերթի կեսը նախկին բանտարկյալներն են, ոմանք խուսափում են քրեական պատասխանատվությունից՝ հիմա կարող են բանտի փոխարեն բանակ գնալ։

Շատ թոշակառուներ կան․ “Ես իմը ապրեկ են, գոնե որդուս բնակարան կառնեմ, մի բանի օգուտ կլինեմ”։

Ես կարդացի և հիշեցի հրաշալի փիլիսոփա Միխայիլ Էփշտեյնի խոսքերը, ով վերջերս ինձ ասաց, որ «ռուսական քաղաքակրթությունը չի հասցրել նստակյաց դառնալ, ուստի այն կապված չէ իրերին, աշխարհին, հողին: Այն վազում է բոլոր ուղղություններով, մղված դատարկության ոգուց և պտտահողմի պես թափվում է մոտակա քաղաքակրթությունների վրա, ավերում նրանց ու շտապում առաջ: Սա իսկապես նման է Ոսկե Հորդային, որն իր արգանդում կրում էր Մուսկովիային: Այստեղ սեփականության զգացում չկա”։

Սարսափելի դատարկություն. ոչինչ չի կարող նրանց պահել այս երկրի վրա, ոչինչ չի ստիպում սիրել իրենց կյանքը, ուրիշի որևէ բան խղճալ: Ահա թե ինչ տեսք ունի աղետը. անտանելի է դրա մասին մտածելը։