Բերձոր
Ադրբեջանը պնդում է, որ միջազգային իրավունքի համաձայն, Ղարաբաղը չի կարող լինել անկախ կամ Հայաստանի մաս: Բայց Ադրբեջանը չունի որևէ փաստաթուղթ, որը կհաստատի Ղարաբաղի նկատմամբ Բաքվի իրավունքը։
Պատերազմից 3 տարի անց Բաքուն, միջազգային միջնորդները՝ պաշտոնական Երևանի գլխավորությամբ, փնտրում էին նման փաստաթուղթ և ոչինչ չգտան, բացի 1991 թվականի Ալմա-Աթայի քնձռոտ հռչակագրից։ Ուրիշ ոչինչ չկա, և պարզ չէ, թե ինչ հիմքով են Բաքուն, Անկարան և Մոսկվան պահանջում, որ Ղարաբաղը լինի Ադրբեջանի կազմում։
Եթե Ալիևը նման փաստաթուղթ ունենար, ապա այն կփորագրեր իր հոր բազմաթիվ հուշարձանների վրա։ Նման փաստաթուղթ չկա։
Ուստի հարցը պետք է լուծվի կա՛մ ուժով (ինչը փորձում է անել Բաքուն), կա՛մ ինքնորոշման իրավունքի միջոցով։ Եթե համաշխարհային հանրությունը դեռ ուժ և կամք ունի պաշտպանելու իր արժեքները, ապա նա չպետք է թույլ տա Ղարաբաղի բռնակցում և պարտավոր է Բաքվին ստիպել լուծել հարցը ինքնորոշման իրավունքի հիման վրա։
Ըստ ամենայնի, Արցախի ժողովրդի ցուցաբերած կամքն ու ոգու ուժը ստիպում են միջազգային միջնորդներին փոխել իրենց հռետորաբանությունը։ Ընդամենը մի քանի օր առաջ Եվրոպական խորհրդի ղեկավար Շառլ Միշելի անունից հայտարարություն տարածվեց, որում նա կոչ էր անում Բաքվին բացատրել ղարաբաղցի հայերին Լաչինի միջանցքից օգտվելու կանոնները»։ Նա նաև կոչ էր անում բացել Ակնայից ճանապարհը։
Այն բանից հետո, երբ նրան հարցրին, թե արդյո՞ք պարոն Միշելը փաստագրական ապացույցներ ունի՝ պնդելու, որ Ղարաբաղը և Լաչինի միջանցքը պատկանում են Ադրբեջանին, ԵՄ-ն փոխեց իր հռետորաբանությունը. ԵՄ նոր հայտարարության մեջ ասվում է. «Մենք ի գիտություն ենք ընդունում այլ ճանապարհներ բացելու Բաքվի պատրաստակամությունը, սակայն կոչ ենք անում անհապաղ բացել Լաչինի միջանցքը»։
Նիկոլ Փաշինյանը ևս չունի Արցախը «Ադրբեջանի կազմում» ճանաչելու փաստաթղթային հիմք, ինչի պատճառով էլ չի կարող իր բանավոր հայտարարությունը վերածել գրավորի։ Բացի այդ, Արդարադատության միջազգային դատարանի որոշումից հետո Փաշինյանը չի կարող որպես «խաղաղության պայմանագիր» ստորագրելու պայման չպահանջել Բերձորի միջանցքի բացումը։ ՄՔԴ որոշումը փաստաթուղթ է, որին դեմ չեն կարող գնալ ո՛չ Միշելը, ո՛չ Փաշինյանը։