Ժամանակն է Հայաստանի խորհրդարան քննարկման բերել փաստաթղթեր, որոնց դեմ ոչ ոք փաստարկներ չունի

Հայաստան է ժամանել ԱՄՆ պատվիրակությունը՝ ԱՄՆ ՄԶԳ ղեկավարը, պետքարտուղարի տեղակալը, ազդեցիկ կոնգրեսականներ։ Խոսում են Ղարաբաղում ինչ-որ միջազգային ներկայության, տեղահանվածներին օգնելու մասին։ Միաժամանակ Բլինքենը հանդիպում է Թուրքիայի արտգործնախարարի հետ և խնդրում, որ օգնի Ղարաբաղին (անհեթեթություն)։ Իսկ Բայդենը Նեթանյահուի հետ հանդիպման ժամանակ առանց վիզայի ռեժիմ է ապահովում Իսրայելի համար։

Թեև ակնհայտ է, որ եթե ԱՄՆ-ն իսկապես ցանկանում է օգնել Հայաստանին, ապա անհրաժեշտ են քաղաքական որոշումներ՝ Ազգերի լիգայի որոշման հիման վրա հայկական պետականության գոյության միջազգային իրավական հիմքի հաստատում, Հայաստանին ռազմական օգնություն և դաշնակցի կարգավիճակի տրամադրում։ 

Ռուսաստանն իր հերթին ոչնչացնում է իր նկատմամբ դրական վերաբերմունքի վերջին փշրանքները՝ նախքան տարածաշրջանը լքելը, փորձելով հնարավորինս մեծ վնաս հասցնել հայերին՝ կազմակերպել Արցախի տեղահանությունն այնպես, որ այն նմանվի «կամավոր գաղթի»։ Եվլախում, Իվանյանում հանդիպումների կրկեսը, լրատվամիջոցներում տեղեկատվական ստերը չեն կարող մաքրել հայերի արյունը Ռուսաստանից։ «Որտեղ մենք, այնտեղ մահ»՝ այսուհետ Ռուսաստանի ճակատին սա գրված կլինի. Ու թեև հույս չկա պարզելու, թե ով է սեպտեմբերի 25-ի երեկոյան գազալցակայան պայթեցնել Ստեփանակերտում, կատարելով արյունալի ոճրագործություն, սակայն այդ մարդկանց արյունը նույնպես Ռուսաստանի ու նրա կամակատար Ալիևի վրա է։

Երեւանը լի է աշխարհի տարբեր ծայրերից եկած ագենտներով, որոնք կործանարար ու դիվերսիոն ազդեցություն են գործում մարդկանց հոգեբանության վրա՝ ուռճացնելով ու խեղաթյուրելով առանց այն էլ սուղ տեղեկատվությունը։

Հայաստանի իշխանությունները ինտենսիվորեն պատրաստվում են հոկտեմբերի 5-ին «խաղաղության պայմանագրի» ստորագրմանը՝ թաքնվելով այն տեղեկատվական արշավի հետևում, որ եթե փաստաթուղթը չստորագրվի և Զանգեզուրի միջանցքը չտրվի, Հայաստանի պետականությունը կհայտնվի սպառնալիքի տակ։ Միևնույն ժամանակ, նրանք միտումնավոր խորհրդարանում քննարկման չեն ներկայացնում փաստաթղթեր, որոնք կարող են երկաթբետոնով ամրապնդել Հայաստանի պետականությունը և դարերով պաշտոնականացնել նրա «կադաստրային թուղթը»։

«40 տարի» ապակողմնորոշված ​​հասարակությանը փողոցով տանող հայկական ընդդիմությունը խորհրդարան քննարկման չի բերում քաղաքական կարևոր փաստաթղթեր, չի հիշեցնում Նախիջևանի կարգավիճակի մասին, մեղադրանքներ չի հնչեցնում Ռուսաստանի և Թուրքիայի հասցեին՝ կենտրոնանալով Նիկոլի իշխանությունն ամրապնդելու մասին.

Կկարողանա՞ն հայերը գոյատևել այս աշխարհաքաղաքական մսաղացում, կախված է հայ հասարակության՝ իրավիճակը սթափ գնահատելու և ինքնակազմակերպվելու կարողությունից։