Մարուքյանն Արցախն անվանել է «ուրիշ երկիր». ով է լվանում տան ամանները
- 16:20 04.11.2023
Արցախի պետական ինստիտուտների պահպանման խնդրի վերաբերյալ Փաշինյանի հատուկ հանձնարարությունների գծով դեսպան Էդմոն Մարուքյանն ասաց, որ դա Հայաստանում հնարավոր չէ իրականացնել։ «Հայաստանի Հանրապետությունը չի կարող իր տարածքում հյուրընկալել այլ երկրների պետական հիմնարկներ, եթե դրանք հավատարմագրված դիվանագիտական հաստատություններ չեն։ Հայաստանի ազգային անվտանգության համատեքստում սխալ է Հայաստանի Հանրապետության տարածքում նման ձեւակերպումներով ինստիտուտներ ձեւավորելն ու պահպանելը։ Վտարանդի կառավարություններ կան, եղել են ու թող լինեն, Հայաստանը սրա հետ կապ չունի»,- եզրափակեց նա։
Հետաքրքիր է, եթե Արցախը «այլ երկիր է», ապա ինչի՞ հիման վրա է Մարուքյանի տեր Նիկոլ Փաշինյանը նոյեմբերի 9-ին ստորագրել հայտարարություն և հրաժարվել Արցախի հինգ շրջաններից, ընդ որում երեքից՝ առանց մի կրակոցի։ Ինչի՞ հիման վրա է Հայաստանի քննչական կոմիտեն կալանքի տակ պահում Արցախի նախկին հրամանատար Միքայել Արզումանյանին՝ նրան մեղադրելով «օտար» Շուշին հանձնելու մեջ։
Ավելի ճիշտ կլիներ, որ Էդմոն Մարուքյանն ասեր, թե իրականում ինչից են վախենում ինքն ու իր տերը, և ում է տրվել Արցախ բառը պատմությունից, աշխարհագրությունից ու քաղաքականությունից ջնջելու խոստումը։ Եթե, իհարկե, դա խորըներքին ցանկություն չէ։
Բաքվում արդեն ասում են, որ եթե հայերը Ղարաբաղի համար կարգավիճակ պահանջեն, ապա «Զանգեզուրի ադրբեջանցիներին» էլ պետք է ստատուս տան։
«Ադրբեջանցիները պետք է վերադառնան Հայաստան։ Նրանք ցանկանում են առանց պահանջի վերադառնալ այնտեղ։ Չեն պահանջում խաղաղապահ ուժեր և Հայաստանի մասնատում։ Մեր քաղաքացիներն ասում են, որ հայկական անձնագրեր են ուզում, ուզում են ապրել հայկական օրենքներով, պահանջում են այն տները, որտեղ ապրել են, իրենց պապերի գերեզմանոցները։ Փաշինյանը սա սպառնալիք է համարում ազգային անվտանգությանը։ Զանգեզուրում հարյուրավոր դատարկ ադրբեջանական գյուղեր կան։ Նրանք այնտեղից տեղահանեցին տեղի բնակչությանը։ Այնտեղ մոտ 100 գյուղ կա դատարկ։ Հայաստանը պետք է ապահովի նրանց վերադարձի իրավունքը։ Մենք նրանց համար նույնիսկ ինքնավարություն չենք պահանջում»,- ասում են Բաքվում։
Այսինքն՝ Երևանը համաձայնել է «մոռանալ» Ղարաբաղը պայմանով, որ Բաքուն ինքնավարություն չպահանջի Զանգեզուրի համար։ Սա՞ է «խաղաղ խաչմերուկը»։
Մի այսպիսի անեկդոտ կար. ամուսինը հպարտորեն ասում է՝ մեր տանը ես եմ ամեն ինչ որոշում։ Եւ քանի որոշել եմ, որ ես եմ լվանալու ամանները, ուրեմն ես կլվանամ։