Միշտ կարող է հայտնվել ավելի ուժեղը․ ահա թե ինչից է վախենում Ալիեւը
- 18:36 23.06.2023
ԵԽԽՎ-ում և ԱՄՆ Կոնգրեսում արցախյան հիմնախնդրի շուրջ քննարկումներից հետո Ալիևը սպառնալիքների և շանտաժի հերթական չափաբաժինն հնչեցրեց։ Նա ուլտիմատիվ հայտարարեց, որ Հայաստանի հետ «խաղաղության պայմանագիր» պետք է կնքվի «հետպատերազմյան իրողությունների» հիման վրա, և այդ գործընթացը պետք է արագ վերջին հասցնվի։
«Ռեւանշիստական ուժերը Հայաստանում գլուխ են բարձրացնում»,- ասել է Ալիևը։ Թե կոնկրետ ում էր նա նկատի առնում, այնքան էլ պարզ չէ, բայց ակնհայտ է, որ Ռուսաստանի ակտիվ աջակցությամբ Ալիեւի շտապողականությունը կապված է Հայաստանում ներքաղաքական փոփոխությունների ակնկալիքի հետ, թեեւ «ռեւանշիստները» դրա հետ կապ չեն ունենա։ Այս փոփոխությունները կարող են տեղի ունենալ մի շարք արտաքին պայմաններում՝ արտաքին քաղաքական կողմնորոշման փոփոխություն, ճեղքում ուկրաինական ճակատում, ամերիկա-իրանական երկխոսության վերսկսում և ԵՄ-ի և ԱՄՆ-ի վճռականությունը՝ մասնակցելու մեր տարածաշրջանի ձևավորմանը։ Այս բոլոր գործընթացներն այժմ տեղի են ունենում եւ, ըստ երեւույթին, անհանգստություն են առաջացնում Բաքվում՝ չնայած Էրդողանի ու Նեթանյահուի վստահությանը։
Ալիևը գնում է վաբանկ և չի պատրաստվում լսել ԵՄ-ին և այլ արևմտյան կառույցներին, առավել եւս, որ ԵՄ-ի հավանական քայլերը Երևանից անմիջապես հողին են հավասարեցնում. մենք ճանաչում ենք Ղարաբաղը որպես Ադրբեջանի մաս, մեզ հետաքրքրում է միայն հայերի իրավունքներն ու անվտանգությունը, չենք մասնակցելու Լաչինի միջանցքի բանակցություններին, որպեսզի մեր վզին չփաթաթեն Զանգեզուր ու այլ օրինակներ արևմտյան միջնորդներին թույլ են տալիս քաղաքական որեւէ քայլ չձեռնարկել։ Դա նրանց, փաստորեն, պետք էլ չէ, եթե հայերն իրենք չեն ցանկանում։ Բայց ոչ ոք այդքան հեշտությամբ չի հրաժարվի տարածաշրջանում առաքելությունից։
Միակ պայմանը, որ մինչ այժմ առաջ է քաշել Երևանը, այն է, որ պետք է լինեն անվտանգության և Արցախի ժողովրդի իրավունքների ապահովման միջազգային մեխանիզմներ։ Թե ինչ է դա նշանակում, պարզ չէ. Հայաստանի ԱԳՆ ներկայացուցիչների պնդմամբ, դրանք կարող են լինել միջազգային պայմանագրային երաշխիքներ կամ նույնիսկ խաղաղապահներ: Բայց հայկական կողմը Արցախ միջազգային խաղաղապահ կոնտինգենտ ուղարկելու կոնկրետ պահանջ չի առաջադրում, թեև դա կարող է ամբողջությամբ փոխել պարադիգմը։
Բաքուն մերժում է նույնիսկ ամորֆ «միջազգային մեխանիզմները»՝ շարունակելով միջազգային կազմակերպությունների ներկայացուցիչներին չթողնել Արցախ, չանհանգստանալով սեփական «հեղինակության» համար, քանի որ լոյալությունը միշտ կարելի է գնել։
Միևնույն ժամանակ Ալիևը կրկին երկարաձգեց կորոնավիրուսի պատճառով ներդրված «կարանտինը» և կրկին հրաժարվեց բացել Ադրբեջանի ցամաքային սահմանները։ Արդեեն մի քանի տարի է երկիր կարելի է միայն օդային ճանապարհով մտնել, իսկ Բաքվում շատերը չեն հասկանում, թե ինչի հետ կապված երկիրը փակ պահելը։ Ինչի՞ց է վախենում Ալիևը. Չնայած հրթիռների և այլ զինատեսակների գնման մասին հայտարարություններին, նա այնուամենայնիվ վախենում է։ Ի դեպ, այսօրվանից ուժի մեջ է մտնում օդանավակայաններով Իրան մեկնողներին վիզա չտրամադրելու որոշումը։
Մի քանի օր առաջ Ալիևը հայտարարեց, որ այժմ աշխարհում գործում է ուժի գործոնը, իսկ միջազգային իրավունքը չի գործում։ «30 տարի բանակցությունները հաջողության չեն հանգեցրել, միայն ուժն է արդյունավետ»,- ասել է Ալիևը։
Բայց նա, ով վստահում է ուժերին, գիտի, որ միշտ կարող է հայտնվել ավելի ուժեղը: Ահա թե ինչից է վախենում Ալիեւը։