Երկու տուն կորցնելով
- 21:09 15.07.2023
2020 թվականի սեպտեմբերին Ծովիկ Մարտիրոսյանը երկրորդ անգամ փախստական է դարձել։
Նրա ծնողները ծննդով Հադրութի շրջանի Վարդաշատ գյուղից են, սակայն ճակատագրի կամոք տեղափոխվել են Բաքու։ Այնտեղ ծնվել են նրանց երեք երեխաները, որոնցից ավագը Ծովիկն է։
1988-ին Արցախում ազգային-ազատագրական շարժման սկսելու պես Ադրբեջանի բոլոր հայաբնակ քաղաքներում ու գյուղերում հայերը սկսեցին ճնշումների ենթարկվել։ Բռնության ալիքը սկսվեց Սումգայիթից՝ երիտասարդ արդյունաբերական քաղաքից, որը գտնվում էր Բաքվից՝ Ադրբեջանի այն ժամանակվա բազմազգ մայրաքաղաքից 29 կիլոմետր հեռավորության վրա:
Բաքվի 300 հազար հայեր ստիպված են եղել լքել իրենց տները և դառնալով փախստական՝ ցրվել աշխարհով մեկ։ Ինչ-որ մարդկանց հաջողվել է քաղաքի կենտրոնում իրենց բնակարանները փոխանակել Հայաստանի սահմանամերձ գյուղերում ոչխարաբուծությամբ զբաղվող քոչվոր ադրբեջանցիների խղճուկ խրճիթների հետ։
Հայերի մի մասը տեղափոխվել է Արցախ, որի ճակատագիրն այն ժամանակ անհայտ էր։ Բայց մարդիկ եկան Արցախ, հաստատվեցին, տներ կառուցեցին, իր բնակիչների հետ վերապրեցին երեք պատերազմների, հետպատերազմյան տարիների բոլոր դժվարությունները և 2020 թվականի աշնանը նորից կորցրին ամեն ինչ։
Բացի բոլոր ընդհանուր անախորժություններից, Ծովիկը ստիպված էր դիմանալ ճակատագրի հերթական հարվածին. 1993 թվականի աշնանը, այն օրը, երբ նրանց առաջնեկ աղջիկը դարձավ 40 օրական, նրա ամուսինը զոհվեց։
Արցախյան տոկունությունն օգնեց Ծովիկին վերապրել բոլոր վշտերը, մեծացնել դստերը և օգնել մեծացող ծնողներին:
Այժմ Ծովիկը ապրում է Երեւանում։ Նրա չնչին աշխատավարձն ու մոր թոշակը չեն բավականացնում վարձակալած բնակարանի և դստեր դրամական օգնության համար։
Ադրբեջանի մեղքով երկու անգամ տունը կորցրած Ծովիկը ստիպված է իր կյանքը զրոյից կառուցել։ Բայց ֆինանսական ու սոցիալական դժվարություններից բացի, նրան տանջում է այն, որ չի կարող այցելել հոր գերեզմանին, որը մնացել է հայրենի Հադրութում, որը օկուպացված է Ադրբեջանի զինված ուժերի կողմից։