Գուրգեն Ներսիսյանի ինչի՞ն է պետք Եռակողմ հայտարարությունը

Արցախի պետնախարար Գուրգեն Ներսիսյանը գրում է. Արցախում ստեղծված իրավիճակը 2020 թվականի նոյեմբերի 9-ի եռակողմ հայտարարությամբ կողմերի ստանձնած պարտականությունները չկատարելու հետևանքն է: «Հետևաբար միջազգային հանրության աջակցությունը պետք է հայցել ոչ թե հումանիտար խնդիրների լուծման հարցում, այլ 2020 թվականի նոյեմբերի 9-ի եռակողմ հայտարարության, Արդարադատության միջազգային դատարանի 22.02.2023թ. և 06.07.2023թ. որոշումների կատարման, գազի ու էլեկտրաէներգիայի մատակարարումը վերականգնելու համար»,- գրում է նա։

Արցախի ղեկավարությունը համառորեն կառչած է Եռակողմ հայտարարությանը, որը փորձ է օրինականացնել արցախյան 2020 թվականի ահաբեկչական պատերազմի արդյունքները։ Այս հայտարարությունն այնքան անօրինական է, որ նույնիսկ պատերազմից 3 տարի անց չեն համարձակվում այն ​​անվանել անգամ զինադադարի պայմանագիր։

Արցախի ղեկավարությունը ոչ թե պետք է լուծի Եռակողմ հայտարարության «իրականացման» խնդիրը, այլ մերժի այս հայտարարությունն ու պահանջի միջազգային բանակցություններ։

Նոյեմբերի 9-ի հայտարարության էությունը հանգում է երկու կետի՝ Աղդամի, Քարվաճառի և Քաշաթաղի շրջանների առանց կռվի հանձնում և ռուսական զորքերի տեղակայում՝ հայկական զորքերի դուրսբերմամբ։ Այս հայտարարության մնացած մասը բլա բլա բլա է:

Բաքվում խոստովանել են, որ վերոնշյալ կետերի նման հեշտ «իրականացում» հայկական կողմից չէին սպասում։ Բայց դա եղավ, և Բաքուն պատճառ չունի չշարունակելու ճնշումը, քանի դեռ նա իր դաշնակիցների հետ միասին կարող է առաջ շարժվել։

Հիմա, ըստ ամենայնի, եկել է այն պահը, երբ հայկական կողմի վրա ճնշումը չի ստացվում. ի շնորհիվ Իրանի դիմադրության, մի շարք այլ երկրների դիրքորոշման և դժվարություններին դիմանալու Արցախի հասարակության պատրաստակամության, եթե սա է հայոց պետականության պահպանման գինը։

ՄԱԿ-ի Անվտանգության խորհրդի նիստից առաջ Արցախի նախագահը կոշտ հայտարարություններ է արել՝ միջազգային մեխանիզմների և բանակցությունների միջազգային ձևաչափի անհրաժեշտության մասին։ Հանդիպումից հետո Արցախի ղեկավարությունը չի առարկել Հայաստանի արտգործնախարարի դիրքորոշմանը, որը չի պահանջել միջազգային խաղաղապահներ, կարգավորում՝ միջազգային օրինական նորմերի, այդ թվում՝ ինքնորոշման իրավունքի շրջանակներում։ Նախարարը միայն խղճահարության կոչ արեց՝ խնդրելով բացել ճանապարհը։

Հայաստանը չի հայտարարել հակամարտությունների ուժային կարգավորման անթույլատրելիության և ահաբեկչական պատերազմի արդյունքների չճանաչման մասին։ Փոխարենը Ֆրանսիան հայտարարեց ուժային որոշումների անթույլատրելիության մասին։

ՄԱԿ-ի Անվտանգության խորհուրդը բանաձև չընդունեց նաև այն պատճառով, որ հայկական կողմը քաղաքական որևէ պահանջ չի ներկայացրել, և Ստեփանակերտը դա չի առարկում։

Այժմ Գուրգեն Ներսիսյանը խոսում է Եռակողմ հայտարարության մասին: Արդյո՞ք եռակողմ հայտարարությունը մեզ ձեռնտու է, թե՞ դեռ կան կետեր, որոնք Հայաստանը չի կատարել, օրինակ՝ Զանգեզուրի միջանցքը։