Միջազգային քրեական դատարանի հիմնադիր դատախազ, Global Practice Hub-ի հիմնադիր, արգենտինացի փաստաբան Լուիս Մորենո Օկամպոն երեկ հայտարարություն է տարածել Լաչինի միջանցքի արգելափակման պատճառով Լեռնային Ղարաբաղում ստեղծված ծանր իրավիճակի մասին։ Հայտարարության վերնագիրն է՝ «Հայոց ցեղասպանություն 2023»։

Զեկույցի էությունը հանգում է նրան, որ Ալիևը միտումնավոր օգտագործում է սովը որպես ցեղասպանության գործիք, ինչը նշանակում է, որ նա պետք է պատժվի։ Միայն Արդարադատության միջազգային դատարանը կարող է հաղթահարել նրա՝ որպես պետության ղեկավարի անձեռնմխելիությունը ։ Բայց դրա համար անհրաժեշտ է ՄԱԿ-ի Անվտանգության խորհրդի բանաձեւ Լաչինի միջանցքում եւ Լեռնային Ղարաբաղում տիրող իրավիճակի վերաբերյալ, ըստ որի՝ հարցը կուղարկվի Միջազգային քրեական դատարան։

Ինչպե՞ս պետք է իրականացվի բանաձեւի ընդունման ընթացակարգը ՄԱԿ ԱԽ-ում։ +Ո՞վ կարող է դա նախաձեռնել, և արդյոք Ռուսաստանը կրկին վետո կդնի դրա վրա։

Օկամպոյի խոսքով՝ դեռ 2013 թվականին Ֆրանսիան ՄԱԿ-ի Անվտանգության խորհրդի հինգ մշտական ​​անդամներին առաջարկել էր կամավոր և հավաքականորեն հրաժարվել վետոյի իրավունքից ցեղասպանության և այլ զանգվածային վայրագությունների դեպքում։ Սակայն առաջարկը չընդունվեց։

Ինչ վերաբերում է Ռուսաստանին, ապա առնվազն երեք անգամ 2020 թվականի Արցախյան պատերազմի ընթացքում և դրանից հետո Մոսկվան արգելափակել է Ֆրանսիայի և այլ երկրների նախաձեռնած բանաձևերն, որոնք պահանջում են դատապարտել Ադրբեջանին։

Բայց այլ ճանապարհ չկա՝ հայկական կողմը պետք է դիմի ՄԱԿ-ի Անվտանգության խորհրդին, եւ քանի որ ԱԽ-ում քննարկումներն ընթանում են նրա մշտական ​​անդամների նախաձեռնությամբ, հայկական կողմը պետք է դիմի նրանցից մեկին՝ քննարկում նախաձեռնելու խնդրանքով։

Ո՞րն է լինելու մեխանիզմը, պաշտոնական Երեւանը կաջակցի՞ նման քայլին։ Վարչապետ Նիկոլ Փաշինյանը, պատասխանելով հարցին, թե ինչու Հայաստանը չի դիմում ՄԱԿ-ի Անվտանգության խորհրդին, նշեց, որ «սա կարող էր համարվել հակառուսական քայլ»։

Արցախյան հիմնախնդրի միջազգայնացման մերժումը և բոլոր հարցերը Մոսկվա-Բաքու-Երևան արատավոր եռակողմ ձևաչափով լուծելու ցանկությունը հանգեցնում են նրան, որ Արցախյան և, առհասարակ, Հայկական հարցը օգտագործվում է որպես սակարկության առարկա միջազգային հարաբերություններում և ոԹուրքիայի և Ռուսաստանի միջև։ Միակ ելքը՝ հարցը միջազգային իրավունքի տարածություն բերելն է, սակայն մինչ այժմ պաշտոնական Երեւանը նրբանկատորեն ձեռնպահ է մնում Ռուսաստանին վնասող քայլերից։

Մասնավորապես, ԱՄՆ-ի նախաձեռնությամբ վերջերս կայացած ՄԱԿ-ի Անվտանգության խորհրդի նիստում, որտեղ դատապարտվել էր Ռուսաստանի կողմից սովի օգտագործումը Ուկրաինայում քաղաքական նպատակներ լուծելու համար, Հայաստանի ԱԳՆ ներկայացուցիչը Ռուսաստանի անունը չնշեց Արցախի դեմ սովը որպես քաղաքական գործիք օգտագործելու համար պատասխանատու կողմերի շարքում։ Արդյունքում, ՄԱԿ-ի Անվտանգության խորհուրդը չդատապարտեց Ռուսաստանի և Ադրբեջանի քաղաքականությունը Բերձորի միջանցքում, թեև հենց Ռուսաստանն է, ըստ նոյեմբերի 9-ի Եռակողմ հայտարարության, վերահսկում Բերձորի միջանցքը։

forrights.am

Արցախը պայքարում է. 35 տարի շարունակ այս բառերը աշխարհով մեկ սփռված միլիոնավոր հայերի բառապաշառից դուրս չեն եկել։

Ավելին, Արցախն անխոնջ պայքարում է ստրկության, նվաստացման և իր բնակիչների իրավունքների անտեսման դեմ։

Արհեստականորեն ստեղծված «Ադրբեջան» կոչվող սուբյեկտի հովանավորության տակ անցած 70 տարին ապացուցեց, որ մանկասպանների հետ խաղաղ գոյակցությունն անհնար է, որ գազանի բերանում կարելի է ապրել միայն զենքը ձեռքին, այն մարդու հետ, ով ծրագրում է սպանել ձեր ծերերին, կանանց ու երեխաներին, հնարավոր չէ բանակցել:

Ավաղ, Հայաստանի վերջին 30 տարվա իշխանությունները չեն հասկացել այս անփոփոխ ճշմարտությունների կարևորությունը, և նրանց միջակ քաղաքականության ու դիվանագիտության պտուղները, ավելի ճիշտ՝ դրանց բացակայությունն այսօր թանկ են նստում սեփական ժողովրդի վրա, որի ուսերին են ընկել պատերազմների դժվարությունները՝ հետպատերազմյան տարիներից մինչ օրս։

Բայց այն, ինչ այսօր պատահել է Արցախի ժողովրդի գլխին, ոչ մեկին չչի ներվելու։

Շրջափակումը, սննդի, դեղորայքի, մանկական սննդի, տրանսպորտի վառելիքի բացակայությունը նորություն չէ Արցախի համար։ Այդպես էր Արցախում 80-ականներին, դեռ սովետի ժամանակ, այդպես էր առաջին շրջափակման ժամանակ, որը տեւեց 4 ամբողջ տարի, այսօր էլ այդպես է։

Բայց եթե 20-րդ դարի վերջին տասնամյակներում աշխարհում մարդիկ տեղեկություն չունեին, հաղորդակցությունն այնքան էլ զարգացած չէր, և աշխարհի այս կամ այն ​​մասում իրերի վիճակը լուսաբանված չէր, քննարկման առարկա չդարձավ համաշխարհային հանրությանհամար, ապա այսօր ավելի հեշտ է ինտերնետ կոչվող գիտական ​​հրաշքի շնորհիվ։

Սակայն քաղաքակրթության բարիքներն իրենց հետ բերեցին բացասական երեւույթներ։ Այսօր հաճախ կարելի է լսել «հիբրիդային պատերազմ», «տեղեկատվական պատերազմ», «տեղեկատվական շրջափակում» և այլն արտահայտությունները։ Զանգվածային լրատվության միջոցները, սոցիալական ցանցերը դարձել են այս կամ այն ​​հասարակական ազդեցություն ստեղծելու, մարդկանց հսկայական զանգվածների մոտ որոշակի հասկացություններ ու աշխարհայացքներ ձեւավորելու գործիք։

Ցավոք, մենք չենք կարող օգտագործել այդ մեխանիզմները համաշխարհային հանրության հետ լիարժեք երկխոսության համար։ Բայց դա հաջողությամբ անում է մեր թշնամի Ադրբեջանը, որը նույնիսկ միջազգային ասպարեզում իր ռազմական հանցագործություններն ու մարդկության դեմ վճռագործությունները ներկայացնում է որպես «պատիժ անջատողականների համար»։

Այս բոլոր եզրույթները նույնպես մեզ համար նորություն չեն՝ 90-ականներին խորհրդային քարոզչամեքենան Արցախյան ազգային-ազատագրական շարժման գաղափարախոսներին ու ակտիվիստներին անվանեց ծայրահեղականներ եւ սեպարատիստներ։

Ավաղ, իրենց բարեկամ կոչող մեր թշնամիներն չեն կարողացել հասկանալ, որ սովը չի կարող ստիպել Արցախի ժողովրդին ստերադասել իր արժանապատվությունը։ Նրանք չեն հասկանում նման բաները, քանի որ … ուղղակի չեն հասկանում:

Ոմն Զուլֆուգարովն ասում է, որ Արցախը «քաղաքական հացադուլ» է հայտարարել։

Բայց Արցախը միայն սա չի անում։ Այսօր Արցախն ամեն օր ապացուցում է, թե ինչ է «Ադրբեջանը»։

Արցախն ապացուցում է, որ 1988-94 թվականների պայքարն արդարացված էր, ավելին, 1994 թվականի սահմանները (առնվազն) կենսական նշանակություն ունեցան ոչ միայն Արցախի անվտանգության, այլ ողջ Հայաստանի ու հայոց պետականության համար։

Իմ Արցախ, դու միշտ եղել ու կմնաս ԱԶԱՏՈՒԹՅԱՆ չափանիշն ու ժողովրդավարության քննությունը։

Պարզապես դիմացիր!!!

Մարգարիտա Քարամյան