Կյանքը լի է խոչընդոտներով, բայց նա վճռականորեն որոշել է մնալ Արցախում

Շուշանը ծնվել է 1997 թվականին, հայրը զոհվել է հակատանկային ականի պայթյունից, երբ նա ընդամենը երկու ամսական էր։ Մանկուց նա շատ ակտիվ երեխա է եղել։ Հարազատներին միայն մեկ բան էր անհանգստացնում՝ ժամանակն անցնում էր, իսկ երեխան չէր կարողանում շարժվել առանց աջակցության եւ պահել հավասարակշռությունը: Բժիշկները երկար ժամանակ չէին կարողանում ճիշտ ախտորոշում տալ։ Պարզվելց, որ երեխան մանկական ուղեղային կաթված ունի։

Մանկության մի մասը Շուշանն անցկացրել է մոր հետ Երևանի և Ստեփանակերտի բուժհաստատություններում։ Ք.Քոքսի անվան վերականգնողական կենտրոնում նա համոզվել է, որ ախտորոշումը դատապարտում չէ. Կենտրոնում նրա հետ աշխատել են տարբեր պրոֆիլների մասնագետներ։

Վերականգնումը տվել է դրական արդյունքներ։ Վիճակը նկատելիորեն բարելավվել է։ Կենտրոնում Շուշանը տարբեր խմբակների էր հաճախում։ Նա շատ հոբբիներ ունի: Սիրում է հյուսել և մերսումներ անել: Նա երազում է սեփական սպա-կենտրոն բացելու մասին։ Սպորտով է զբաղվում, մասնակցել է bocce մրցումներին՝ գրավելով առաջին տեղը։

Շուշանը ծնվել է Հադրութի շրջանի Տումի գյուղում, ապա տեղափոխվել Թողուտ, որտեղ ապրել է մինչև 44-օրյա պատերազմը։

2020 թվականի սեպտեմբերի 27-ին նա հանգստանում էր Սևանում, երբ լսեց պատերազմի լուրը։ Այդ պահին ժամանակը կարծես կանգ առավ ինձ համար,- պատմում է Շուշանը։

Ընտանիքն այդ ժամանակ Արցախում էր, և նրա համար շատ դժվար էր։ Շուտով նա գնաց Գորիս, որտեղ ճանապարհները խաչվեցին ընտանիքի հետ։ Որոշ ժամանակ անց իմացել են, որ Հադրութի շրջանը գավթվել է։

Նոյեմբերի 9-ին կյանքիս ամենադժվար գիշերն եմ ապրել,- ասում է Շուշանը։ Պատերազմից հետո մեկ տարի ապրել է Գորիսում։ Բայց նա երբեք չի կարողացել ընտելանալ հայրենիքից հեռու կյանքին։ 2021 թվականին նա ընտանիքի հետ վերադարձել է Արցախ։ Շուշանի խոսքով՝ Արցախը ձգում է։ Չեմ ափսոսում, որ վերադարձա, քանի որ միայն այստեղ ապրելով կարող ես ամբողջ աշխարհին ապացուցել, որ հազարավոր զինվորներ իզուր չեն թափել իրենց արյունը, ասում է Շուշանը։

Այժմ նա ապրում է Ասկերանի շրջանի Դաշուշեն գյուղում։

Վառելիքի և հասարակական տրանսպորտի բացակայության պատճառով Ստեփանակերտի հետ կապ չկա, ամենասուր հարցը հացն ու դեղերն են, բայց ոչինչ ինձ չի ստիպի լքել հայրենիքը, վստահորեն պնդում է Շուշանը։

Արսեն Աղաջանյան