Հաջորդ օրը պատերազմ էր, հղի կանաց մասին նյութս ուշացավ

Նկարում՝ պատերազմի օրը Ստեփանակերտում ծնված երեխան

Աղետից մեկ օր առաջ խոսում էի շրջափակման մեջ գտնվող հղիների հետ, նյութ էի պատրաստում, թե ինչպես են դիմակայում շրջափակմանը, պլանավորել էի հաջոդ օրը նյութը հրապարակել, բայց հաջորդ օրը պատերազմ էր:

Առաջին միտքս հարազատներս են, ընկերներս, որոնց հետ կապ հաստատել չի ստացվում, բայց հետո՝ այդ երիտասարդ կանայք, որոնք մոռացել են շրջափակման դժվարությունների մասին, և միակ բանը, որի մասին մտածում են՝ իրենց երեխաների, ամուսիների կյանքն է:

Տղամարդիկ նորից պատերազմում են, կանայք կրկին պետք է ուժեղ լինեն, դիմակայեն, կյանքեր փրկեն, սպասեն իրենց եղբայրներին, ամուսիներին, հայրերին:

Երեկ մեր ընկերները պատմում էին մի երիտասարդ կնոջ մասին, ով 2 փոքր երեխաների հետ տեղահանվել էր իր հարազատ գյուղից, սկզբում ամուսնուն էր սպասում՝ ասում էին վիրավոր է, հանգստացնում էին։ Բայց կինը մի բան զգում էր․ Ստեփանակերտ էր եկել ամուսնուն փնտրելու, իսկ ամուսինն արդեն զոհվել էր Արցախի 120.000 հայի համար։

Քրիստինա Ալավերդյան