Չնվաճված

Սեպտեմբերի 24-ը ապագա հայերի օրացույցում սեւով կնշվի որպես Արցախի բռնագաղթի օր։

Սեպտեմբերի 24-ին հայտարարվեց, որ «միջանցքը բաց է», «ցանկացողները կարող են հեռանալ իրենց մեքենաներով», մի տեղ նույնիսկ բենզին են բաժանել։ Խոհեմաբար միացրին հոսանքը, որն արդեն հայկական չէ։

1000-ից ավելի մարդ առաջին օրը լքել է Արցախը։ Հազարամյակների ընթացքում առաջին անգամ հայերը լքում են Արցախը։ Նրանք հրաժեշտ են տալիս իրենց տներին, բակերին, ծառերին, գերեզմաններին (թեև Ստեփանակերտի գերեզմանոցն արդեն գրավված է թշնամու կողմից, և հանգուցյալից ներողություն խնդրել այլեւս հնարավոր չէ)։ Առջևում՝ կյանքը զրոյից է: Հայաստանում, այլ վայրերում, որտեղ ճակատագիրը կտանի։

Ընտրությունը կոշտ էր՝ հանձնվե՞լ, թե՞ հեռանալ: Վերջին երեք տարիների ընթացքում Բաքուն, Մոսկվան և նրանց երևանյան գործակալները ամեն ինչ արել են, որպեսզի «համակեցությունը» անհնարին լինի, և մնա կամ նվաճվելը, կամ հեռանալը։ Նվաճվելն երբեմն ավելի դժվար է, քան հեռանալն ու մահանալը:

Այժմ կսկսվի այն ճանապարհը, որով անցնում են հադրութցիներն ու շուշեցիները արդեն 3 տարի։ Ինչպես դիմել կենսաթոշակ ստանալու համար, ինչպես Արցախի պետական ​​համալսարանի փաստաթղթերով տեղափոխվել Երեւանի համալսարանում։ Լսել կարեկցանքի խոսքեր և անցեք ատելության միջով: Մնա՞լ, թե՞ գնալ։ Ռուսաստան? Այո՛, տեղահանությանը «օգնեցին» ռուսները, սրտացավ տղաները, որոնց համար 2020 թվականի դեկտեմբերին Իվանյանում ուղղափառ եկեղեցի և մզկիթ կառուցվեց։ Մի ամսում։

Ռուսները, հավանաբար, հիմա կհեռանան՝ արդեն Սյունիք։ Կամ Դոնբաս։ Միգուցե Կիպրոս՝ թուրքական հատվածը հունականից պաշտպանելու համար։ Հիմա ռուսները մեկ գործառույթ ունեն՝ պաշտպանել թուրքական նոր նվաճումները։ Великий могучий, м…. вашу