Ամենադժվարը ընտանիքի հետ կապի բացակայությունն էր

Տ. Գրիգորյանը Արցախի Մարտունու շրջանից է։ Այս տարի ընդունվել է Արցախի պետհամալսարանի «Պատմության» ֆակուլտետ:

Սեպտեմբերի 19-ին սովորականի պես դասի էին, 13:05-ին ձայներ լսվեցին, հետո տագնապի ազդանշանը միացվեց, եւ բոլոր ուսանողները իջան նկուղ:

Սկզբում խմբով մնում էին մութ սենյակում, հետո ուսանողներից մեկի նախաձեռնությամբ տեղափոխվեցին ավելի լուսավոր սենյակ: Ձայները շատ ուժեղ էին, դուրս գալ չէր ստացվում, կապ ևս չկար: Խմբով մնացել են մինչև հրադադարը, հետո դուրս են եկել ու փորձել կապ հաստատել ընտանիքների հետ, թեկուզ մեծամասնության մոտ չէր ստացվում։

Համալսարանի նկուղից հետո մնացել են բարեկամների տներում, որից հետո վարձակալված տների նկուղներում: Ամենադժվարը ընտանիքի հետ կապ չունենալն էր, չգիտեին արդյո՞ք կա հայրենի գյուղը, թե արդեն չկա, և եթե չկա, ուր են մարդիկ:

Տ.Գրիգորյանը մյուս ուսանողների հետ մի քանի օր մնացել էր Ստեփանակերտում, հետո՝ մեկ շաբաթ անց կարողացավ կապվել ընտանիքի հետ:

Եղբայրը Ասկերանի բենզալցակայանում էր, այրվածքներ էր ստացել:

Կորցնելով ամեն ինչ, բռնի տեղահանվել են սեպտեմբերի վերջին, 2 օր անց հասել են Չարենցավան:

Քրիստինա Ալահվերդյան