Ինչի մասին է լռում Սամվել Շահրամանյանը. արցախցիները հարցեր ունեն Փաշինյանին

Սամվել Բաբայանի հայտարարությունների և հաղորդագրությունների հիման վրա Հայաստանի իրավապահ մարմինները քրեական գործ են հարուցել երկու հոդվածներով։ Իր հարցազրույցում Բաբայանը, ըստ էության, մեղադրել է Լեռնային Ղարաբաղի նախկին նախագահներ Արկադի Ղուկասյանին, Բակո Սահակյանին, որոնք ներկայումս գտնվում են Բաքվի բանտում, և Սամվել Շահրամանյանին, ով ընտրվել է ԼՂ նախագահ ադրբեջանական վերջին հարձակումից ընդամենը տասը օր առաջ, Լեռնային Ղարաբաղի՝ Ադրբեջանին հանձնելու մեջ։

«Եթե ​​Լեռնային Ղարաբաղը լսեր Բաքվին և չընտրեր նոր նախագահ, այս հարձակումը տեղի չէր ունեն»,- ասել է Բաբայանը։ Ավելին, աղբյուրը չհրապարակելով՝ նա ասաց, որ Արայիկ Հարությունյանը ինքնակամ չի հրաժարական տվել նախագահի պաշտոնից, այլ ռուսների հանձնարարությամբ՝ ՌԴ ԱԴԾ-ից հեռախոսազանգից հետո, իբր Հարությունյանն լավ չի աշխատել և բավական ռուսամետ չէր։

2023-ի օգոստոսին Արցախում «իշխանափոխության» հարցն իրոք դարձավ հետագա դրամատիկ իրադարձությունների՝ սովի, ռազմական ագրեսիայի, տեղահանության և Արցախի Հանրապետության և Պաշտպանության բանակի «լուծարման» մասին հրամանագրի խթան։

Տեղեկություններն այն մասին, թե ինչպես և ում նախաձեռնությամբ է տեղի ունեցել իշխանափոխությունը, կարող են օգնել պարզել, թե կոնկրետ ով է Արցախը հասցրել նման արդյունքի և որքանով է օրինական «ինքնալուծարման» մասին հրամանագիրը։ Սամվել Շահրամանյանը լռում է, բայց արցախցիները նրան ու Նիկոլ Փաշինյանին լուրջ հարցեր ունեն տալու։

Հայաստանում Փաշինյանին հավատարիմ ուժերն ասում են, որ «մեղավոր են Հայաստանի և Արցախի նախկին նախագահները», և հենց նրանք են ստիպել Հարությունյանին հեռանալ՝ Արցախը ռուսների հետ միասին թշնամուն հանձնելու համար։ Նրանք այս վարկածը քարոզում են նույնիսկ այն բանից հետո, երբ ռուսները Բաքվին հանձնեցին Փաշինյանի «ընդդիմադիր»նախկին նախագահներին։

Մեկ այլ վարկած էլ կա՝ Արայիկ Հարությունյանին Նիկոլ Փաշինյանը ռուսների ու Ալիևի հետ միասին «մի կողմ է քաշել», որպեսզի հետո աղետի պատասխանատվությունը ընկնի ոչ թե Փաշինյանին «հավատարիմ» Հարությունյանի և Հայաստանի վրա, այլ «նախկին իշխանությունների», Ռուսաստանի, թույլ Արևմուտքի, ՄԱԿ-ի և այլոց, բայց ոչ Փաշինյանի վրա։

«Արցախում իշխանափոխություն» օպերացիան սկսվեց խորհրդարանի նախագահ Արթուր Թովմասյանի (Հարությունյանի կուսակցությունից) անսպասելի հրաժարականով, և նրա փոխարեն նշանակվեց Դաշնակցության ներկայացուցիչ Դավիթ Իշխանյանը։

Երկու շաբաթ անց Հարությունյանը նույնպես հրաժարական տվեց։ Չնայած երկարատև պահանջներին (որը ներկայացվում էր 2020 թվականի պատերազմից հետո 3 տարի), Հարությունյանի հրաժարականը նույնպես անսպասելի էր։ Հրաժարականից անմիջապես հետո Արցախի վերնախավը, այն մարդիկ, ովքեր իրենց պատասխանատու են համարում Արցախի համար, հավաքվեցին Անվտանգության խորհրդում և որոշեցին նախագահ նշանակել Սամվել Շահրամանյանին։ Շահրամանյանն անմիջապես ասաց, որ Հայաստանը «հրաժարվել է» Արցախից։

Երեւանում փոփոխություններն Արցախում ընդունեցին կոշտ PR արշավով, թեեւ Փաշինյանը Արայիկ Հարությունյանին «չհամոզեց» մնալ։ Միևնույն ժամանակ, փաշինյանամետ ուժերն ասում էին, որ Արցախի նոր իշխանությունները պատրաստվում են հեղափոխությունը «արտահանել» Երևան։

Ամեն ինչ իսկապես նման էր Հարությունյանին խաղից դուրս բերելուն (թեկուզ նրան էլ հանձնեցին Բաքվին, ինչպես Պուտինն ասաց, քանի որ նրան չէին ուզում տեսնել Երևանում) և ուրիշներին մեղադրելուն։

Հետաքրքիր է, որ միաժամանակ Փաշինյանին հավատարիմ Սամվել Բաբայանը որոշ բանակցություններ էր վարում Բաքվի հետ՝ առաջարկելով «խաղաղ հանձնում»։

Տեղահանությունից երկու շաբաթ անց Երևանում կրկին հարց է հնչում, թե «ո՞վ է մեղավոր Ղարաբաղի հանձնման համար»։ «Հրապարակ» թերթի տեղեկություններով՝ արցախյան վերնախավը սկսել է հավաքվել Երևանում Արցախի ներկայացուցչությունում, վերականգնել որոշ պետական ​​կանալներ, և ինչպես «Հրապարակն» է ասում, Հայաստանի իշխանությունները կրկին սկսել են խոսել «ղարաբաղյան դավադրության» սպառնալիքի մասին։

Ղարաբաղցիներից և Փաշինյանին ուղղված նրանց հարցերից վախի մասին վկայում է նաև այն, որ Արցախի պետական ​​կառույցները ժամանակից շուտ լուծարվեցին, չպահպանվեց անգամ Արցախի պետական ​​համալսարանը։ Հայաստանի իշխանության ներկայացուցիչները չեն թաքցնում, որ վախենում են արցախցիների «կոմպակտությունից»։ «Հրապարակ»-ը գրում է, որ հենց այս հիմքով էլ Փաշինյանը «նոր զենք գործարկեց նրանց դեմ»՝ Սամվել Բաբայանը։