Այսօր բողոքողներն այն մարդիկ էին, ովքեր շրջափակման ժամանակ մի քանի ամիս ոտքով, առանց ծխախոտի և սննդամթերքի սուղ պաշարներով, տասնյակ կիլոմետրեր էին անցնում, որպեսզի օրեր շարունակ հսկեն շփման գիծը։ Նրանք, ում կանայք միայնակ են հաղթահարել հետպատերազմյան և շրջափակման դժվարությունները, քանի որ ամուսինները ամսվա կեսը զինվորական ծառայության մեջ էին։ Նրանք, ում իշխանությունները երկար տարիներ արգելել են մասնակցել Ստեփանակերտում կամ այլուր բողոքի ցույցերին։ Իսկ եթե տեսախցիկները ինչ-որ մեկին ֆիքսել են, ուրեմն այդ մարդիկ պատժվել են աշխատանքից ազատմամբ կամ տուգանքով։
Այսինքն՝ այսօր բողոքում էին ոչ թե շարքային քաղաքացիները, այլ նրանք, ովքեր մինչև վերջ կատարում էին իրենց պարտականությունը՝ կանգնած էին մարտական դիրքում։ Արդյունքում պարզվել է, որ խիստ կարիքավորների ցուցակում բազմազավակ և զոհվածների ընտանիքներին հաջորդում են նախկին աշխարհազորայինների ընտանիքները. արդեն մի քանի ամիս է՝ աշխատավարձ չկա, ուստի ֆինանսների հետ կապված մեծ խնդիրներ կան, և, ի տարբերություն շատ պաշտոնյաների, Հայաստանում սեփական բնակարան չունեն։
Կառավարությունն այս հանգամանքները հաշվի չի առել։ Ստեփանակերտում դանդաղ ու վերահսկվող գործողություններին սովոր պետական պաշտոնյաներն իրենց լկտիաբար պահեցին՝ արհամարհական, ամբարտավան ու կոպիտ։ Ինչը հանգեցրեց շենքը կրկնակի գրոհի, նախագահին ուղղված վիրավորանքների, թեև շատերն առաջին անգամ էին տեսնում նրան, աշխատակազմի ղեկավարի ծեծկռտուքին։
Բայց ի հայտ եկան նաև փաստեր.
2․ Որ ապօրինի կառուցված առանձնատներն ու հյուրանոցները կարելի է միայն օրինական ճանապարհով տալ կարիքավորներին։
3․ Որ հարկերը վճարված են, բյուջեն հաստատված մինչև տարեվերջ, բայց հոկտեմբերի 1-ից աշխատավարձեր չեն լինի։
4․ Որ Արցախի պետական բյուջեն սառեցվել է Հայաստանի կառավարության կողմից. այս մասին բազմիցս հայտարարել են երեւանցի լրագրողները։
5․ Որ Շահրամանյանը չի ստորագրել Արցախի լուծարման մասին հրամանագիրը, և ոչ ոք նման փաստաթուղթ չի տեսել։ Պարզվում է՝ այլ բան է ստորագրել՝ կապված ՊԲ-ի հետ։ Եվ ընդհանրապես, պատերազմի օրերին ու հիմա նա ավելին գիտեր ու գիտի, քան բոլորը։
Ինչպես նշեց ակցիայի դիտորդներից մեկը՝ Ա. Ավանեսյանը. «Սամվել Շահրամանյանն այսօր ասաց, որ եթե մեկ ժամ ուշ դադարեցներ պատերազմը, ադրբեջանցիները կմտնեին քաղաք և կկոտորեին կանանց ու երեխաների։ Սա խոսում է այն մասին, որ Ադրբեջանն ուներ ցեղասպան մտադրություններ, և Շահրամանյանը գիտեր այդ մասին»։
Ակցիայի մասնակից Ս. Հակոբյանը ցավով նշեց, որ իրենք ոչ մի հարցի պատասխան չեն ստացել, և Արցախի իշխանությունների մեղքն է, որ ժողովուրդն այսքան անմխիթար վիճակում է. «Գաղափար չունեմ ինչ անել։ Ո՛չ բնակարան կա, ո՛չ աշխատանք, ո՛չ աշխատավարձ։ Մեր իշխանությունը միայն ստում է և շարունակում է թալանել մարդկանց. Ի՞նչ եք կարծում, կառավարությունը կաշխատի՞ առանց աշխատավարձի, կամավոր հիմունքով»։
Հարցերի ցանկը կարող է անվերջ լինել, և բոլորն էլ կարևոր են։ Բայց հատկապես մտահոգում է, թե ով է պատասխան տալու Արցախի հետ կատարված ամեն ինչի համար, այն ամենի համար, ինչ հիմա կատարվում է արցախցիների հետ, և ապագայի համար, որը լավ բան չի խոստանում։
Ա.Գրիգորյան