Փաշինյանը խոստովանեց, որ չգիտի, թե ուր է տանում հայկական նավակը. Ուրեմն ո՞րն է Արցախից հրաժարվելու պատճառը

Տարածաշրջանային կարգավորման հարցում դադար է՝ կապված իսրայելա-պաղեստինյան պատերազմի և դրա արդյունքների անորոշության հետ։ Թե ինչպես կզարգանան իրադարձությունները Հարավային Կովկասում ու Ուկրաինանում, մեծապես կախված է մերձավորարևելյան կարգավորման վեկտորից։

Ալիեւը բացահայտորեն մերժում է Եվրոպայի առաջարկած կարգավորումը՝ առաջ քաշելով կա՛մ ռուսական, կա՛մ վրացական հարթակը, կա՛մ 3+3։ Ալիեւը չի ստորագրում եվրոպական հարթակում առաջարկվող փաստաթուղթը, թեեւ կարծես թե այն պարունակում է այն ամենը, ինչ նա պահանջում էր նախկինում։ Սա նշանակում է, որ ծրագրերը փոխվել են, և այժմ Ալիևն ու Էրդողանը՝ Պուտինի, Նեթանյահուի և մյուսների հետ համատեղ ցանկանում են ոչ միայն գրավել Հայաստանը, այլև պառակտել Իրանը։

Ըստ ամենայնի, Թեհրանի 3+3 հանդիպումը հապճեպ հրավիրվել է հենց Իրանի կողմից՝ հյուսիսային և արևմտյան հարևաններից հավաստիացումներ ստանալու համար, որ նրանք չեն օգտվի Մերձավոր Արևելքում ստեղծված իրավիճակից և չեն ներխուժի Իրան։ Հնարավոր է, որ Իրանը նման հավաստիացումներ ստացել է, բայց որքա՞ն արժեն Պուտինի ու Ալիեւի խոստումները։ Եւ արդյո՞ք դրանք դարձյալ Հայաստանի հաշվի՞ն են լինելու։

Այս պայմաններում Հայաստանն իր չկողմնորոշված ​​կառավարությունով թղթե նավակի պես լողում է աշխարհաքաղաքական փոթորկոտ ծովում՝ ամեն րոպե շրջվելու վտանգով։ Հայաստանի իշխանությունը մերթ դեմ է Ռուսաստանին, մերթ Ռուսաստանի կողմ է, մերթ կողմ է տարածաշրջանային համագործակցությանը դեսպոտիաների հետ, իսկ երբեմն դեմոկրատիայի ու եվրոպական փողերի կողմնակից է:

Նիկոլ Փաշինյանը երեկ The Wall Street Journal-ին տված հարցազրույցում փաստացի խոստովանեց, որ չգիտի, թե ուր է տանում Հայաստանը։

«Ես հենց այս տրամաբանությունն եմ առաջ քաշում. մենք պետք է աշխատենք առաջին հերթին մեր տարածաշրջանում հարաբերությունների բարելավման ուղղությամբ։ Սա շատ կարևոր կետ է, և, անկեղծ ասած, ես այս հարցի պատասխանը չունեմ, և աշխատում եմ այս հարցի պատասխանը գտնել Հայաստանի մասով կամ այն ​​առումով, թե ինչ կարող է անել Հայաստանը: Շատ կարևոր է, թե որքանով կարող ենք ձևակերպել տարածաշրջանային շահերը։ Բանն այն չէ, որ մենք խնդիր ենք դրել, բայց չենք կարողանում լուծել, նույնիսկ խնդիր չենք ձեւակերպել ինչպես հարկն է, այն նույնիսկ անուն չունի։ Հիմա կարծում եմ, որ մենք պետք է ձևակերպենք այս խնդիրը և փորձենք այս վերնագրի ներքո բովանդակություն ստեղծել։ Չեմ կարող ասել, թե ինչ բովանդակություն կլինի և ինչ պետք է լինի, քանի որ դա կարող է լինել միայն համագործակցության, իսկ որոշ դեպքերում՝ համատեղ աշխատանքի արդյունք։ Ես չեմ կարող պարծենալ, որ մենք այդ աշխատանքը բավականաչափ իրականացնում ենք տարածաշրջանում»,- ասաց Փաշինյանը։

Այսինքն՝ ստացվում է, որ Հայաստանի իշխանությունը չի էլ ձևակերպել տեսլականը, թեև Փաշինյանն ասել է՝ «մենք գիտենք՝ ինչ ենք անում»։ Իսկ եթե 2020-ի պատերազմը, Եռակողմ համաձայնագիրը, ՀԱՊԿ-ում և ԵԱՏՄ-ում մնալը,  Արցախն «Ադրբեջանի մաս» ճանաչելը և Արցախի շրջափակման, օկուպացիայի և տեղահանման նկատմամբ անտարբերությունը մաս չեն կազմել ինչ-որ ընդհանուր տեսլականի, հայեցակարգ, ուրեմն, ինքնաբուխ քայլե՞ր են:

Ի՞նչն է այդ դեպքում թելադրել նման ճակատագրական քայլեր: Վախը, թուլությունը, կառավարելու անկարողությունը, «հատուկ» վերաբերմունքը Արցախի նկատմամբ, թե՞ դավադրությունը, հրահանգները Մոսկվայից, Բաքվից, Անկարայից։