Արցախում մնացած հայի պատմությունը․ Լինդսի Սնել

Հայտնի լրագրող Լինդսի Սնելը X սոցցանցի իր միկրոբլոգում գրել է․

«Ես խոսել եմ Արցախում մնացած մի քանի մարդկանցից մեկի դստեր հետ։ Ադրբեջանական պետական լրատվամիջոցները վերջերս պարծենում էին, որ Ադրբեջանը տեղական հեռահաղորդակցական ծառայություններ է ստեղծում, սակայն Լեռնային Ղարաբաղում մնացած հայերը չունեն ինտերնետ կամ բջջային կապ, և նրանց թույլ չեն տալիս խոսել իրենց սիրելիների հետ առանց հսկողության: Եվ որպես Ադրբեջանի «վերաինտեգրման» մաս, Ադրբեջանի իշխանությունները առգրավեցին այնտեղ մնացածների հայկական անձնագրերը, բայց նրանց ադրբեջանական անձնագրեր չեն տրամադրել: Սա նշանակում է, որ ԼՂ-ում մնացած հայերը ներկայումս քաղաքացիություն չունեն»։

Արցախցի կինը պատմում է, որ հորը որևէ կերպ չեն կարողացել համոզել, որ լքի Արցախը։

«Նա ասաց՝ ես այստեղ տուն եմ սարքել և չեմ ցանկանում թողնել։ Սեպտեմբերի վերջին, երբ մայրս պետք է գար, հայրս ասել է՝ ես կմնամ այստեղ 3–4 ամիս, որպեսզի ականատես լինեմ վերաինտեգրմանը։ Դա նրա խոսքերն են։ Այնպես որ ես սպասում եմ նրան։ Նրան փորձում էի համոզել, որ մայրիկի հետ գա, ասում էի, գիտե՞ս փաստ չէ, որ քեզ հետո կթողնեն գալ։ Ադրբեջանական իշխանություններին, կոպիտ ասած, պետք է կապիկ կենդանաբանական այգում, որին նրանք կարող են ցույց տալ Կարմիր Խաչի միջազգային կոմիտեին, լրագրողներին, ՄԱԿ-ին, ինչպես էքսպոնատ։ Հոկտեմբերի 1-ից կապ այնտեղ չկար։ 5-6 օր անցավ, որ նա զանգեց։ Մենք շատ էինք անհանգստացել։ Նա գնացել էր դեռ այնտեղ գործող ԿԽՄԿ կենտրոն, այնտեղ wifi էր եղել, մեսինջերով զանգեց, ասաց՝ լավ է, ԿԽՄԿ ներկայացուցիչները սնունդ են տալիս։ Դրանից հետո շաբաթը մեկ անգամ զանգում է կա՜մ ինձ, կա՜մ մայրիկին։ Վերջին երկու անգամ  զանգահարեց ոչ իր համարով, ադրբեջանական համարով էր։ Երկար չկարողացավ խոսել։ Յուրաքանչյուր հեռախոսազրույց տևում է 5-10 րոպե։ Նա շատ բան չի ասում, քանի որ ինչ-որ մեկը միշտ կողքին կանգնած է», -պատմում է դուստրը։