Մագդա Նեյմանի փողոցի “գազավիկի տունը”․ ժպիտ և դառնություն
- 13:56 31.10.2023
Նկարներում Ստեփանակերտի Մագդա Նեյման փողոցն է, որը չնայած արդեն 20 տարուց ավել է ինչ կրում է այդ անունը, բայց ժողովուրդը և նամանավանդ քաղաքի վարորդները փողոցը անվանում են «Կեծխավելի» կամ «Վայենկոմատին քամակը», իսկ վերջի տարիներին այդ երկու անունների հետ մեկտեղ Մակդա Նեյման փողոցը ժողովրդի կողմից վերանվանվել էր «գազավիկանց թաղը»:
«Գազավիկանց թաղում» ապրում էին շատ տարբեր մարդիկ և ընտանիքներ, վերևում քաղաքապետի տունն էր, որի առջևի մայթում «Մարո բաբոյի բուտկան» էր, փոքր ժամանակ մաստակ էինք գնում առևտրից մնացած մանրով:
Թմբից ներքև հենց խաչմերուկում մեր տունն էր, որը անվանում էին «ոստիկանին տոնը», երեխաների գլխավոր նպատակներից մեկը սեզոնին մեր տանձի ծառը թալանելն էր, որը ի դեպ որոշ դեպքերում հաջողվում էր:
Հենց մեր տան մոտ հայտնի «գազավիկանց տոնը» էր: Հետաքրքիրը այն է, որ, ինչպես վերևում նշեցի, մեր փողոցում էր գտնվում քաղաքապետի տունը, բայց բոլորը փողոցը անվանում էին հենց «գազավիկանց թաղ»:
Բայց ամենահետաքրքիրը «տիվերի թաղն» էր (ներքևի փողոց), որտեղ հարևաները ամեն օր հավաքվում էին թեյ խմելու, զրուցելու, որտեղ երբեմն վեճեր էին լինում թե ում մեքենաները որտեղ պետք է կանգնեցվեն:
Մեր փողոցում պաստառ կար «Բարի գալուստ զինվոր» գրվածքով, հենց դրանով էլ դիմավորել ենք մեր փողոցի զինվորներին:
Ամռան օրերին շատանում էր կոնֆլիկտները երեխաների և Օլյա տոտայի միջև, նրանք խաղալ էին ուզում, իսկ Օլյա տոտան հանգստանալ:
Պատերազմի օրերին փողոցի մարդիկ էլի միասին էին, պայթուների ժամանակ պատսպարվում էին մյուս հարևանի տանը, որտեղ տարիներ առաջ հացի փուռ էր, դեռ այն ժամանակ, երբ հացը 50 դրամ էր:
Հիմա փողոցում էլ մենք չենք ապրում, մնացել են միայն նկարները և հիշողությունները, որոնք դեռ շատ-շատ տարիներ դեռ հիշվելու, ժպիտ և դառնություն են պատճառելու։
Քրիստինա Ալահվերդյան
