Կարաբեկյան. Ինչպես այն ժամանակ, Ադրբեջանի ճնշման տակ Մոսկվան մեզ ստիպեց լուծարել պետական ​​մարմինները, բայց հետո նորերը ստեղծեցինք

Իշխանություններն ու հասարակությունը ի վիճակի չեն ճիշտ քաղաքականություն իրականացնել Արցախի հարցում և ազգային այլ կարևոր հարցերում։ Step1.am-ի հետ զրույցում ասաց քաղաքագետ, սոցիոլոգ Դավիթ Կարաբեկյանը։

«Օրենքը, հատկապես միջազգային իրավունքը, անբեկանելի է։ Քանի դեռ գոյություն ունի միջազգային հարաբերությունների և միջազգային իրավունքի ժամանակակից համակարգը, Արցախի և Հայաստանի իրավունքները, ներառյալ ինքնորոշումը, շարունակում են գործել։ Թուրքիայի, Ռուսաստանի և Ադրբեջանի կողմից ապօրինաբար բռնազավթած պատմական տարածքի նկատմամբ Հայաստանի, նաև Արցախի ինքնորոշման իրավունքի իրականացումը հիմնված է համայն հայության շահերի վրա. սա հայոց պետականության վերականգնման և վերաստեղծման խնդիր է»,- այս կարծիքը Դավիթ Կարաբեկյանը հայտնեց՝ մեկնաբանելով Հայկական ԽՍՀ-ի և Լեռնային Ղարաբաղի վերամիավորման մասին 1989 թվականի դեկտեմբերի 1-ի համատեղ որոշումը։

«1989-ին Արցախը ցույց տվեց, թե ինչպես է հնարավոր՝ օգտագործելով պետականության վերականգնման, պետականության ստեղծման և ինքնապաշտպանության պատմական փորձը, պաշտպանել սեփական իրավունքները և ապահովել անվտանգությունը»։

Նա կարծում է, որ Հայաստանը, Արցախը և ողջ հայությունն այժմ ապրում են նույն փորձությունները, ինչ 1988-1991 թթ.. «Թուրքիայի և Ադրբեջանի շրջափակումը և ագրեսիայի այլ ակտերը, տեղահանությունը, դաշնակիցների դավաճանությունը, գլոբալ վերափոխման սկիզբը և հայկական անկախ պետությունների ստեղծումը։ Ինչպես այն ժամանակ, Ադրբեջանի ճնշման տակ, Մոսկվան մեզ ստիպեց լուծարել պետական ​​մարմինները, բայց հետո նորերը ստեղծեցինք»։

Անդրադառնալով այսօրվա իրողություններին, քաղաքագետը կարծիք հայտնեց, որ «ո’չ Արցախի իշխանությունները, ո’չ Հայաստանի իշխանությունները, ո’չ հայ հասարակությունը ի վիճակի չեն ընտրել և իրականացնել ճիշտ ռազմավարություն և մարտավարություն Արցախի հարցում և ազգային քաղաքականություն այլ կարևոր հարցերում»։

«Մենք կարող ենք համաձայնվել Հայաստանի և Արցախի իշխանությունների հետ միայն մեկ բանում՝ խախտելով հռչակած նորմերը և սկզբունքները, զոհաբերելով դրանք ազդեցիկ պետությունների շահերին, կիրառելով երկակի ստանդարտներ և ընտրողականություն (մասնավորապես՝ ԵԱՀԿ մանդատի շրջանակը և նրա կառույցները ղարաբաղյան կարգավորման հարցում), միջազգային և տարածաշրջանային կազմակերպությունները և նրանց անդամները հանգեցրին ոչ միայն լարվածության սրմանը և ողբերգական հետևանքների ադրբեջանա-ղարաբաղյան դիմակայության գոտում, այլև հակասությունների և լարվածության սրմանը աշխարհի այլ տարածաշրջաններում»։