«Ինձ համար Արցախը լավագույն վայրն է ամբողջ աշխարհում, բայց Փարիզն էլ ոչինչ»

Լուսինե Իսրայելյանը ծնվել է 1996 թվականի մայիսի 15-ին Մարտակերտում։ Մանուկ հասակում սկավառակի ճողվածքի հեռացման անհաջող վիրահատության արդյունքում վնասվածք է ստացել։ Այդ ժամանակվանից նա սայլակով է, բայց շատ ավելի ուժեղ է դարձել և շատերի համար տոկունության օրինակ է։

Մանկուց նա կենսուրախ ու շփվող էր։ «Ես երբեք բարդույթներ չեմ ապրել, և դա հիմնականում ծնողներիս պատճառով է: Նրանք ամեն ինչ արեցին, որ ես դառնամ հասարակության լիարժեք անդամ, և ես անսահման շնորհակալ եմ նրանց»,- ասում է Լուսինեն։

Նա ունի ընկերների մեծ շրջանակ: Ակտիվ ապրելակերպ է վարում։ Զբաղվում է ադամանդագործությամբ։ Ցավոք, նկարների հավաքածուն չկարողացավ Հայաստան տանել։ Նա վերականգնողական փուլ է անցել Ստեփանակերտի վերականգնողական կենտրոնում։ Ջերմությամբ է հիշում թիմին ու հիվանդներին։ Նա կապ է պահպանում նրանցից շատերի հետ։

«Սա եզակի կենտրոն է, նրանց շնորհիվ լուրջ ախտորոշմամբ շատ հիվանդներ ոտքի կանգնեցին, և ես կցանկանայի, որ Ստեփանակերտի վերականգնողական կենտրոնը ժամանակավորապես վերաբացի իր դռները Հայաստանում։ Ես կարող էի պարբերաբար անցնել վերականգնողական կուրսեր, որոնք ինձ պետք են»,- ասում է նա:

Նա, ինչպես Արցախի ողջ բնակչությունը, 9 ամիս ապրել է շրջափակման մեջ։ Այդ ընթացքում անհրաժեշտ դեղամիջոցների բացակայության պատճառով նրա առողջական խնդիրները սրվել են։ Նա շատ ծանր տարավ դեպի Երևան ճանապարհը, բայց չնայած բոլոր փորձություններին, երազում է վերադառնալ Արցախ։

«Ինձ համար Արցախը լավագույն վայրն է ամբողջ աշխարհում։ Առաջին իսկ հնարավորության դեպքում անպայման կվերադառնամ այնտեղ»,- ասում է Լուսինեն։ Իմիջիայլոց, նա ունի երազանք՝ մեկնել Փարիզ ճամփորդության, որը երազում է հնարավորինս շուտ իրականացնել։

Արսեն Աղաջանյան