Հադրութը Արցախի ադամանդե ակն է

Հադրութը մեր այն հայրենիքն է, որ տարիներ շարունակ կարոտ է հայի ձայնին: Մեր Հադրութը բաց թանգարան է երկնքի տակ: Հարուստ վանքերով, եկեղեցիներով ու պատմամշակութային վայրերով:

Հադրութի տոնական կենտրոնը Խորն աղբյուրն է, որը միշտ մարդաշատ էր հատկապես օգոսոստոսի 15-ին ՝ Հադրութ քաղաքի օրը: Այնտեղ կային խանութներ,գրադարան ու այնտեղ էր կայանում ավտոբուսը՝ դեպի Ստեփանակերտ շարժվող:

Հադրութի կենտրոնական ճանապարհի աջ կողմում էր գտվում դիվիզիան, դրան կից մեր դպրոցն էր, սիրելի ու անմոռանալի հիշողություններով լեցուն:

Հադրութցիները ունեին մի սովորույթ` յուրաքանչյուր կիրակի այցելում էին “Սպիտակ խաչ” վանքը, որը գտնվում է Հադրութ քաղաքին կից Վանք գյուղում, և մարդիկ ոտքով էին բարձրանում, իսկ ճանապարհին մտնում էին “ծվրաջուր”՝ ծարավը հագեցնելու համար:

Այնտեղ կար փայտյա փոքրիկ տնակ, որտեղ երբեմն թեյախմություն էին կազմակերպում:

Մեր քաղաքի խանութները այնքան հանգիստ ու հարմար էին: Առանց հերթերի: Քաղաքի կենտրոնական մասում գտնվում էին երեք խանութներ: Ամենամարդաշատ խանութը “Անդրեի” խանութն էր, հատկապես այնտեղ ամանորյա տրամադրությունն անպակաս էր, իսկ սպասարկումը ջերմ:

Հադրութի վտանգավոր փողոցներից մեկը “Պավլիկի պավարոտն էր”, այդտեղ մեքենաները շատ էին, այդ տեղով անցնելը դժվար էր:

Հադրութի ամենամեծ թաղամասն՝ օտրյադն էր, որտեղ հիմանկանում բնակվում էին զինվորականներն իրենց ընտանիքներով: Իսկ մեր թաղամասը հեռու էր քաղաքից, այն գտնվում էր Հադրութ քաղաքի հուշարձանի մոտակայքում:

Մեր տան ճանապարհին երկու կամուրջ կար:Կամուրջին մոտենալիս լսելի էր դառնում հոսող գետի ձայնը:

Հադրութում է գտնվում Արցախի բարձր լեռներից մեկը ՝ Դիզափայտը, որի կատարին էր գտնվում Կատարո վանքը: Դրախտային գեղեցկություն էր տիրում այնտեղ՝ ծաղկաշատ բնությամբ ու մեղվափեթակների առատությամբ: Ասում են ՝ երազանքները կատարվում են այնտեղ, ու մարդիկ հավատում են վանքի հզորությանը:

Վիկա Աբգարյան

Step1.am-ի համար