Փաշինյանն իր կուսակցության հետ քննարկում է Հայաստանը հանձնելու օգուտները. Իրանը և Ֆրանսիան տարակուսած են

Վերջին շրջանում Փաշինյանը գրեթե ամեն օր հանդիպումներ է ունենում իր կուսակցության հետ։ Բաքվի հայտարարությունների ֆոնին, թե ինչ քայլեր են ակնկալում Երևանից Հայաստանը որպես պետություն վերացնել ցանկացողները, դժվար չէ կռահել, թե կոնկրետ ինչ է քննարկում Փաշինյանը իր կուսակցության հետ։

«Քաղաքացիական պայմանագիր» կուսակցության ներկայացուցիչները մի քանի ամիս է՝ փորձում են աստիճանաբար հանրությանը ներկայացնել ապագա զիջումները՝ փորձելով թաքցնել դրանց իրական մասշտաբները։ Բայց Ալիևը վերջերս իրերն անվանեց իրենց անուններով. Հայաստանի հարավով «միջանցք» է լինելու, որտեղ ադրբեջանական բեռները չպետք է ստուգվեն (մնացածը՝ խնդրեմ), և որ ամենակարևորը՝ «միջանցքի» անվտանգությունը պետք է ապահովվի ոչ թե հայկական, այլ ռուսական ուժերով։ Բացի այդ, քննարկվում է անկլավների հարցը։ Այլապես է ներկայացվում Սյունիքի և Տավուշի բռնակցումը և Հայաստանը Իրանի և Վրաստանի հետ կապող միջպետական ​​ճանապարհների փակումը։

«Նոյեմբերի 10-ի հայտարարության մեջ ասվում է, որ ռուս սահմանապահներն անվտանգություն և հսկողություն են իրականացնում 42-43 կիլոմետր տարածքի վրա, և այդ պարտավորությունը պետք է կատարվի»,- պնդում է Ալիևը։

Փաշինյանն ու իր կուսակցությունը, ըստ ամենայնի, քննարկում են, թե ինչպես դա ներկայացնել որպես Հայաստանին ձեռնտու գործարք։ Իսկապես, եթե Հայաստանի հարավը տեղափոխվի ռուսների հսկողության տակ, կարելի է մեծ գումարներ խնայել մաքսավորների ու սահմանապահների վրա։ Իսկ եթե պայմանագիր կնքվի Ալիևի հետ, ապա կարելի է ցրել բանակը և դրա վրա չծախսել բյուջեի առյուծի բաժինը։ Բանակի փոխարեն կարելի է Պապիկյանի գլխավորությամբ ստեղծել մեծ ուսումնական կենտրոն՝ միջանցքներում արտաքսման ժամանակ փախստականներին առաջին օգնություն ցույց տալու համար։

Տեղի բնակիչները հաճույքով կուլ կտան այդ ամենը, և սեփական ընտրազանգվածը խնդիր չէ։ Կոպիրկինը միշտ պատրաստ է օգնել արտահերթ ընտրությունների հարցում։ Սակայն Փաշինյանը պետք է քննարկի, թե ինչպես կարելի է նման քաղաքականություն ներկայացնել հարևաններին, գործընկերներին, ովքեր պատրաստ են օգնել և նույնիսկ զոհաբերել իրենց հեղինակությունը Հայաստանի ամբողջականությունը պահպանելու համար։ Խոսքն առաջին հերթին Ֆրանսիայի և Իրանի մասին է։ 44-օրյա պատերազմից հետո Իրանը ստիպված էր զորք տեղափոխել Հայաստանի և Արցախի օկուպացված տարածքներ հետ սահման՝ կանխելու Հայաստանի հարավի բռնի օկուպացիան։ Սա Իրանի հեղինակության կորուստներ բերեց, սակայն Իրանը գնաց այս քայլին։

Նույնը վերաբերում է Ֆրանսիային, որը փաստացի հեռացվեց ԵԱՀԿ Մինսկի խմբից և նախկին աֆրիկյան գաղութներից՝ Հայաստանին աջակցելու համար։

Այս երկրները, ամենաբարձր մակարդակով, բազմիցս զարմանքով խոսել են, որ Հայաստանում իշխանությունները հրաժարվում են կենսական ազգային շահերից և գործում են թշնամական ռազմավարությունների ծիրում։ Ամբողջ խնդիրը Փաշինյանն է, ժամանակին ասել է Մակրոնը։ Իսկ Իրանի դեսպանն ավելի հաճախ է խոսում Հայաստանի տարածքային ամբողջականության մասին, քան ՀՀ ԱԳՆ ղեկավարը։

«Քաղաքացիական պայմանագիր» կուսակցության և նրա առաջնորդ Փաշինյանի պահվածքը դեռևս դառնալու է պատմաբանների և քաղաքագետների ուսումնասիրության առարկա՝ որպես համաշխարհային քաղաքականության մեջ նախկինում չտեսնված երևույթ։ Ինչպես նշում են փորձագետները, աշխարհում դեռ չի եղել մի երկրի ղեկավար, որը նախապես հրապարակայնորեն ճանաչի իր երկրի տարածքը որպես զավթիչ երկրի ամբողջականության մաս։ Չկար  ղեկավար, ով կասեր, որ երկրի օկուպացված հատվածից հենց նոր բռնագաղթվածները Հայաստանի քաղաքացիներ չեն, եթե նույնիսկ ունեն հայկական անձնագիր։ Եւ մինչ Արցախում իրենց նախկին հասցեներից դուրս չգրվեն, թոշակ չենք տա։ Չկար մի ղեկավար, ով կարգելեր պետական ​​մարմիններին աշխատանքի ընդունել սեփական քաղաքացիներին, ովքեր նոր էին արտաքսվել և մնացել առանց կոպեկի, և նույնիսկ մեկ անգամ չհանդիպեր նրանց։

Հայ հասարակությունը որպես կոլեկտիվ «Քաղաքացիական պայմանագիր» դա հանգիստ ընդունում է: Բայց ինչպե՞ս է այս ամենը երեւում Իրանից, Ֆրանսիայից: Ո՞ւր են թաքցնելու աչքերը ՔՊ ինքնավստահ պատգամավորները, թվարկելով Սյունիքի ու Տավուշի հանձնման “առավելությունները”։

Նաիրա Հայրումյան