Ինչպե՞ս կարելի է թշնամուն առաջարկել վերահսկել քո բանակը

Կարծես թե Հայաստանի իշխանությունները սկսել են գիտակցել, որ ալիեւը խաղաղ պայմանագիր կնքելու մտադրություն չունի կամ ցանկանում է այն կնքել բացառապես իր պայմաններով։

Ի՞նչ են նշանակում Ալիևի պայմանները. որ Հայաստանը պետք է համաձայնի Սյունիքի, նաեւ Տավուշի 8 գյուղերի կորստին՝ չհաշված 2021, 2022 և 2023 թվականներին ֆաշիստական ​​ադրբեջանի կողմից նվաճված 200 քառակուսի կիլոմետրը։

Սակայն ադրբեջանին պայմանավորվածություններից խուսափելու համար պահանջներ ներկայացնելու փոխարեն Հայաստանի վարչապետն առաջարկում է (!) միանգամայն անհեթեթ բան՝ «զենքի համատեղ վերահսկողություն»։

Թվում է, թե անհեթեթ վերաբերմունքը սեփական երկրի, նրա Սահմանադրության, անկախության հռչակագրի և, վերջապես, տարածքի նկատմամբ վաղուց արդեն էմոցիաներ չի առաջացնում մտածող մարդկանց մոտ, բայց ինչպե՞ս կարող է ողջախոհ մարդը մի պետության ղեկավարի, որը հավակնում է քո տարածքին, երեք տարի շարունակ ցեղասպանության է ենթարկել քո ժողովրդին, առաջարկել փաստացի «վերահսկել» քո բանակը: Այն բանակը, որը  գործնականում միակ պետական գործող ​​կառույցն է, որն առնվազն ապահովում է բնակչության անվտանգությունը։

Արցախում մենք հստակ տեսանք, որ մարդիկ, ովքեր ամուր կանգնած էին թշնամու ցանկացած սպառնալիքի դեմ, պատրաստ դիմանալ ցանկացած փորձության, մինչև 10-ամսյա շրջափակում եւ սով, զանգվածաբար լքեցին իրենց տները այն բանից հետո, երբ իրենց բանակը վայր դրեց զենքը: Այսինքն՝ չնայած բոլոր հավաստիացումներին և այսպես կոչված «խաղաղապահների» առկայությանը, Արցախի ժողովուրդը վստահում էր միայն սեփական բանակին։

Հայկական զինված ուժերում վերջին իրադարձությունները (մեկ շաբաթում երեք մահ ոչ մարտական ​​պայմաններում) վկայում են այն մասին, որ Հայաստանը գտնվում է պատերազմի շեմին՝ չէ որ 2020 թվականին արցախյան պատերազմին նախորդել են նմանատիպ դեպքեր։ Թեկուզ արդեն բոլորն են խոսում այն մասին, որ մենք նոր պատերազմի շեմին ենք՝ քաղաքագետներից ու քաղաքական գործիչներից մինչև երկրի քաղաքացիներ։

Հայաստանի բնակիչները սկսեցին գիտակցել, որ «եթե զիջենք Արցախը, կապրենք խաղաղության մեջ» թեզը ոչ միայն չաշխատեց, այլ էլ ավելի բացեց ահաբեկիչ Ալիևի և նրա «ոգեշնչողների» ու դաշնակիցների՝ Ռուսաստանի ղեկավարության ախորժակը։

Սեփական ժողովրդի անվտանգության ու բարեկեցության նկատմամբ Հայաստանի իշխանությունների վերաբերմունքի, թերեւս, ամենավառ օրինակը պետք է լինի նրանց վերաբերմունքը Արցախի բռնի տեղահանված բնակիչների իրավունքների նկատմամբ։ Իրենց տունը, գույքը, ապրուստի միջոցները կորցրած փախստականների իրավունքների անպատիժ խախտումը, արտագաղթի անհավանական ծավալը ոչ միայն տեղահանվածների, այլև հենց Հայաստանի բնակիչների շրջանում վկայում են այն մասին, որ հայ հասարակությունը չի վստահում սեփական կյանքերն, իր զավակների, հարազատների ու ընկերների կյանքերը մի իշխանության, որն ի վիճակի չէ դիմակայելու Ռուսաստանի և Թուրքիայի էքսպանսիոնիստական ​​ցանկություններին, որի արյունոտ գործիքը՝ բաքվի մինի սուլթանությունն է։

Հայաստանի ապագա ճակատագիրն այժմ մեծապես կախված է ոչ թե իշխանություններից, այլ հասարակությունից։ Եվ ամեն ինչ կախված կլինի նրանից, թե հայ հասարակությունը որքանով կկարողանա դուրս գալ պառակտվածությունից, բևեռացումից և գիտակցի սեփական իրավունքների պաշտպանության, սեփական պետությունը պաշտպանելու, սեփական ճակատագիրը որոշելու իրավունքը վերականգնելու անհրաժեշտությունը, ինչպես նաեւ իրենց զավակների ճակատագիրը սեփական ազգային պետության մեջ որոշելու իրավունքը:

1988-ին դա մեզ  հաջողվեց։

Մարգարիտա Քարամյան