Նրանց համար շատ ավելի դժվար է․ կենսագրություն՝ միահյուսված պատմության հետ

Կարեն Միրզոյանը ծնվել է 1975 թվականի հուլիսի 24-ին Ստեփանակերտում։ Վաղ մանկությունից նրա կյանքում սկսվեցին դաժան փորձություններ։ Երեք տարեկանում նրա մոտ ախտորոշվել է պոլիոմելիտ։ Դա վիրուս է, որը հարձակվում է նյարդային համակարգի վրա և ժամանակի ընթացքում հանգեցնում է ամբողջական կաթվածի։

Բժիշկները գուշակում էին, որ նրա վիճակը օրեցօր կվատթարանա, սակայն Կարենը չհուսահատվեց և արժանապատվորեն հաղթահարեց բոլոր դժվարությունները։ Մինչև 14 տարեկանը, չնայած ամեն ինչին, Կարենը մնաց ակտիվ՝ հաճախում էր դպրոց, խաղում ընկերների հետ։ Նա հատկապես հիշում է մանկության այս լուսավոր պահերը։

Բայց նրա վիճակն օրեցօր վատանում էր։ Վեցերորդ դասարանն ավարտելուց հետո նա չի կարողացել դպրոց հաճախել և ստիպված է եղել տնային ուսուցման անցնել։ Քանի որ վիճակը վատանում էր, շարժումները սահմանափակվում էին։

Բայց նա համառորեն չէր հանձնվում։ 2006 թվականին նա առաջին անգամ այցելեց Ստեփանակերտի վերականգնողական կենտրոն, որը փոխեց նրա կյանքը։ Վերականգնումը դրական արդյունքներ տվեց թե՛ առողջական, թե՛ բարոյական առումով։ Վերականգնողական կենտրոնի անձնակազմն ու հիվանդները դարձան նրա ընտանիքի անդամները։ Բացի բուժումից, նա կենտրոնում անցկացնում էր ակտիվ ժամանց։ Նա մեկ անգամ չէ, որ մասնակցել է բոչեի մրցումներին, ինչպես Արցախում, այնպես էլ Հայաստանում, թիմային ու անհատական ​​խաղերում արժանացել է մրցանակների։

Վերականգնողական կենտրոնում Կարենը շրջապատված էր անձնակազմի և հիվանդների ջերմությամբ և ուշադրությամբ: Հենց այստեղ նա իրեն զգում էր որպես հասարակության լիարժեք անդամ՝ վստահորեն առաջ գնալով և երազելով նոր հաղթանակների մասին։

Սակայն նրա կյանքը, ինչպես շատ ուրիշներինը, կտրուկ փոխվեց 44-օրյա պատերազմի սկզբով։ «2020 թվականի սեպտեմբերին, երբ պատերազմը սկսվեց, ընտանիքով ապրում էինք Այգեստանում։ Գյուղից քիչ հեռու զինամթերքի պահեստներ կային, և երբ հակառակորդը թիրախային հարվածներով ոչնչացնում էր դրանք, ուժգին պայթյուններից մեր ապակիները ցնցվում էին։ Զոհերը շատ էին, այդ թվում՝ մեր գյուղից։ Մենք թաքնվեցինք տան առաջին հարկում, թեև այնտեղ էլ անվտանգ չէր։

Հոկտեմբերի 4-ին ստիպված էինք մեկնել Երեւան։ 44 օր մենք անկեղծորեն հավատում ու հույս ունեինք հաղթանակի։ Չնայած այն հանգամանքին, որ ամեն ինչ չավարտվեց այնպես, ինչպես սպասում էինք, նոյեմբերի 9-ից հետո բոլորս վերադարձանք տուն՝ հույս ունենալով ռուս խաղաղապահների պաշտպանությանը։ Մտածում էինք, որ վերջապես Արցախ կգա այդքան սպասված խաղաղությունը։

Բայց մենք հերթական անգամ խաբվեցինք, ու երկար սպասված խաղաղության փոխարեն եկավ շրջափակում, որը տեւեց 9 ամիս։ Չկային սննդամթերք, դեղորայք կամ գոյության համար անհրաժեշտ այլ պարագաներ։ Վիճակս էլ ավելի է վատացել, քանի որ ունեմ նաև ուղեկցող հիվանդություն՝ բրոնխիալ ասթմա։ Առանց անհրաժեշտ դեղամիջոցների՝ ես շնչառության հետ կապված խնդիրներ ունեմ։

Չնայած այս բոլոր դժվարություններին, մենք փորձեցինք լավատես լինել։ Բայց սեպտեմբերի 19-ին մեր բոլոր հույսերը մի ակնթարթում փլուզվեցին։ Եվ կրկին պատերազմ, որն այս անգամ ավարտվեց տեղահանությամբ։ Այս 2 սարսափելի օրերը կհիշեմ ողջ կյանքում։ Տնից միայն հագուստ կարողացանք վերցնել ու խուճապահար գյուղի բոլոր բնակիչների հետ միասին գնացինք օդանավակայան։ Մենք այնտեղ մնացինք երկու օր, և ես ստիպված էի քնել խոնավ հատակին։ Ուտելու բան չկար ու միայն ջուր էինք խմում։

Սեպտեմբերի 27-ին ժամը 21:00-ին մեկնեցինք Ստեփանակերտից։ 12 ժամում մեքենայով հասանք Գորիս։ Ավտոբուսում լիքը մարդ կար՝ բոլորը  հուսահատ։ Գորիսից գնացինք Աբովյան, որտեղ մեր հարազատները մեզ բնակարան տրամադրեցին։ Որոշ ժամանակ այնտեղ ապրեցինք, հետո 200 հազար դրամով բնակարան վարձեցինք Մասիսում։

Ընտանիքում ոչ ոք չի աշխատում, գոյատևում ենք թոշակով, որի չափը Արցախում իմ ստացածի համեմատ էականորեն նվազել է։

Արտաքսումից հետո երկար ժամանակ անցկացրի հիվանդանոցում՝ բրոնխիալ ասթմայի սրման պատճառով։ Վերջերս ինձ այցելեցին Վերականգնողական կենտրոնի աշխատակիցները, որը մասամբ վերսկսեց իր գործունեությունը: Շատ հաճելի էր կրկին տեսնել հարազատ մարդկանց, նրանք ինձ տրամադրեցին անհրաժեշտ պարագաներ, ինչի համար անչափ շնորհակալ եմ և հուսով եմ, որ շուտով պարոն Թադևոսյանի գլխավորած այս եզակի թիմը կաշխատի նույն ձևաչափով»,- Step1.am-ի հետ հարցազրույցում ասել է Կարենը։

Արսեն Աղաջանյան