ՌԴ նախագահ Վլադիմիր Պուտինի՝ Հայաստան հնարավոր այցից առաջ Ռուսաստանին անհրաժեշտ են որոշակի հավաստիացումներ հայաստանյան գործընկերներից ՝ կապված Միջազգային քրեական դատարանին միանալու հետ։ Այս մասին լրագրողներին հայտնել Է ՌԴ նախագահի մամուլի քարտուղար Դմիտրի Պեսկովը։

«Մենք արդեն ասել ենք, որ, Հայաստանի միացումը միջազգային այս կանոնադրությանը չի կարող բացասական ազդեցություն չունենալ մեր երկկողմ հարաբերությունների վրա։ Իհարկե, այստեղ շատ կարևոր է որոշակի հավաստիացումներ ստանալ մեր հայաստանյան գործընկերներից։ Այդ հարցը դեռ պետք է լուծվի երկկողմ երկխոսության շրջանակներում, ինչին էլ մենք տրամադրված ենք», – ասել է նա։

Հիշեցնենք, որ ավելի վաղ The Telegraph-ին տված հարցազրույցում ՀՀ վարչապետ Նիկոլ Փաշինյանը հայտարարել էր, որ ՌԴ նախագահ Վլադիմիր Պուտինն իր խորհուրդների կարիքը չունի Հայաստան գալու հարցում՝ Երևանի կողմից Հռոմի ստատուտի վավերացման պատճառով:

Միաժամանակ նա կես ժամ փորձել է գնդակով կատու խաղալ՝ վստահեցնելով, որ Հայաստանում ընդամենը վարձու մենեջեր է և ուժային կառույցների վրա ազդեցություն չունի։ Այսինքն՝ նա անձամբ չի կարող երաշխիքներ տալ, որ Պուտինին Հայաստանում չեն ձերբակալի։ Եւ նույն պահին Փաշինյանը խորամանկորեն ակնարկում է, որ «շատ իրավաբաններ կան, որոնք ասում են, որ ներկայիս պետությունների ղեկավարներն ունեն անձեռնմխելիություն, անհաղթահարելի անձեռնմխելիություն՝ պայմանավորված իրենց կարգավիճակով»։

Ըստ Փաշինյանի՝ Հայաստանը «վավերացրել է Հռոմի ստատուտը, այդ թվում՝ վերլուծելով 2022 թվականի սեպտեմբերյան պատերազմի հետևանքները և արձանագրելով, որ մեր անվտանգության համակարգում որոշակի ճեղքեր են հայտնվել»։

Այս մշուշոտ ձեւակերպումը պետք է ասի, որ Հռոմի կարգավիճակն ուղղված չէ Պուտինի դեմ, թեեւ Երեւանը չի պատրաստվում նաեւ Ալիեւի դեմ հայց ներկայացնել միջազգային դատարան։ Թե որ «անվտանգության ճեղքերն» է ծածկելու Հռոմի կանոնադրությունը, մնում է խորը առեղծված:

Միևնույն ժամանակ, հարցազրույցի ընթացքում Փաշինյանը «մինչև աքլորի կանչը» երեք անգամ ուրացել է Ռուսաստանի հետ առճակատումը՝ , դրանով իսկ հաստատելով, որ իր քաղաքականությունը ուղղված չէ Ռուսաստանի հետ հարաբերությունները խզելուն, ինչպես պնդում են նրա արևմտամետ փիարշիկները։ Եվ բոլոր «հակառուսական» շոուները միտված են միայն դրան, որ Արևմուտքը Փաշինյանին վերջնականապես «բան» չանի և դրամաշնորհրերի «ծորակը» չփակի։

Հետաքրքիր է՝ Պեսկովի հայտարարությանը կհետևի՞ Փաշինյանի նույնքան անորոշ հայտարարությունը, թե՞ նա ամուր երաշխիքներ կտա, որ Հայաստանը պատրաստ է Պուտինի այցին։

Նաիրա Հայրումյան

BBC-ն Բաքվում «նախագահական ընտրությունների» եւ առհասարակ տարածաշրջանի զարգացումների վերաբերյալ հեռարձակել է ռեպորտաժ իր Բաքվի թղթակից Մահերամ Զեյնալովի եւ միջազգային հարցերով թղթակից Գրիգոր Աթանեսյանի մասնակցությամբ։ Ինչպես տեսնում ենք, հայկական ազգանունով թղթակցի «ռանգը» ավելի բարձր է, ինչն էլ երեւի կոչված է արդարացնել նրա «կողքից» կամ «վերեւից» հայացքը քննարկվող խնդրին։

Մի կողմ թողնենք հայկական ազգանունով թղթակցի պրիմիտիվ ու տեղ-տեղ զավեշտալի մեկնաբանություններն ու եզրահանգումները, որոնք պատրաստված ընթերցողի մոտ կարող են հարցեր առաջացնել․ միջազգային հայտնի զլմ-ների խնդիրը դրանց որակը չէ, այլ հենց հայկական ազգանունները, ճիշտ ինչպես ռուսական քարոզչության պարագային։ Կան բաներ, որոնք պետք է ասեն հենց հայկական ազգանուններով մարդիկ՝ տեսեք, ձեր հայերն են ասում, Փաշինյանից սկսած՝ աթանեսյաններով վերջացրած, մեզնից ինչ եք ուզում։

BBC-ի վերոհիշյալ ռեպորտաժի մանրամասներին չենք անդրադառնում, ցանկացողները կարող են հետեւել հղումով։ Նշենք միայն, որ այն հայկական խնդիրների շուրջ ռուս-արեւմտյան համաձայնության քվիթեսենցիայի վառ դրսեւորում է։ Եվս մեկ հանգամանքի վրա արժե ուշադրություն դարձնել․ Զեյնալովը տեղ-տեղ իր խոսքում հիշատակում է հայկական իրավունքները, իսկ Աթանեսյանը եւ հաղորդման վարող Օլեգ Անտոնենկոն՝ տեղում խլացնում այդ հիշատակումները։

Այն բանից հետո, երբ Փաշինյանի հերթական մանիպուլյացիան Ալիևի օգնականի կողմից «պայթեցվեց», պաշտոնական Երևանը վերջին աղեղը հանեց. մենք խաղաղության հասնելու մանդատ ենք ստացել, ասել է Փաշինյանը՝ ըստ էության հակադրելով «խաղաղությունը» երկրի տարածքային ամբողջականությունը և ազգային շահերը պաշտպանելու իր պարտավորությանը։

Հիշեցնենք, որ Փաշինյանը վերջերս խորհրդարանում հայտարարեց, որ 1989 թվականի դեկտեմբերի 1-ի որոշումը, որի մասին հիշատակված է Անկախության հռչակագրում, օրինական ուժ չունի։ Ճիշտ այնպես, ինչպես Ալմա-Աթայի հռչակագրին Արցախի վերաբերյալ Հայաստանի վերապահումները վավերական չեն։ Սակայն Ալիևի ներկայացուցիչն անմիջապես պարզաբանեց՝ հոպ, այս բոլոր փաստաթղթերն ուժի մեջ են, և հենց դա է Հայաստանի անվերապահ իրավունքների լեգիտիմ հիմքը, ինչի պատճառով էլ Բաքուն պահանջում է դրանք վերացնել։

Սրանից հետո Փաշինյանն անցավ իր սիրելի մարտավարությանը` իր հետ չհամաձայնողներին պատերազմ հրահրելու մեջ մեղադրելուն։

Հիմա Փաշինյանը հակառակորդի պայմաններով «խաղաղությունը» հակադրում է երկրի տարածքային ամբողջականությանն ու պետականությանը. Նա տեսնում է ապագա «ամբողջականությունը» այն սահմաններում, որոնք որոշված են իր ագենտուրային «առաքելությամբ» և որոնք նա «կարող է պահել»: Եվ հենց այստեղ է թաղված շան գլուխը. եթե Փաշինյանը չի կարող պահպանել այն, ինչ ամրագրված է Սահմանադրությամբ, այդ թվում՝ Անկախության հռչակագրով, ապա տրամաբանական չէ՞ ոչ թե «խաղաղության սպառնալիքով» հասարակությանը շանտաժի ենթարկել, այլ հրաժարական տալ։

«Մենք պետք է շատ հստակ և միանշանակ արձանագրենք, որ Հայաստանի Հանրապետության տարածքի մեր ըմբռնումը ճիշտ համընկնում է Հայկական ԽՍՀ տարածքի մեր պատկերացումների հետ, և մենք մեր քաղաքականությունը վարում ենք այս լեգիտիմ հիմքով։ Ասվածի մեջ նորություն չկա։ 1991 թվականից ի վեր գործող լեգիտիմ փաստաթղթերում հենց այդպես է արձանագրված»,- նշել է Փաշինյանը։

Միևնույն ժամանակ, Բաքուն ասում է, որ «լեգիտիմ» են բոլորովին այլ սահմանները, մասնավորապես՝ Հայաստանի և Արցախի վերամիավորման մասին 1989 թվականի դեկտեմբերի 1-ի որոշմամբ հաստատված ​​սահմանները։ Բաքուն նաև դժգոհություններ ունի Հայաստանի արտաքին քաղաքականության ռազմավարությունից, որը տեղադրված է ԱԳՆ կայքում, որտեղ խոսվում է պատմական հողերի նկատմամբ Հայաստանի իրավունքների մասին։

Բաքուն, Մոսկվան և Անկարան շատ ավելի լավ են հասկանում հայկական իրավունքները, դրանց խորը վավերականությունն ու անվիճելիությունը, քան Հայաստանը։

«Երբ մեր քաղաքականությունը հիմնված է լեգիտիմ հիմքի վրա, մեր պաշտպանական մեխանիզմները մեծանում են»,- ասել է Փաշինյանը։

Սա ճիշտ է, բայց դրա համար պետք է խոսել իրական լեգիտիմ հիմքի մասին, որը Բաքուն պահանջում է վերացնել, այլ ոչ թե կտրել այն ճյուղը, որի վրա նստած ես։