Երեք հարց Արմեն Գրիգորյանին

2021 թվականից սկսած փորձել ենք զենք գնել Ռուսաստանից, պայմանագրեր ենք կնքել, բանակի համապարփակ բարեփոխման հայեցակարգ ենք մշակել ՌԴ-ի հետ, որպեսզի համատեղ իրականացնենք այդ բարեփոխումները, բայց դրա փոխարեն մայիսին, նոյեմբերին Հայաստանի վրա հարձակումներ են եղել, Ռուսաստանը չի մատակարարել մեզ անհրաժեշտ գնված զենքը, և մենք սկսել են նոր գործընկերներ փնտրել։ Այս մասին Հանրային հեռուստաընկերությանը տված հարցազրույցում հայտարարել է Անվտանգության խորհրդի քարտուղար Արմեն Գրիգորյանը։

«Ռուսաստանից միտք է հնչել, որ եթե զենք մատակարարեն, ապա Հայաստանի դիրքորոշումները կկոշտանան, այդ պատճառով էլ չեն մատակարարում», -ասել է նա։

Հայաստանի իշխող ուժը, որը ոչ միայն չկատարեց իր նախընտրական ծրագիրը, այլեւ ամեն ինչ արեց այս ծրագրի ձախողումն ապահովելու համար, սկսել է հող նախապատրաստել արտահերթ ընտրությունների համար։ Ըստ երևույթին, նոր նախընտրական ծրագրի «մեխը» լինելու է «արտաքին քաղաքականության փոփոխությունները»՝ Ռուսաստանի հանդեպ դժգոհությունը, «դիվերսիֆիկացիան»՝ ԵՄ անդամակցության հայտ ներկայացնելու խոստումով։

Դրա համար իշխող կուսակցությունը փորձում է իրենց կառավարման օրոք հայ պետության և ազգի կրած հսկայական կորուստների մեղքը բարդել Ռուսաստանի վրա, որն ակտիվորեն խրախուսում է նրան։

Այս անհեթեթությանը անշուշտ կհավատան հազարավոր մարդիկ, ովքեր ուզում են հավատալ միայն նրանց, ովքեր ասում են, որ «Ռաֆիկը մեղավոր չէ», մենք-դուք ամեն ինչ ճիշտ արեցիք, իսկ նենգ ռուսները (ֆրանսիացիներ, թուրքեր…) դավաճանեցին մեզ։ Հազարավոր մարդիկ Հայաստանում, որոնց հոգիներում չհաջողվեց վերակենդանացնել ազգային-պետական ​​կյանքի ավանդույթները, պատրաստ են հավատալ յուրաքանչյուրին, ով իրենց երեք կախարդական բան է ասում՝ կարող ես լավ փող աշխատել, երեխաներդ բանակում չեն ծառայի և սուրճը պատրաստ է։

Այս առնչությամբ երեք հարց Արմեն Գրիգորյանին.

1․ Երբ ասում եք, որ Ռուսաստանը 2021 թվականին զենք չի մատակարարել, ինչի պատճառով մայիսին և նոյեմբերին հարձակումներ են եղել Հայաստանի վրա, դուք արդյո՞ք պնդում եք, որ Հայաստանը զենք չուներ այս տարածքներում դիմակայելու համար։ Ուզո՞ւմ եք ասել, որ ռազմաքաղաքական հրամանատարությունը ցանկացել է «խստացնել» դիրքորոշումները և դիմադրելու հրաման տալ, սակայն ռուսական զենքի չհասնելու պատճառով հնարավոր չի՞ եղել պաշտպանություն կազմակերպել և վերադարձնել գրավյալ բարձունքները։ Իսկ ի՞նչ է նշանակում «խստացնել» դիրքը։

2․ Արդյո՞ք 2020-ի 44-օրյա պատերազմում պարտվել ենք, քանի որ մենք զենք չունեինք։ Հայաստանի ռազմաքաղաքական ղեկավարության հետ նախապես քննարկվե՞լ են 2020 թվականի պատերազմն ու տարածքների հանձնման պայմանները՝ ընդհուպ մինչև Շուշի, «ընդունելի» կորուստների քանակն ու «դիրքերը չկոշտացնելու» խոստումը։

3․ 2023 թվականին Արցախի ցեղասպանությանը և տեղահանությանը Հայաստանի չմիջամտելու պատճառը ռուսական զենքի չմատակարարու՞մն էր։ Արդյո՞ք Արցախն էր խանգարել Հայաստանի արտաքին քաղաքականության «դիվերսիֆիկացմանը» 2021-23 թթ.։ Իսկ ինչո՞ւ այդ դեպքում Հայաստանի ռազմաքաղաքական ղեկավարությունը չի պահանջում ռուսական զորքերի դուրսբերումն Արցախից։

Հայաստանը երբեք այնքան կախված չի եղել Ռուսաստանից, որքան հիմա, և Պեսկովի զայրացած բեղերը, որոնք արձագանքում են Հայաստանի «դիվերսիֆիկացման» փորձերին, միայն մատնում են այն փաստը, որ Մոսկվան ինքն է դրդում Հայաստանին միանալ ԵՄ՝ նոր Հունգարիա դառնալու համար։