82-ամյա քաղաքացին Ստեփանակերտից անհետ կորել է սեպտեմբերի 27-ին
- 19:11 05.03.2024
Սեպտեմբերյան դեպքերն ու դրա ընթացքում տեղի ունեցած իրադարձություններն ու գաղթն Էմիրյանների ընտանիքին ավելի քան 5 ամիս հանգիստ չեն տալիս։ Արև Էմիրյանը MediaHub-ին պատմում է, հոր՝ 82-ամյա Գավրուշայի մասին։ Նա սեպտեմբերի 27-ից որոնվում է։
«Հայրս ամբողջ կյանքն ապրել է Մարտունու շրջանում։ Մասնագիտությամբ բուժակ է, ուստի մասնագիտական ողջ կարողությունը ծառայեցրել է Արցախին՝ աշխատելով Մարտունու և հարակից բնակավայրերի բուժհաստատություններում։ Պատերազմների ժամանակ միացել է զինվորական հոսպիտալի իր գործընկերներին ու փրկել հարյուրավոր կյանքեր։ Մտավորական, խելացի տղամարդ է։ Հեղինակ է 2 գրքի, որից մեկը նվիրել է սպիտակ բանակի իր ընկերներին, մյուսը՝ հերոսապատումներ է վավերագրել»,- ասաց Արևը։
1994-ին կյանքից անժամանակ հեռանում է Գավրուշայի կինը։
Տղամարդն իր զավակների համաձայնությամբ նոր կյանք է սկսում Կարինեի հետ։ Արևն ասում է դա բոլորի ցանկությունն էր, միայն թե հայրը միայնակ չլիներ։ «Ամեն ինչ հրաշալի էր, մենք էլ ամեն ինչ անում էինք, որ նա երջանիկ լիներ»։ 2023 թվականի սեպտեմբերյան մարտերից հետո շուրջ 5 օր Մարտունու շրջանն արտաքին աշխարհի հետ կապ չի ունեցել։ Արևի խոսքով՝ օրեր են հաշվել, որ վառելիք ու ավտոբուսներ տրամադրեն շրջանը տարհանելու համար, որը ցավոք ուշացել է։
«Սեպտեմբերի 25-ին մեր ընտանիքը դուրս եկավ։ Ես զանգեցի Կարինեին, ասաց, որ Գիշիի խաչմերուկում են դեռ, հավանաբար վաղն են գալու։ Քույրս խոսեց հորս հետ, որ իր ընտանիքի հետ գա, հայրս էլ ասաց, որ «Կարինեի հետ միասին գալու ենք, դուք հանգիստ գնացեք»։Հետո ասել էր, որ իրենք որոշել են Գորիս գնալ, այնտեղ ապրել։ Մենք այդ ժամանակ միայն ուզում էինք ողջ դուրս գալ, մնացածը լուծվող հարցեր էին։ Անգամ Ռուսաստանում ապրող եղբայրս է առաջարկել, որ տանի իր մոտ, ինքը չի համաձայնվել»,- ասաց Արևը։
Սեպտեմբերի 25-ին վառելիքի պահեստում այրվածքներ է ստացել նաև Արևի դստեր ամուսինը։ Ամբողջ հարազատները մի պահ կենտրոնացել են հիվանդանոցում, իսկ Արևը, որ անընդհատ զանգել է Կարինեին հորից լուր իմանալու համար, անհասանելի էր։ Բջջային կապ ու ինտերնետ չի եղել։ Գավրուշան ու Կարինեն սեպտեմբերի 26-ին տեղափոխվել են Ստեփանակերտ։
Կարինեի խոսքով՝ Գավրուշայի դստրերի հետ կապի բացակայության պատճառով չի կարողացել տեղեկացնել, որ ապաստանել են Ստեփանակերտի համար 1 դպրոցում։ Այնտեղ սպասում էին, մինչև ավտոբուսներով Հայաստան գաղթելու իրենց հերթը գա։
«Հաջորդ օրը՝ սեպտեմբերի 27-ի կեսօրին, հայրս իմանալով, որ Ստեփանակերտում հացի 1 փուռ է աշխատում, որոշել է գտնել ու հաց բերել այնտեղ ապաստանած բնակիչներին։ Գնացել ու չի եկել։ Շատ չանցած կարինեն սկսել է որոնել նրան, ավելի ուշ երբ կապը վերականգնվել է նաև մեզ է տեղեկացրել։ Ես մինչև Հակարի կամուրջ հորս գիրքը կարդալով եմ գնացել։ Քույրս ասաց հորս մասին»,- պատմեց մեր զրուցակիցը՝ նշելով, որ ավելի քան 5 ամիս նրա մասին ոչ մի տեղեկություն չունեն։
Կարինեն Ստեփանակերտում բոլոր համապատասխան կառույցներին տեղեկացրել է Գավրուշայի անհետ կորելու մասին։ Որոնումներ են նախաձեռնվել, որոնք սակայն արդյունք չեն տվել։ Մի քանի օրից նա ևս տեղափոխվում է Հայաստան։ Արևն ասում է, որ ինքն ու քույրը այստեղից դիմել են այն ժամանակ դեռ Արցախում մնացած փրկարարներին, հետո Կարմիր խաչին, Սյունիքի և Վայոց ձորի մարզերում գրանցված արցախցիների տվյալներն են նույնականացրել, նայել Հայաստանում գործող բոլոր խնամքի կենտրոնները, ոչ մի տեղից ոչ մի դրական պատասխան։
«Ինչ ասես մտքներովս չի անցնում։ Իմ ծանոթներից մեկն ասել է, որ այդ օրերին քաղաքում նաև անծանոթ մեքենաներ են եղել, մարդիկ կասկածել են, որ ադրբեջանցիներ կարող էին լինել»։
Արևն ու քույրն ամենայն ուշադրությամբ հետևել են Ստեփանակերտում գտնվող արցախցիների մասին Բաքվի կողմից հրապարակված կադրերը, հորը չեն տեսել, որևէ մեկին չեն նմանացրել։ «Կարմիր խաչի աշխատակիցները նույնիսկ Մարտունի են գնացել, մեր տուն, որևէ հետք, որևէ տեղեկություն, ցավոք, առայժմ չկա»,- ասաց Արև Էմիրյանը։
Հունան Թադևոսյան