Մայրուղիների հանձնումը նշանակում է երկրի հանձնում. ինչու է իշխանությունը երկիրը տանում զոհաբերության

Վարչապետը հայտարարեց, որ այն 4 գյուղերը, որոնց վերադարձի մասին խոսում է ադրբեջանը, երբեք չեն եղել Հայաստանի կազմում, նույնիսկ խորհրդային տարիներին։

Այսինքն՝ դատելով Հայաստանի կառավարության վերջին 3 տարիների քայլերից՝ կարելի է ենթադրել, որ Հայաստանը պատրաստ է ադրբեջանական կողմի վերահսկողության տակ հանձնել Վայոց ձոր և Սյունիք (Տիգրանաշեն գյուղ) տանող ճանապարհը, ինչպես նաև Հայաստանը Վրաստանին կապող մայրուղին՝ մեր երկրին ռուսական գազ մատակարարող գազատարի հետ միասին (Տավուշի մարզի գյուղեր)։

Ակամա հիշում ես 44-օրյա պատերազմից հետո արցախյան իրադարձությունները. առանց մի կրակոցի՝ Արցախը Հայաստանին կապող Քարվաճառի և Քաշաթաղի ճակատագրական կարևոր շրջանները հանձնվեցին թշնամուն։ Հետո Փարուխն ու Քարագլուխը հանձնվեցին։

Կա՛մ անմտությունից, կա՛մ սեփական եսասիրական շահերից ելնելով, հայկական կողմը համաձայնել է Բերձորի մարդասիրական միջանցքի երթուղին տեղափոխել նեղ, վտանգավոր լեռնային ճանապարհ, որն այնուհետև փակել են այսպես կոչված «էկոակտիվիստները» (ըստ էության՝ թուրքական ահաբեկչական «Գորշ գայլեր» կազմակերպության ներկայացուցիչներ):

Հակարի կամրջի վրա անօրինական անցակետի ստեղծումը ամբողջացրեց Արցախի շրջափակումը։ Իսկ 2023 թվականի սեպտեմբերին տեղի ունեցավ Արցախի հերթական ցեղասպանությունն ու էթնիկ զտումը։

Ինչի՞ է փորձում հասնել Հայաստանի իշխանությունը՝ ռուս-թուրք-ադրբեջանական հանցագործ եռյակին հանձնելով մեր ժողովրդի բոլոր իրավունքներն ու տարածքները։ Իրո՞ք, այն ամենը, ինչ տեղի է ունեցել վերջին երեք տարիների ընթացքում, չի՞ դարձել վկայություն, որ վերը նշված եռյակը կանգ չի առնելու Հայաստանի հանդեպ իրենց հավակնությունների մեջ։

Հայաստանի վարչապետը բազմիցս անդրադարձել և շարունակում է անդրադառնալ Ալմա-Աթայի հռչակագրին, ըստ որի՝ իբր պետք է որոշվեն Հայաստանի սահմանները։

Մինչ Հայաստանը հռչակագրին միացել է 1991 թվականին, Ադրբեջանն ընդհանրապես չի ստորագրել այն։ Ադրբեջանն իրեն հռչակեց առաջին հանրապետության իրավահաջորդը, որը չէր ներառում Արցախը կամ այն ​​տարածքները, որոնց այսօր հավակնում է Ադրբեջանը։

Այդ դեպքում ինչո՞ւ է Հայաստանի իշխանությունը կատարում ռուս-թուրք-ադրբեջանական եռյակի քմահաճույքները և իր երկիրը դնում զոհասեղանի: Ի վերջո, մայրուղիները թշնամուն հանձնելը նշանակում է երկիրը հանձնել։

Ինչո՞ւ է Հայաստանը լռում այն ​​մասին, որ 1988 թվականից ի վեր իր տարածքում հարյուր հազարավոր փախստականներ կան Ադրբեջանից։ Ինչո՞ւ է Հայաստանի իշխանությունը լռում Արցախի ցեղասպանության և էթնիկ զտումների, բուն Հայաստանի տարածքի օկուպացիայի մասին։

Գումարած դրան, վարչապետը կրկին հաստատել է, որ Հայաստանի կառավարությունը միջազգային ատյաններից հետ է կանչելու ադրբեջանի դեմ իր հայցերը։ Սա նշանակում է, որ մենք վերջնականապես կկորցնենք Արցախի նկատմամբ բոլոր իրավունքները։

Ինչպե՞ս կանգնեցնել այս հանցավոր, ապազգային գործընթացը։ Ինչպե՞ս կանգնեցնել կոլաբորացիոնիստ իշխանություններին. աա է հայ հասարակության համար ամենակարեւոր հարցը։

Մարգարիտա Քարամյան