Իսկ անծանոթը մնացել է պայթյունի վայրում՝ մյուսներին օգնելու համար

Գեւորգ Գասպարյանը արցախցի է։ Նա 41 տարեկան է։

Գեւորգն Արցախում ուներ իր բիզնեսը։ Վառելիքի բացակայության պատճառով շրջափակման օրերին հարկադրված է եղել դադարեցնել իր գործունեությունը։ Հայրենիքը վտանգի տակ էր, և Գեւորգը, ինչպես բոլորը, պետք է պաշտպաներ այն։ Այսպիսով նա համալրեց աշխարհազորի շարքերը։

Մեկօրյա պատերազմի ժամանակ՝ 2023 թվականի սեպտեմբերին, նա մարտական ​​հերթապահություն էր իրականացնում իր ընկերների հետ և պատրաստ էր կռվել մինչև վերջին փամփուշտը, որպեսզի թշնամուն չմոտենա իր տանը։ Բայց ամեն ինչ այլ կերպ ստացվեց։

Ռազմական գործողությունների ավարտից հետո Գեւորգը վերադարձել է տուն, իսկ հետո շատերի նման շտապել է վառելիքի պահեստ՝ բենզին հայթհայթելու եւ ընտանիքը տարհանելու համար։ Դեպքի վայր հասնելուն պես պայթյուն է տեղի ունեցել, և նա այրվածք է ստացել։

Այդ պահին նրա գլխում մի քանի մտքեր անցան. «Միայն թե երեխաս առանց հոր չմնար։ Տեր, խնդրում եմ, եթե ինձ տանես, ապա առանց ցավի տար ինձ»։ Եվ այդ պահին լսեց անծանոթի ձայնը. «Տո՛ւր ինձ քո ձեռքը»։ Եվ, բռնելով նրա ձեռքը, տղամարդը նրան դուրս է հանել կրակի միջից։

Գևորգը չի կարողանում հիշել անծանոթի դեմքը, հիշում է միայն նրա խոսքերը. «Փախիր, պայթյունը կարող է կրկնվել»։ Այդ օրվանից Գեւորգը փորձում է հիշել իր արտաքինը, բայց ավաղ… Նա դեռ չի հիշել իրեն երկրորդ կյանք պարգեւած անծանոթին։

Իսկ անծանոթը մնացել է նույն տեղում կանգնած։ Միգուցե նա սպասում էր եղբորը կամ ընկերոջը, կամ գուցե պարզապես փորձում էր փրկել մարդկանց։

Փրկարարները Գեւորգին տեղափոխել են Ստեփանակերտի հանրապետական ​​հիվանդանոց։ Առաջին բուժօգնություն ցուցաբերելուց հետո նրան տեղափոխել են Երևանի Այրվածքների ազգային կենտրոն՝ հետագա բուժման նպատակով։ Բժիշկներին հաջողվել է փրկել Գեւորգի կյանքը, սակայն, ցավոք, չեն կարողացել փրկել նրա մատները, ինչը, իհարկե, մեծ խոչընդոտ է լիարժեք կյանքով ապրելու համար։

Գեւորգը հիշում է, թե ինչպես է ժամանակին խնամել որդուն։ Այժմ նրան խնամում է 15-ամյա որդին։ Առավոտյան նա հոր համար սուրճ է պատրաստում, հոգ է տանում նրա մասին, օգնում է առօրյա կյանքում։ Այսպիսով, դա որոշ չափով թեթեւացնում է տատիկի հոգսերը։

Գեւորգի որդին երաժիշտ է։ Նա թմբուկ է նվագում։ Գևորգը հպարտությամբ պատմում է, թե ինչպես է որդին նվագում «Արցախ» ստեղծագործությունը։ Երազում է արագ ապաքինվել, որ համերգներին ծափահարի որդուն։

Նրա վերականգնման գործում մեծ ներդրում ունեն Ստեփանակերտի վերականգնողական կենտրոնի մասնագետները, ովքեր ջանք ու եռանդ չեն խնայում նրան լիարժեք կյանքի վերադարձնելու համար։ Գևորգը անսահման երախտապարտ է վերականգնողական կենտրոնի մասնագետներին և համոզված է, որ նրանց ջանքերը շուտով կարդարանան։ Նա վստահ է, որ մոտ ապագայում իր երազանքը կիրականանա։

Արսեն Աղաջանյան