Փաշինյանը «սպառնալիք» է համարում իր երկրի մի մասի՝ Արցախի իշխանությունը

ՀՀ վարչապետ Նիկոլ Փաշինյանը կառավարության նիստի ժամանակ ասաց. «Լեռնային Ղարաբաղից բռնի տեղահանված առանձին խմբեր կամա թե ակամա դիմում են գործողությունների և քայլերի, որոնք վտանգ են ներկայացնում Հայաստանի ազգային անվտանգությանը, հայտարարում են վտարանդի կառավարություններ և այլն։ Եթե ​​ՀՀ-ում ինչ-որ մեկն իրեն ներկայացնում է որպես կառավարություն, սա Հայաստանի ազգային անվտանգության խնդիր է»։

Փաշինյանի անհեթեթ հայտարարությունները վաղուց ոչ ոքի չեն զարմացնում։ Մարդը պարզապես չի հիշում կամ չի գիտակցում, որ ինքը մի անկախ երկրի վարչապետն է, որը Խորհրդային Միության փլուզումից հետո ստեղծվել է Խորհրդային Հայաստանի + Լեռնային Ղարաբաղի Հանրապետության տարածքում։ Ընդ որում, սա ամրագրված է Անկախության հռչակագրով և ՀՀ Սահմանադրությամբ։

Թեև, եթե երկրի վարչապետը, անձամբ ալիևի ճնշման ներքո, պատրաստ է փոխել և՛ Հռչակակիրը, և՛ Սահմանադրությունը, և՛ երկրի պետական ​​ատրիբուտները, պատրաստ է փոխարինել Հայոց պատմությունը Հայաստանի պատմությամբ, համարում է իրեն 28900 քառ. կմ տարածքով երկրի վարչապետ, թեկուզ երկրի 200 քառ․ կմ զավթած են, ինչո՞ւ նա չի կարող իր երկրի մի մասի իշխանություններին “ազգային անվտանգության վտանգ” համարել։

Փաշինյանի հայտարարություններում զարմանալի ոչինչ չկա։ Ի վերջո, երբ կառավարության ղեկավարը ողջ հասարակության և աշխարհի աչքի առաջ խախտում է իր երկրի Սահմանադրությունը, աջ ու ձախ տալով երկրի տարածքները և մնում է անպատիժ, ավելին, շարունակում է գլխավորել կառավարությունը, ապա նա կարող է «ազգային անվտանգությանը սպառնակիք» համարել այն ամենը, ինչը մթագնում է նրան որպես ժամանակավոր պաշտոնյայի, ում ճակատագրի կամքով բախտ է վիճակվել հայտնվել պետության ղեկին։

Փաստորեն, այն, որ «իր երկրի» ինքնիշխան տարածքի 200 քառ. կմ զավթած են, որ իր երկրի սահմաններին այլ պետության զորքեր են կանգնած, որ սեփական իշխանությունը պահպանելու համար նա մշտական ​​վախի մեջ է պահում սեփական ժողովրդին, «ազգային անվտանգության սպառնալիք» չէ, բայց սպառնալիք է Արցախի իշխանությունները (մի կողմ թողնենք նրանց իրավասության հարցը, կարևոր է, որ իրենք ժողովրդի կողմից ընտրված իշխանություններ են), որը փորձում է ինչ-որ կերպ ներկայացնել Արցախի բռնի տեղահանվածների խնդիրները, կապեր հաստատել Հայաստանի իշխանությունների հետ, որն, ի դեպ, փախստականներին վերցրել է ժամանակավոր պաշտպանության տակ՝ դրանից բխող բոլոր պարտավորություններով։

Այստեղ տեղին է ասել, որ Արցախի բռնի տեղահանված ժողովուրդը վաղուց էր ծրագրում դատի տալ Հայաստանի կառավարությանը և անձամբ Փաշինյանին՝ այդ թվում՝ նրա մեղքով ցեղասպանության և էթնիկ զտումների ենթարկված մարդկանց խնդիրները լուծելու միջազգային պարտավորությունները չկատարելու համար։ Ի վերջո, ՀՀ վարչապետն իրավասու չէր առանց մի կրակոցի հանձնել Քաշաթաղի և Քարվաճառի շրջանները, ինչը հանգեցրեց 10-ամսյա շրջափակման՝ կանանց, երեխաների, ծերերի, հիվանդների և Արցախի պաշտպանության բանակի և որպես արդյունք՝ Արցախի ժամանակավոր կորուստի: Բայց, ելնելով նման քայլի գնալու աննպատակահարմարությունից, երբ թշնամին կանգնած է Հայաստանի սահմաններին, արցախցիները ատամները կրճտացնելով, հաստատակամորեն ու հպարտորեն դիմանում են իրավական և սոցիալական խնդիրների բոլոր դժվարություններին։

Եթե ​​Հայաստանի իշխանությունները և, մասնավորապես, Նիկոլ Փաշինյանը գոնե մի քիչ ավելի խելացի և իրավասու լինեին, եթե պետական ​​չափանիշներով մտածեին, ապա առաջին իսկ օրվանից կապ կհաստատեին ՀՀ նախարարությունների և գերատեսչությունների միջև, ինչը թույլ կտա արագ լուծել փողոցում հայտնված մարդկանց բոլոր իրավական, սոցիալական և այլ խնդիրները։

Հետաքրքիր է, եթե վաղը, Աստված մի արասցե, Տավուշի կամ այլ շրջանների բնակիչները, որոնք Փաշինյանի ձեռամբ տեղահանման վտանգի տակ են հայտնվել, եւ տեղական ​​պաշտոնյաները հայտնվեն Երևանում, նրանք է՞լ կդառնան «ազգային անվտանգության սպառնալիք»։

Չէ՞ որ այս մարդիկ բարձրաձայնելու են նույն խնդիրները, ինչ Արցախի բնակիչներն ու իշխանությունները։

Մարգարիտա Քարամյան