ՌԴ ԱԳ նախարար Սերգեյ Լավրովը կրկին հայտարարեց, որ Մոսկվան արդեն մտածում է, թե ինչպես կարգավորի Արցախի կարգավիճակը 2020 թվականից հետո, բայց Փաշինյանը հանկարծ գնաց Պրահա և Մակրոնի առաջարկով պայմանագիր ստորագրեց Ալիևի հետ, որով «Ղարաբաղը ճանաչվեց որպես Ադրբեջանի մաս։ » Դրանից հետո կարգավիճակի հարցը փակվեց, ասել է Լավրովը։

Կներեք, բայց Պրահայում Փաշինյանը թարմացրել է Ալմա-Աթայի հռչակագրի թեման, ըստ որի՝ ստեղծվել է ԱՊՀ-ն։ Ինչո՞ւ Լավրով-Քալանթարյանը չի նշում այս հայտարարությունը՝ չէ՞ որ դա ռուսական փաստաթուղթ է։ Գուցե այն պատճառով, որ դա աշխարհում միակ փաստաթուղթն է, ըստ որի Ղրիմը պատկանում է Ուկրաինային։ Եւ միակ փաստաթուղթը, որն անուղղակիորեն «հաստատում է», որ Ղարաբաղը Հայաստան չէ՞։ Եվ դրա համար էլ Փաշինյանը պնդում է Ալմա-Աթայի հռչակագիրը։

Լավրովը, փաստորեն, ընդունում է, որ Ռուսաստանը իր քաղաքականության մեջ առաջնորդվում է Փաշինյանի հայտարարություններով։ Իսկ Փաշինյանն Եվրոպայում ներկայացնում է Արցախից հրաժարումը որպես հակառուսական քայլ. տեսաք, ինչ արեցի, հիմա Մոսկվան «չի կարող խույզ տալ» Ալմա Աթայի հռչակագրից։

Ե՛վ Լավրովը, և՛ Փաշինյանը ցանկանում են «հաճույք ստանալ»՝ պահպանելով «անմեղությունը»։ Բայց Լավրովի ու Փաշինյանի «կուսությանը» վաղուց ոչ ոք չի հավատում։ Բոլորը հասկանում են, որ քաղաքական օրգիաները հրեշներ են ծնում. Հայաստանն արդեն առանց Արցախի է և պետականությունը կորցնելու շեմին է։ Ինչ վերաբերում է Ուկրաինային ու Ղրիմին, ԱՄՆ-ն բանակցություններ է վարում Թուրքիայի հետ Ուկրաինային հրետանային արկերի մատակարարման շուրջ՝ միաժամանակ թույլ չտալով Ռուսաստանին պարտվել։

«Հրապարակ» թերթը գրում է. «Երեկ լրացավ տասնօրյա ժամկետը, երբ Նիկոլ Փաշինյանը Տավուշի Ոսկեպար, Բաղանիս եւ հարակից համայնքների բնակիչներին խոստացել էր վերադառնալ ու լսել նրանց առաջարկները։ Մարտի 18-ին Փաշինյանն առաջին անգամ այցելել էր այդ համայնքներ եւ փակ հանդիպումների ժամանակ գուժել միակողմանի զիջումների մասին՝ սպառնալով, որ պատերազմ կլինի, եթե զիջումների չգնանք։ Անգամ կոնկրետացրել` շաբաթվա վերջին պատերազմ կսկսվի»:

Մի քանի օր առաջ հայկական թերթերից մեկը գրել է, իբր ՔՊ-ի հետ հանդիպման ժամանակ Փաշինյանը ասել է, որ «զարմանալի է, թե մեզ այսքան ժամանակ ինչպես են հանդուրժում»։ Եւ իրոք, կարծես, էլ բան չի մնացել «ջարդելու», տալու, սակայն նույնիսկ Տավուշում մարդիկ հանգիստ սպասում են, որ Փաշինյանը գա ու լսի իրենց։ Ի՞նչ են սպասում նրանք Փաշինյանից։ Որ ավելի մեծ սպառնալիքի մասին խոսա՞, թե՞ որ “по блату” այդ գյուղերի բնակիչներին թույլ տա նոր՝ «Տավուշի միջանցքի» երկանքով քյաբաբնոցնե՞ր բացել։

Փաշինյանը դարձել է հայերին վախեցնելու գլխավոր աղբյուրը։ Հիմա նա նոր վախեր է գեներացնում, ասելով, որ 30 տարիների համար փորձելու են Հայաստանից վրեժ լուծել։

«Մեր նախորդ 30 տարիները նրա մասին են, որ մենք էլ իրենց արած նախորդի հետ կապված համարել ենք, որ արդարացվածություն ունենք դա անելու համար։ Նրանք իրենց հերթին, մենք մեր հերթին։ Ես ի՞նչ եմ ասում, որ էս ալիքները պետք է կանգնեցնել, որպեսզի մեր հաջորդ սերունդներին մենք հնարավորություն տանք ապրեն հանգիստ, խաղաղ, երջանիկ», – հայտարարել է Փաշինյանը։

Իհարկե, պետք է կանգնեցնել, բայց արդյո՞ք այն կետում, որը սպառնալիքի տակ է դնում հայոց պետականությունը։

Մեկ ուրիշ հայկական թերթ գրել է, որ «տավուշեցիները, որոնց գրեթե 70%-ը խորհրդարանական ընտրություններին քվեարկել է Փաշինյանի օգտին, լռում են եւ հրաժարվում մեկնաբանել իրավիճակը կամ կարծիք հայտնել։ Նրանք դեռ հավատով սպասում են իրենց համերկրացի Նիկոլ Փաշինյանի խոստման իրագործմանը»։

«Իրագործման» մասին ասում են թիմի մյուս անդամները։ «Եթե բնակիչներին հանելու հարց լինի, պետությունը դա սպասարկելու բոլոր միջոցառումներն ունի», ասել է Անդրանիկ Քոչարյանը։ Այսինքն, մարդկանց տարհանումը չի բացառվում, նույնիսկ խոստանում են պետական «միջոցառումներ»՝- 40+10 հազ․եւ այլ։

Ընդդիմությունը, խորհրդարանում ոչ մի քաքաղաքական ընթացակարգ չձեռնարկելով, միայն կոչ է անում բանակին՝ չենթարկել անօրինական պահանջներին։

«Հայաքվե» նախաձեռնության համակարգող Ավետիք Չալաբյանն օրերս նշել էր, որ ՀՀ ցանկացած տարածքի զիջում այլ պետությանը հանցագործություն է Հայաստանի սահմանադրական կարգի դեմ և, համաձայն Քրեական օրենսգրքի 421 հոդվածի, ենթակա է խիստ պատժի: Սակայն ընդդիմադիր ուժերը այդպես էլ իրավական եւ քաղաքական հայցեր չներկայացրեցին հանցագործությունների առիթով։ Իրենց է՞լ են միջանցքից բան խոստացել։

Նաիրա Հայրումյան

ՀՀ վարչապետ Նիկոլ Փաշինյանը կառավարության նիստի ժամանակ ասաց. «Լեռնային Ղարաբաղից բռնի տեղահանված առանձին խմբեր կամա թե ակամա դիմում են գործողությունների և քայլերի, որոնք վտանգ են ներկայացնում Հայաստանի ազգային անվտանգությանը, հայտարարում են վտարանդի կառավարություններ և այլն։ Եթե ​​ՀՀ-ում ինչ-որ մեկն իրեն ներկայացնում է որպես կառավարություն, սա Հայաստանի ազգային անվտանգության խնդիր է»։

Փաշինյանի անհեթեթ հայտարարությունները վաղուց ոչ ոքի չեն զարմացնում։ Մարդը պարզապես չի հիշում կամ չի գիտակցում, որ ինքը մի անկախ երկրի վարչապետն է, որը Խորհրդային Միության փլուզումից հետո ստեղծվել է Խորհրդային Հայաստանի + Լեռնային Ղարաբաղի Հանրապետության տարածքում։ Ընդ որում, սա ամրագրված է Անկախության հռչակագրով և ՀՀ Սահմանադրությամբ։

Թեև, եթե երկրի վարչապետը, անձամբ ալիևի ճնշման ներքո, պատրաստ է փոխել և՛ Հռչակակիրը, և՛ Սահմանադրությունը, և՛ երկրի պետական ​​ատրիբուտները, պատրաստ է փոխարինել Հայոց պատմությունը Հայաստանի պատմությամբ, համարում է իրեն 28900 քառ. կմ տարածքով երկրի վարչապետ, թեկուզ երկրի 200 քառ․ կմ զավթած են, ինչո՞ւ նա չի կարող իր երկրի մի մասի իշխանություններին “ազգային անվտանգության վտանգ” համարել։

Փաշինյանի հայտարարություններում զարմանալի ոչինչ չկա։ Ի վերջո, երբ կառավարության ղեկավարը ողջ հասարակության և աշխարհի աչքի առաջ խախտում է իր երկրի Սահմանադրությունը, աջ ու ձախ տալով երկրի տարածքները և մնում է անպատիժ, ավելին, շարունակում է գլխավորել կառավարությունը, ապա նա կարող է «ազգային անվտանգությանը սպառնակիք» համարել այն ամենը, ինչը մթագնում է նրան որպես ժամանակավոր պաշտոնյայի, ում ճակատագրի կամքով բախտ է վիճակվել հայտնվել պետության ղեկին։

Փաստորեն, այն, որ «իր երկրի» ինքնիշխան տարածքի 200 քառ. կմ զավթած են, որ իր երկրի սահմաններին այլ պետության զորքեր են կանգնած, որ սեփական իշխանությունը պահպանելու համար նա մշտական ​​վախի մեջ է պահում սեփական ժողովրդին, «ազգային անվտանգության սպառնալիք» չէ, բայց սպառնալիք է Արցախի իշխանությունները (մի կողմ թողնենք նրանց իրավասության հարցը, կարևոր է, որ իրենք ժողովրդի կողմից ընտրված իշխանություններ են), որը փորձում է ինչ-որ կերպ ներկայացնել Արցախի բռնի տեղահանվածների խնդիրները, կապեր հաստատել Հայաստանի իշխանությունների հետ, որն, ի դեպ, փախստականներին վերցրել է ժամանակավոր պաշտպանության տակ՝ դրանից բխող բոլոր պարտավորություններով։

Այստեղ տեղին է ասել, որ Արցախի բռնի տեղահանված ժողովուրդը վաղուց էր ծրագրում դատի տալ Հայաստանի կառավարությանը և անձամբ Փաշինյանին՝ այդ թվում՝ նրա մեղքով ցեղասպանության և էթնիկ զտումների ենթարկված մարդկանց խնդիրները լուծելու միջազգային պարտավորությունները չկատարելու համար։ Ի վերջո, ՀՀ վարչապետն իրավասու չէր առանց մի կրակոցի հանձնել Քաշաթաղի և Քարվաճառի շրջանները, ինչը հանգեցրեց 10-ամսյա շրջափակման՝ կանանց, երեխաների, ծերերի, հիվանդների և Արցախի պաշտպանության բանակի և որպես արդյունք՝ Արցախի ժամանակավոր կորուստի: Բայց, ելնելով նման քայլի գնալու աննպատակահարմարությունից, երբ թշնամին կանգնած է Հայաստանի սահմաններին, արցախցիները ատամները կրճտացնելով, հաստատակամորեն ու հպարտորեն դիմանում են իրավական և սոցիալական խնդիրների բոլոր դժվարություններին։

Եթե ​​Հայաստանի իշխանությունները և, մասնավորապես, Նիկոլ Փաշինյանը գոնե մի քիչ ավելի խելացի և իրավասու լինեին, եթե պետական ​​չափանիշներով մտածեին, ապա առաջին իսկ օրվանից կապ կհաստատեին ՀՀ նախարարությունների և գերատեսչությունների միջև, ինչը թույլ կտա արագ լուծել փողոցում հայտնված մարդկանց բոլոր իրավական, սոցիալական և այլ խնդիրները։

Հետաքրքիր է, եթե վաղը, Աստված մի արասցե, Տավուշի կամ այլ շրջանների բնակիչները, որոնք Փաշինյանի ձեռամբ տեղահանման վտանգի տակ են հայտնվել, եւ տեղական ​​պաշտոնյաները հայտնվեն Երևանում, նրանք է՞լ կդառնան «ազգային անվտանգության սպառնալիք»։

Չէ՞ որ այս մարդիկ բարձրաձայնելու են նույն խնդիրները, ինչ Արցախի բնակիչներն ու իշխանությունները։

Մարգարիտա Քարամյան