Եղբայրներ Դավիթն ու Հենրիխը այրվածքներից հետո վերականգնողական կուրս են անցնում. դժվար ճանապարհ տնից

Ծնունդով Խնձրիստան գյուղից Դավիթ Բեգլարյանը ծնվել է 1999 թվականին բազմազավակ ընտանիքում։ Ավարտել է Ասկերանի շրջանի Խնձրիստան գյուղի միջնակարգ դպրոցը, ընդունվել Մեսրոպ Մաշտոց համալսարան։

2016թ.-ին, թեև դեռ բանակ չէր զորակոչվել, նա կամավոր մեկնեց օգնելու զինվորներին առաջնագծում: Վտանգելով իր կյանքը՝ նա կրակի տակ օգնել է զինվորականներին բեռնաթափել զինամթերքը։

2017 թվականին զորակոչվել է բանակ եւ ծառայել Հադրութի շրջանում։ Զինվորական ծառայությունն ավարտելուց մեկ տարի անց՝ 2020 թվականի սեպտեմբերին նա կրկին ինքնակամ վերադարձել է առաջնագիծ։

Այդ ժամանակ ծառայել է ներքին զորքերում, ուղարկվել Մարտակերտի շրջանի Դրմբոն գյուղ։ Այնտեղից էլ մարտական ​​հերթապահության է ուղարկվել Նոր Մարաղա գյուղ։

Պատերազմի ողջ ընթացքում Մարաղա գյուղի բնակիչները հնարավորինս աջակցել են զինվորներին։ Նրանք սնունդ են բերել, բարոյական աջակցություն ցուցաբերել՝ դրանով իսկ բարձրացնելով տղաների ոգին։

Կապի հետ կապված խնդիրների պատճառով Դավիթը չէր կարողանում կապ հաստատել ընտանիքի և ընկերների հետ։ Եվ միայն որոշ ժամանակ իմացավ, որ հայրը վիրավորվել է զինամթերքի պահեստում տեղի ունեցած պայթյունի ժամանակ։ Արդյունքում նրա ձեռքը կտրել են…

«44-օրյա պատերազմը հարյուրավոր կյանքեր խլեց, այդ թվում՝ իմ ընկերների ու համագյուղացիների։ Շատերը վիրավորվել են։ Որքան էլ տխուր է, երբ լսում էինք վիրավորման մասին լուրը, ուրախանում էինք, քանի որ մարդը ողջ է մնացել։ Մենք վստահ էինք, որ հաղթանակը միանշանակ մերն է լինելու։ Բայց ավաղ, մեր սպասելիքները չարդարացան։ Անցնելով այս ամենը՝ դեռ չէի պատկերացնում ինձ Արցախից դուրս։ Մեզ համար՝ որպես բազմազավակ ընտանիքի, տուն էին կառուցում։ Եվ ես ու եղբայրս ծրագրել էինք ստեղծել մեր սեփական ընտանիքները և կառուցել պայծառ ապագա մեր հայրենիքում»:

Դավիթի եղբայրը՝ Հենրիխը, ծնված 2003 թվականին, ծառայել է Իվանյանի տանկային գնդում։ Զինվորական ծառայությունն ավարտելուց հետո շարունակել է ծառայել բանակում՝ որպես պայմանագրային զինծառայող։

2023 թվականի սեպտեմբերի 19 Դավիթը տանն էր. ոչ ոք չէր պատկերացնում, որ լայնածավալ ռազմական գործողություններ կարող են նորից սկսվել։ Այս օրը Դավիթը գնաց սունկ հավաքելու։ Վերադարձին նա պայթյունների ձայն է լսել։ Գյուղում խուճապ է սկսվել. բոլորը դուրս եկան՝ հասկանալու, թե ինչ է կատարվում։ Մոբիլիզացիայի ակնկալիքով գյուղապետարանի մոտ հավաքվել էր արական սեռի բնակչությունը։ Բայց մոբիլիզացիա այդպես էլ չեղավ։

«Հաջորդ օրը՝ բանակի լուծարումից հետո, եղբայրս վերադարձավ տուն։ Եվ երբ հայտարարվեց տարհանման մասին, մենք միասին սկսեցինք վառելիք փնտրել, որպեսզի կազմակերպենք մեր հարազատների տարհանումը։ Վառելիք ձեռք բերելով՝ կարողացանք հասնել Ստեփանակերտ, որտեղ ապրում էր մեր քույրը։ Հետո իմացանք, որ Հայկազով գյուղում վառելիք կարող ենք ձեռք բերել, անմիջապես գնացինք այնտեղ։ Հասնելով այս չարաբաստիկ վայր՝ մենք տեսանք մեքենաների հերթ և հազարավոր մարդիկ, որոնք հերթ էին կանգնում վառելիք ստանալու համար։ Խուճապի մեջ գտնվող մարդիկ ձգտում էին հնարավորինս արագ վառելիք ստանալ՝ փրկելու իրենց և իրենց ընտանիքներին: Մեզ հերթն այդպես էլ չհասավ. պայթյուն է տեղի ունեցել։ Երբ ես արթնացա, կիսով չափ ծածկված էի հողով: Ես գործնականում չէի կարողանում բացել աչքերս։ Մոտակայքում կան վիրավորներ և մահացածներ։ Վիրավորները խուճապի մեջ են եղել և փորձում էին  դուրս գալ այնտեղից։ Ես փորձեցի դուրս գալու ճանապարհ առաջարկել, և նրանք կարողացան դուրս գալ: Խնդրեցի ինչ-որ մեկին օգնության կանչել ու կորցրի գիտակցությունս։

Երբ արթնացա, ձայներ լսեցի. փրկարարներ էին։ Ինձ տարան հանրապետական ​​հիվանդանոց, որտեղ տեսա վիրավոր եղբորս։ Այստեղ մեզ առաջին օգնություն ցույց տվեցին, ցավազրկեցին ու ուղարկեցին Երեւան։ Եվ ահա սկսվեց բուժման երկար ճանապարհը։ Բացի գլխիս և մարմնիս այլ մասերի խորը այրվածքներից, ես ոտքի կոտրվածք ունեի։ Միքայելյան բժշկական կենտրոնում ոտքս վիրահատել են։ Այնուհետև ես բուժում ստացա Այրվածքների ազգային կենտրոնում, որտեղ գլխիս պլաստիկ վիրահատություն կատարեցի: Հիմա ես ու եղբայրս վերականգնողական կուրս ենք անցնում։ Պայթյունի հետևանքով նա կորցրել է մատները և ստացել դեմքի այրվածքներ։ Ես ու ընտանիքս բնակարան ենք վարձում Երևանում և հույսը չենք կորցնում նորից տեսնելու հայկական Արցախը»,- ասում է Դավիթը։

Արսեն Աղաջանյան