Հայասերի դժվարին ճանապարհը. նրանց բախտ է վիճակվել լինել բնակարանով ապահովված 1000 ընտանիքների ցուցակում
- 09:03 22.04.2024
Հայասեր Վարդանյանը ծնվել է Մարտունու շրջանի Աշան գյուղում։ Այասերի մայրը՝ Զեմֆիրան, ծնվել և մեծացել է Բաքվում։ Նա ականատես է եղել 1988 թվականի այն սարսափելի իրադարձություններին։ 1988 թվականի դեկտեմբերին նա ստիպված է եղել լքել հայրենի քաղաքը և տեղափոխվել Արցախ։
Չնայած այն ժամանակվա բոլոր դժվարություններին, նա երբեք չէր հուսահատվում, առաջ էր նայում և չէր կորցնում հույսը։ Ունի չորս որդի, որոնցից ավագը Հայասերն է։
2013 թվականին Հայասերն ամուսնացել է և ընտանիք կազմել։ Հետագայում նրա ընտանիքը համալրվեց երկու որդիով։ Ավագ որդին 9 տարեկան է, իսկ փոքրը՝ 4 տարեկան։
2016 թվականին Հայասերը ինքնակամ դարձավ 4-օրյա պատերազմի մասնակից։ Պատերազմի ավարտից հետո նա շարունակել է ծառայել բանակում։ Ինչպես շատ արցախցիներ, նա էլ է աշխատել ու կյանքի մեծ ծրագրեր կազմել։ Եվ ամեն ինչ այլ կերպ կլիներ, եթե 2019 թվականի հունվարին դժբախտ պատահար չլիներ, որի արդյունքում նա ողնաշարի վնասվածք ստացավ։
Հայասերը վիրահատվել է Ստեփանակերտի զինվորական հոսպիտալում։ Որից հետո հետագա բուժման համար ուղարկվել է Երևան, որտեղ անցել է բուժման երկար, հոգնեցուցիչ ճանապարհ։ Ավարտելուց հետո նա վերադարձավ հայրենիք։ Վերականգնումը տեղի է ունեցել Ստեփանակերտի Ք.Քոքսի անվան վերականգնողական կենտրոնում։ Կենտրոնի մասնագետներն արել են ամեն ինչ, որպեսզի այն որոշ չափով անկախանա։ Այնուհետև վերականգնողական կենտրոնի մասնագետները տնային այցելություններ են կատարել, ցուցաբերել բուժօգնություն և տրամադրել անհրաժեշտ բժշկական պարագաներ։
2023 թվականի սեպտեմբերյան մեկօրյա պատերազմի ավարտից հետո, ինչպես բոլոր արցախցիները, նրանք նույնպես ստիպված են եղել լքել հայրենի գյուղը՝ թողնելով երեք տուն, երկար տարիների աշխատանքի արդյունքում ձեռք բերված ողջ ունեցվածքը, ինչպես նաև հարազատների գերեզմանները։
Չնայած իր վիճակին, անկողնային խոցերին, Հայասերը կարողացել է ընտանիքին ինքնուրույն դուրս բերել գյուղից։ 8 ժամում նրանք կարողացան հասնել Ստեփանակերտ։ Ճանապարհին սարսափելի խցանումներ էին։ Հայասերի մայրը գնում էր մեքենայի առջև և վարորդներին խնդրում թույլ տալ անցնի այն մեքենան, որտեղ գտնվում էր Հայասերի ընտանիքը:
Երբ հասան Ստեփանակերտ, Հայասերին փոխարինեց նրա կրտսեր եղբայրը։ Նրանք հինգ օր ճանապարհին էին։ Հայասերի մայրը արցունքն աչքերին հիշում է այդ դժոխքը. ճանապարհին ուտելիք չունեին, բոլորը սոված էին։ Հայասերի երեխան ջերմություն ուներ։ Այս վիճակում նրանք հասել են Հայաստան, որտեղ տեղավորվել են Տաշիր քաղաքում։
Նրանց բախտ է վիճակվել հայտնվել բնակարանով ապահովված 1000 ընտանիքների ցուցակում։ Պայմանները, իհարկե, իդեալական չեն՝ սանհանգույցը բակում է, ուստի Հայասերը չի կարողանում ինքնուրույն օգտվել։ Հայասերը գամված է անկողնուն եւ շարժվում է միայն հաշմանդամության սայլակով։
Չնայած անցած բոլոր փորձություններին, Հայասերն ու իր ընտանիքը ցանկանում են հավատալ լավագույնին և հույս ունենալ, որ մի օր կկարողանան վերադառնալ Արցախ։
Արսեն Աղաջանյան