Եվրոպան ստիպված կլինի պատերազմել, ահաբեկչություն և շրջափակում ապրել. Իզուր են զոհաբերել Հայաստանը

Եվրոպան, հոգնած 20-րդ դարի երկու ավերիչ պատերազմներից, 50-ականներից սկսած բռնել է բարգավաճման, հարմարավետության և սպառողական ժողովրդավարության ուղղություն՝ ամեն ինչ անելով պատերազմից խուսափելու համար:

«Միայն թե պատերազմ չլինի»-ի համար ստեղծվել է թանկարժեք ՆԱՏՕ-ն, հսկայական գումարներ են ներդրվել դաշինքի անդամ երկրների պաշտպանության համար, ստեղծվել են հեռահար զենքեր եւ Եվրոպան պարսպապատվել է մնացած աշխարհից։ Դրսում ինչ ուզում եք արեք, միայն մեզ ձեռք մի տվեք սկզբունքով։ Եվրոպայից դուրս պատերազմներ, ահաբեկչություններ և գլոբալ ռեկետ էին տեղի ունենում, բայց Եվրոպան, ճանաչելով տարածաշրջանների «նայողներին», չեր խոչընդում և նույնիսկ համագործակցություն հաստատում նրանց հետ՝ «ոչ մի անձնական բան, միայն բիզնես»:

Բայց 2020 թվականին ամեն ինչ փոխվեց՝ ռուս-թուրքական դաշինքը Իսրայելի և մի շարք այլ երկրների աջակցությամբ ագրեսիա իրականացրեց Հայաստանի դեմ Արցախում՝ փոխելով ռազմավարական հավասարակշռությունը Եվրոպայի համար կարևոր տարածաշրջանում։ Եվրոպան ոչ միայն չմեղադրեց Ռուսաստանին և Թուրքիային ագրեսիայի և միջազգային նորմերի խախտման մեջ, այլ նաև թաքուն որոշեց Հայաստանը հանձնել Ռուսաստանի քմահաճույքին՝ «Պուտինին հագեցնելու և պատերազմից խուսափելու համար»։

Իսկ վամպիրներն անընդհատ արյուն են պահանջում, և 2022 թվականի փետրվարին Ռուսաստանը հարձակվեց Ուկրաինայի վրա։ Եվրոպան պատրաստ էր զոհաբերել նույնպես Ուկրաինային ՝ Զելենսկիին ապաստան առաջարկելով։ Ի տարբերություն Հայաստանի, ուկրաինացիները որոշեցին պայքարել, իսկ Եվրոպան հայտնվեց էքզիստենցիալ ընտրության առաջ։

2023 թվականի սեպտեմբերի 17-ին ԵՄ ներկայացուցիչը ԱՄՆ-ի և Ռուսաստանի հետ միասին Կոստանդնուպոլսում մասնակցել է գաղտնի հանդիպմանը, և որոշում է կայացվել վերացնել Արցախը, այնուհետև Հայաստանը։ Սեպտեմբերի 19-ի ագրեսիայից հետո ոչ ոք չի պահանջել ռուսական զորքերը դուրս բերել հայկական տարածքներից, չի բողոքարկել ռուս-թուրքական կենտրոնի առկայությունը Ակնայում (Թուրքիան ՆԱՏՕ-ի անդամ է), ավելին, որոշվել է, որ Հայաստանի սահմանները կորոշվեն Ռուսաստանի կողմից՝ Ալմա-Աթայի հռչակագրի համաձայն: Վերցրու, ի սեր Աստծո, միայն մեզ ձեռք չտաս։

Արցախից բնիկ հայ բնակչության բռնագաղթից անմիջապես հետո սկսվեց իսրայելա-պաղեստինյան արյունալի պատերազմը, և Եվրոպան նորից անցավ ավերողի կողմը։

Եվրոպան, այժմ զոհաբերելով Հայաստանը, որպեսզի չկռվեն եվրոպացիները, հայտնվել է իրական պատերազմի շեմին, և նա կամ պետք է կռվի, ինչպես Ուկրաինան, կամ կամավոր հանձնվի, ինչպես Հայաստանը։

Եվրոպայում հասարակությունը դեռ կարծում է, որ ՆԱՏՕ-ն և տիեզերք հանած հրթիռներն իրեն կպաշտպանեն նրանցից, որ սահմաններ չի ճանաչում և իրավունքների մասին չի մտածում։ Եվրոպայում դեռ մտածում են, որ ամեն ինչ կորոշվի իրենց իսկ հորինած միջազգային իրավունքի շրջանակներում, ու ոչ ոք չի համարձակվի խախտել այն։

Սակայն Ֆրանսիայի նախագահ Էմանուել Մակրոնն արդեն փորձում է արթնացնել եվրոպական հասարակությանը։

«Սա պատերազմ է, որը խախտում է միջազգային իրավունքը և Եվրոպայի միջազգային սահմանները, և դա պատերազմ է, որը սպառնում է մեզ։ Եթե ​​մենք թույլ տանք, որ Ռուսաստանը հաղթի, իսկ Ուկրաինան՝ կապիտուլյացիայի, դա կնշանակի տասնամյակների անապահովություն ռումինացիների, մոլդովացիների և լեհերի համար։ (Ուկրաինայում) մեր անվտանգությունն ու Եվրոպայի ապագան են խաղարկվում»:

Այնուհետև հարցին՝ «Ֆրանսիան պատրա՞ստ է եվրոպականացնել իր միջուկային զսպիչ ուժը», (նախագահը այս թեման բարձրացրել է նախօրեին՝ Սորբոնում Եվրոպայի մասին իր հիմնական ելույթն ունենալով) նա պատասխանեց.

«Մենք (արդեն) ունենք պաշտպանության մեկ ձև՝ ՆԱՏՕ-ն։ Ինչպես ես ասացի Սորբոնում, մենք այժմ պետք է ավելի հեռուն գնանք և ստեղծենք հուսալի եվրոպական պաշտպանություն: Սա կարող է նշանակել հակահրթիռային վահանների տեղակայում, բայց մենք պետք է վստահ լինենք, որ դրանք արգելափակում են բոլոր հրթիռները և կանխում միջուկային զենքի օգտագործումը: Մեր կենսական շահերը եվրոպական հարթություն ունեն։ Եկեք ամենը դնենք սեղանի վրա և տեսնենք, թե իրականում ինչն է մեզ հուսալիորեն պաշտպանում: Ֆրանսիան կպահպանի իր առանձնահատկությունը, բայց պատրաստ է ավելի մեծ ներդրում ունենալ Եվրոպայի պաշտպանության գործում»։

Ֆրանսիան, ինչպես ամբողջ Եվրոպան, հույս ունի պաշտպանվել հարձակումներից «վերևից», բայց պատրա՞ստ է փողոցներում կռիվների, գետնի վրա պայթեցումների, ահաբեկչության, ներխուժումների, դիվերսիաների, շրջափակումների, հաղորդակցությունների խզման, առհասարակ, այն ամենի, ինչը Արցախում նա համարել է Ադրբեջանի «տարածքային ամբողջականության վերականգնում» և ինչին այժմ հավանություն է տալիս Պաղեստինում։ Պատրա՞ստ են եվրոպացիները թողնել իրենց տները եւ արտագաղթել։ Աշխարհակարգը եւ միջազգային իրավունքը չի կարող հատվածային պահպանվել։