Արարատ Միրզոյանը չմտաբերեց Մինսկի խումբը, Յան Բորգը զարմացած նայեց

ԵԱՀԿ գործող նախագահ, Մալթայի արտաքին գործերի նախարար Յան Բորգի այցը Հայաստան նշանավորվեց արցախյան հիմնախնդրի Հայաստանի հերթական ուրացմամբ։

Մամուլի ասուլիսի ժամանակ լրագրողը ԵԱՀԿ գործող նախագահին է փոխանցել արցախյան ավելի քան 200 քաղաքական ու հասարակական կազմակերպությունների՝ միջազգային կազմակերպություններին ուղղված կոչի տեքստը։ Հարցին՝ “ԵԱՀԿ-ն փակե՞լ է Արցախի հարցը. Եթե ​​ոչ, ապա ինչպե՞ս է ԵԱՀԿ-ն պատկերացնում վերադարձը”,  Յան Բորգը նշել է, որ իրենք մտադիր են զբաղվել Ղարաբաղից տեղահանվածների հումանիտար խնդիրներով, սակայն «ԵԱՀԿ-ն չի կարող միջամտել մի գործընթացի, որում ինքը ներգրավված չէ, և ԵԱՀԿ-ն հարգում է երկու երկրների դիրքորոշումը»։

Գործող նախագահը չխոսեց Մինսկի խմբի մանդատի մասին, բայց ամենակարեւորն այն է, որ Արարատ Միրզոյանն այս մասին չհիշեցրեց։

2020 թվականի պատերազմից հետո Հայաստանի ղեկավարությունը մի քանի անգամ կիսատ-պռատ հիշեցրեց ԵԱՀԿ Մինսկի խմբի և նրա մանդատի ակտիվացման անհրաժեշտության մասին։ Բայց 2020 թվականի նոյեմբերի 9-ին Եռակողմ հայտարարությունը ստորագրած Նիկոլ Փաշինյանը չառարկեց, երբ Պուտինն ու Ալիևն ասացին, որ ժամանակն է Մինսկի խումբը “թոշակի ուղարկել”, և ամեն ինչ պետք է լուծվի “եռակողմ” ֆորմատով։ Իսկ Ուկրաինա Ռուսաստանի ներխուժումից հետո Մինսկի խմբի համանախագահներն ընդհանրապես դադարեցին հրապարակավ շփվել։

Եվ չնայած պնդում էին, որ Ռուսաստանը, ԱՄՆ-ն և ԵՄ-ն չեն շփվում, սակայն 2023 թվականի սեպտեմբերի 17-ին Կոստանդնուպոլսում տեղի ունեցավ Ռուսաստանի Դաշնության, ԵՄ-ի և Միացյալ Նահանգների ներկայացուցիչների գաղտնի հանդիպումը, որում ձեռք բերվեց լիակատար կոնսենսուս՝ ագրեսիայի, օկուպացիայի եւ բնիկ բնակչության տեղահանման միջոցով ղարաբաղյան հիմնախնդրի «լուծման» մասին։

Անգամ այն ​​ժամանակ Հայաստանի իշխանությունը չդիմեց Մինսկի խմբի և ԵԱՀԿ-ի մանդատին, չմեկնաբանեց Կոստանդնուպոլսում հանցավոր դավադրությունը և լռելյայն դարձավ դրա հանցակիցը։

Այն, որ Արարատ Միրզոյանը ԵԱՀԿ գործող նախագահի Հայաստան կատարած այցի ժամանակ չհիշեց Մինսկի խմբի մանդատի մասին, վկայում է, որ Հայաստանի իշխանությունն է արցախյան հիմնախնդրի «կարգավորման» վերաբերյալ հանցավոր կոնսենսուսի “տոն տվողը”՝ նույն սխեման Հայաստանի ողջ տարածքում ընդլայնելու հեռանկարով։ Արցախյան հիմնախնդրի «փակումն» ուղղակիորեն վկայում է Հայկական հարցը մեկընդմիշտ «փակելու» մտադրության մասին՝ միջազգային իրավունքի, ազգային ու պետական ​​շահերի ոտնահարմամբ՝ հանուն ռուս-թուրքական ռազմավարության։

ԵԱՀԿ գործող նախագահը միայն ուսերը թոթվեց, երբ նրան փոխանցեցին Կոչը և զարմացած նայեց Արարատ Միրզոյանին, ով լռեց բերանը ջուր լցրած։

Իսկ Կոչում նշվում է, որ «1992 թվականին ԵԱՀԽ/ԵԱՀԿ անդամ բոլոր երկրները ճանաչել են Լեռնային Ղարաբաղի ընտրված ներկայացուցիչների իրավունքը՝ մասնակցելու ԵԱՀԿ միջազգային համաժողովին, որը լիազորված է լուծել Լեռնային Ղարաբաղի հակամարտությունը»։ «Միջազգային հանրությունն արձանագրել է այն փաստը, որ Լեռնային Ղարաբաղի կարգավիճակի շուրջ կան տարաձայնություններ՝ ընդունելով այդ տարածքի վիճելի բնույթը։ Այնուհետև Հայաստանն ու Ադրբեջանը դարձան ԵԱՀԽ/ԵԱՀԿ մասնակից երկրներ՝ պայմանով, որ կճանաչեն Լեռնային Ղարաբաղի հարցում տարաձայնությունների առկայությունը և կպայմանավորվեն, որ Լեռնային Ղարաբաղի ապագա կարգավիճակը կորոշվի խաղաղության կոնֆերանսում, որը կանցկացվի ԵԱՀԽ/ԵԱՀԿ հովանու ներքո։ Երկու պետություններն էլ միջազգային պարտավորություն են ստանձնել խնդիրը լուծել բացառապես խաղաղ ճանապարհով։ Այնուամենայնիվ, դառնալով ԵԱՀԽ/ԵԱՀԿ անդամ՝ Ադրբեջանը անմիջապես խախտեց վեճերը խաղաղ ճանապարհով լուծելու իր միջազգային պարտավորությունը։ Պաշտոնական Բաքուն ապօրինաբար ուժ է կիրառել ԼՂՀ-ի՝ որպես վիճելի տարածքի նկատմամբ՝ թույլ չտալու համար Լեռնային Ղարաբաղի կարգավիճակի որոշման միջազգային կոնֆերանսի անցկացումը»։

«Ամբողջ քաղաքակիրթ աշխարհն այսօր կանգնած է ընտրության առաջ՝ կամ վերականգնել միջազգային կարգը Լեռնային Ղարաբաղում՝ հիմնված ինքնորոշման իրավունքի և ժողովուրդների ու մարդու այլ իրավունքների ու ազատությունների հիման վրա, կամ համաձայնել, որ շրջափակումը, զինված ագրեսիան, ցեղասպանությունն ու օկուպացիան կոնֆլիկտների լուծման օրինական ուղիներ են»,- ասվում է Կոչի մեջ։