Փաշինյանի հեքիաթի ավարտը

Այսօր, երբ մեզ հետ պատերազմող երկրի սահմանապահները կանգնեցին այն գծի վրա, որը Փաշինյանը կամայական անվանում է Հայաստանի «ինքնիշխան սահմաններ», Փաշինյանը ուղերձ հղեց ժողովրդին։

Չափազանց վիճահարույց և հիպոթետիկ բաների մասին Փաշինյանի անիմաստ խոսակցությունը վկայում է այն մասին, որ «իրական Հայաստանի» մասին հեքիաթն ավարտվել է։ Եթե ​​նախկինում Փաշինյանն իր հայտարարություններում վկայակոչում էր գոնե Ալմա-Աթայի հռչակագիրը, 29,8 հազար քառակուսի կիլոմետրը և այլ իբր աքսիոմատիկ փաստաթղթեր, որոնց համաձայն Հայաստանը ուրանում է իր հողերը, ապա այժմ Փաշինյանի հայտարարություններում փաստարկներ չկան։

Այսօրվա ուղերձն այն մասին էր, որ լապշան ավարտվել է, և Կիրանցի դրամատիկ պատմություններից հետո եկել է գործելու ժամանակը. Թուրքիայի հետ սահմանակետը պատրաստ է բացվելու, Տավուշի սահմանապահները նույնպես պատրաստ են «ծառայել»։ Այնպես որ, հեռու չէ այն օրը, երբ նոր «Թուրան» մակնշմամբ բեռները Կիրանցից Հայաստանով կուղևորվեն Մարգարա՝ առանց ստուգման, «ազնիվ խոսքով»։

Միևնույն ժամանակ, Ալիևի օգնականը բարձրաձայնեց «սահմանի» նոր հատվածի մասին, որը հրատապ “փոփոխման” կարիք ունի։

«Լաչին տանող ճանապարհը շատ մոտ է Հայաստանի հետ սահմանին։ Հակարի գետի հակառակ կողմում տեսնում ենք Հայաստանի սյուներն ու դրոշները։ Ադրբեջանը մտադիր է որոշել Հայաստանի հետ պետական ​​սահմանը»,- նշել է նա։ Այսինքն՝ սահմանը կտեղափոխվի Հակարի գետից հեռու։

Նրա խոսքով, «խաղն ավարտված է, հարավկովկասյան տարածաշրջանում նոր իրողություններ են ի հայտ եկել»։

Հաջիևն առաջին անգամը չէ, որ ասում է, որ «խաղն ավարտված է», և նրան ձայնակցում է Փաշինյանը, որն այլևս փաստարկներ չունի։ Բայց ամեն անգամ դրանց հակադրվում են նրանք, ում համար մինչ այժմ միջազգային իրավունքը համաշխարհային կարգի միակ սկզբունքն է։

Հենց այսօր Չեխիայի խորհրդարանի Պատգամավորների պալատի փոխխոսնակ Յան Բարտոշեկը գրել է. «Ադրբեջանի կողմից օկուպացված Լեռնային Ղարաբաղից, որտեղ ակնհայտորեն տեղի են ունենում մարդու իրավունքների խախտումներ, Հայաստան են ժամանել հարյուր հազարավոր փախստականներ։ Եթե ​​անգամ հայրենական լրատվամիջոցներում այդ մասին քիչ է լսվում, հայերը մարդասիրական օգնության կարիք ունեն»:

Ղարաբաղը օկուպացված է, և, ինչպես ասաց Լյուքսեմբուրգի Ներկայացուցիչների պալատի նախագահը, անհրաժեշտ է դատապարտել 1994 թվականի զինադադարի ուժային խախտումը և սկսել Ղարաբաղի կարգավիճակի որոշման ընթացակարգ։

«Թավշյա հեղափոխություն» կոչվող չար հեքիաթը հասել է իր տրամաբանական ավարտին. կամ այն կվերածվի տոտալիտարիզմի (որի սկիզբն արդեն ակնհայտ է), և երկիրը կդառնա «խաչմերուկ», կամ հայ հասարակությունը կհիշի իր իրավունքները և կսկսի պաշտպանել դրանք: Միջազգային հանրությունը պատրաստ է դրան։ Փաշինյանի բոլոր հայտարարությունները, թե «միջազգային հանրությունը» պահանջում է «սովետական ​​քարտեզների վրա հիմնված սահմանազատում», սուտ է եւ հենց Փաշինյանի առաջարկներն են։ Ու եթե լինի այլ առաջարկ, ապա միջազգային հանրությունը պատրաստ կլինի այն դիտարկել։