Օրական մեզ հասնում էր 200 դրամ, ու մենք էինք որոշում՝ այդ գումարով բրդուջ գնենք թե ոչ
- 13:42 11.06.2024
Ստեփանակերտի թ․1 դպրոց, լուսանկարը՝ Ալինա Բաղդասարյանի
Մի քանի օր առաջ խոսում էինք դպրոցական դասընկերուհուս հետ, ում հետ ապրում էինք նույն թաղամասում: Ես հարցնում եմ նրան, թե՞ որն է Արցախից ամենալավ հիշողությունը․ «Արցախում բոլոր օրերն էր լավն էին, բայց երևի շրջափակման վերջին օրերը, երբ ինչ-որ բան էինք գտնում, մտածում էինք, որ Արցախի հարցն ենք լուծել»:
Այս խոսակցությունը նորից հիշեցնում է մեր փողոցը, դպրոցը: Մեր փողոցի ու կից փողոցների երեխանների մեծ մասը հաճախում էինք Խ.Աբովյանի անվան թ․1 դպրոց: Մեր դպրոցը սովետի ժամանակ հրապարակում էր՝ Ազգային ժողովի շենքի տեղը:
Ես բավական հեռու էի ապրում և 8:20 պետք է լինեի հայտնի “Դեմո”-յի առաջ, որպեսզի մյուս դասընկերուհիներիս հետ դպրոց գնայինք:
Օրական մեզ հասնում էր 200 դրամ, ու մենք էինք որոշում՝ այդ գումարով երկու բրդուջ գնենք, ոտքով բարձրանանք տո՞ւն, թե՞ գնենք մեկ բրդուճ ու տրանսպորտով բարձրանայինք:
Տուն վերադառնալուց` Դեմոյի առաջ միշտ երկընտրանքի մեջ էինք`վերևի փողոցով գնալ տուն, թե ներքևի: Բայց լավը այն էր, որ այն ժամանակ բոլոր ճանապարհները տուն էին տանում:
Մերիի` դասընկերուհուս հայրիկը ձի ուներ, սպիտակ ձի։ Դա այն ժամանակաշրջանն էր, երբ արդեն հարգի չէր մայրաքաղաքում ձի պահել: Բայց ինքը ուներ, որովհետև անտառապահ էր:
Երբ լսվում էին ձիու քայլերը, մենք կանգնում էինք պատուհանի դիմաց, որպեսզի հանկարծ բաց չթողնենք սպիտակ ձիուն: Ձիուց բացի նրանք նաև շներ ունեին, որոնք առհասարակ կծող չէին, ինչպես Մերին էր ասում: Ես հավատում էի Մերիին, մինչ օրերից մի օր չկծող շունիկը կծեց ինձ, երբ ես գնացել էի նրանց ճոճանակին ճոճվելու:
Մերին տարբերվում էր մեզնից, շատ ավելի ակտիվ էր, ավելի մոտ էր բնությանը և մեզ պատմություններ էր պատմում իրենց գյուղից` Մաղավուզից, Երիցվանքից և Թարթառից: Այդ պատմություններից հետո ցավալի էր տեսնել Մաղավուզի ընկճված մարդկանց, ցամաքաց Թարթառն և անհասանելի Երիցվանքը:
Քրիստինե Ալավերդյան