russia-artsakh.ru
Վերջին օրերին Հայաստանի քաղաքական և տեղեկատվական դաշտում զարմանալի թվացող բաներ են տեղի ունենում։ Երբևէ լսե՞լ եք, որ մոլի ընդդիմադիրն ու իշխանության ջերմեռանդ ներկայացուցիչը գրեթե միաձայն խոսեն ռուս-հայկական հարաբերությունների և տարածաշրջանում Կրեմլի քաղաքականության մասին։
«Ռուսաստանը եկավ, Լեռնային Ղարաբաղը հանձնեց Ադրբեջանին և վերադարձավ Ռուսաստան։ Այս մեղադրանքը լրագրողների հետ զրույցում հնչեցրեց Հայաստանի Անվտանգության խորհրդի քարտուղար Արմեն Գրիգորյանը։ Գրիգորյանը պնդում է, որ Լեռնային Ղարաբաղը «հանձնվել է Ռուսաստանի կողմից». «Սա տեղի ունեցավ այն ժամանակ, երբ մենք լիովին կախված էինք Ռուսաստանից։ Ռուսաստանը եկավ, մեր ձեռքից վերցրեց Լեռնային Ղարաբաղը, վերադարձրեց Ադրբեջանին, հետո հետ գնաց, սա է ողջ իրականությունը.
Ես պնդում եմ, որ Ռուսաստանը խլել է Լեռնային Ղարաբաղը»,- ասաց նա՝ ընդգծելով, որ առանց Ռուսաստանի թույլտվության պատերազմ չէր լինի։ Նա նաև նշել է. Ռուսաստանի Դաշնությանը պետք է հարցնել, թե ինչ են ստացել 2020 թվականին Լեռնային Ղարաբաղը հանձնելու դիմաց։
Եվ ահա մի հատված քաղաքական գիտությունների դոկտոր, ռազմական պատմաբան Արմեն Այվազյանի հետ հարցազրույցից, որն այսօր Հայաստանում գործող իշխանության հայտնի ու ակտիվ ընդդիմախոս է։
«Արցախի իրադարձությունների համատեքստում Ռուսաստանը դրսևորեց իր անտարբերությունը՝ ըստ էության մատնելով Արցախը բախտի ողորմածությանը, չկատարելով խաղաղապահներին ստանձնած պարտավորությունները՝ Արցախի բնակիչների անվտանգությունը պահպանելու, ինչպես նաև ժամանակ առ ժամանակ Հայաստանին ռազմական օգնություն չցուցաբերելով, երբ Ադրբեջանն ուղղակիորեն հարձակվեց Հայաստանի Հանրապետության տարածքի վրա։ Ռուսաստանը ցույց տվեց ողջ աշխարհին և տարածաշրջանային ուժերին, որ Թուրքիան և Ադրբեջանը իր համար ավելի կարևոր ռազմավարական գործընկերներ են, բացի այդ Ռուսաստանի Դաշնությունը բազմաթիվ պայմանագրեր է կնքել Թուրքիայի հետ։
44-օրյա պատերազմից հետո հրադադարը պահպանելու համար Աղդամում բացվեց ռուս-թուրքական մոնիտորինգի կենտրոն, և մենք տեսանք, որ այդ ռեժիմը բազմիցս խախտվել է Ադրբեջանի կողմից։ Իսկ հետո Արցախը 10 ամիս շրջափակման մեջ էր, որին հաջորդեց Ադրբեջանի լայնածավալ հարձակումը։ Ի՞նչ է նշանակում այս ամենը։ Այն, որ Ռուսաստանը շահագրգռված չէ հայ-ռուսական ռազմաքաղաքական դաշինքի պահպանմամբ, ավելի ձգվելով դեպի Թուրքիա և Ադրբեջան։
…Եթե Ռուսաստանը ադրբեջանական ագրեսիայի ժամանակաշրջաններում թեկուզ մեկ անգամ մատը բարձրացներ, ապա ոչ մի Նիկոլ Փաշինյան կամ մեկ ուրիշը երբեք չէր կարողանա Հայաստանում հակառուսական կամ արևմտամետ կուրս վարել։ Սա անհնարին կլիներ, այստեղ ոչ ոք դա չէր ընդունի»:
Եվ ահա ՀՀ նախկին նախագահ Ս.Սարգսյանի «աջ ձեռքը՝ Էդուարդ Շարմազանովը».
«Սա Ռուսաստանին քիչ է։ Ռուսներն ասացին, որ նա դավաճան չէ, ռուսներն ամեն ինչ արեցին, որ նա (Փաշինյանը) 2021 թվականին վերընտրվի։ Դիմադրության շարժման ժամանակ Պետդումայի և արտգործնախարարության մակարդակով ռուսները եկել էին այստեղ և հանդիպել Փաշինյանին։ Նույն ժամանակահատվածում Փաշինյանն ինքը գովաբանում էր Պուտինին «խնդիրներն արագ լուծելու» ունակության համար, իսկ խորհրդարանի ներկայիս խոսնակն այն ժամանակ հայտարարեց, որ Հայաստանում իրենցից ավելի ռուսամետ իշխանություններ չկան։
Սակայն Ուկրաինայում պատերազմը սկսվելուց հետո հրաման է տրվել։ Միաժամանակ նույն արեւմտյան կուրատորները Փաշինյանին կոչ արեցին առայժմ սառեցնել Հայաստանը ՀԱՊԿ-ում։ Նպատակը սա չէ, թեև վաղ թե ուշ դա տեղի կունենա, այլ Ռուսաստանի հեղինակությունը զրոյի հասցնելը, որպեսզի նրա դիրքերն այստեղ թուլանան»,- նշեց նա։ Շարմազանովը վստահություն է հայտնել, որ եթե չլիներ ուկրաինական պատերազմը, Փաշինյանը «կմնար ռուսական վասալի կարգավիճակում»։
Որքանո՞վ են այս խոսքերը հակասում Կիսելյով-Սիմոնյան քարոզչության այնքան սիրելի թեզերին, որ «ամեն ինչում մեղավոր է Երևանը», իսկ Փաշինյանը՝ «Արևմուտքի գործակալն ու վասալը»։
Այնուամենայնիվ, ո՞ւմ վասալն է նա։
Արդյո՞ք այս բոլոր պարոնների աչքերը բացվեցին, երբ ՌԴ ԱԳՆ պաշտոնական ներկայացուցիչ տիկին Զախարովան սատարեց Բաքվի ֆյուրերի թեզերին՝ Հայաստանը զենք չպետք է գնի։ Հիշենք Զախարովայի խոսքերը.
«Փարիզը հրահրում է զինված առճակատման հերթական փուլը Հարավային Կովկասում։ Այս մասին հունիսի 19-ին կայացած ճեպազրույցում ասել է ՌԴ ԱԳՆ ներկայացուցիչ Մարիա Զախարովան՝ մեկնաբանելով Հայաստանի կողմից ֆրանսիական CAESAR ինքնագնաց հրետանային համակարգերի գնման պայմանագիրը։ Զախարովան այս պայմանագիրն անվանել է էսկալացիա հրահրելու «եւս մեկ քայլ»։ (Զախարովան «մեղադրում է» Փարիզին և ուղղում… Գալուզին», 20.06
Եվ ևս մեկ շատ կարևոր հայտարարություն դոկտոր Արմեն Այվազյանի կողմից.
«Այն, ինչ տեղի ունեցավ Դաղստանում, միանգամայն կանխատեսելի էր։ Ուշադրություն դարձրեք, թե ինչ «ճաքեր» սկսեցին տարածվել Ռուսաստանի ներսում և հետխորհրդային տարածքի այլ երկրներում Արցախն Ադրբեջանին հանձնելուց ընդամենը մեկ ամիս անց։ Ղազախստանում իրավիճակը թեժացավ, Չեչնիայում սկսեցին ձևավորել Շեյխ Մանսուրի անունով գումարտակ, ով 18-րդ դարի վերջին կատաղի մարտեր էր մղում ռուսների դեմ, Կադիրովը սկսեց ինքնուրույն քայլեր ձեռնարկել և հայտարարություններ անել՝ անտեսելով կենտրոնի կարծիքը և այլն։ Այսօր ահաբեկչության ալիք է անցել Դաղստանով մեկ։ Եվ այս ձնագունդն անհնար է կանգնեցնել»:
Ինչպես ասում են՝ ինչ ցանել ես, այն էլ կհնձես:
Ալեքսանդր ԱՆԴՐԵԱՍՅԱՆ
