Ստեփանակերտի «ռոզվի շենքը» գտնվում է հենց կենտրոնում: Բացի «ռոզվի շենք» լինելուց նաև մայրաքաղաքի քաղաքապետարանն էր: Ստեփանակերտցիները ամենօրյա զրույցների մեջ քիչ էին օգտագործում «քաղաքապետարան» բառը, փոխարենը` «սօր պիտի քինամ ռոզվի շենքը մին երկու գործ կա անելի»:
«Ռոզվի շենքի» բակում ցայտաղբյուրներ կային` 3 հատ մեկը մյուսից բարձր, որպեսզի բոլոր բնակիչները կարողանան օգտվել: Իսկ ցայտաղբյուրների մոտ հայտնի «Ստեփանակերտ» գրությամբ նստարաններ էին:
Նրա դիմացը ծիրանագույն շենքն էր: Իսկ ծիրանագույն շենքի տակ խանութներ: Առաջինը անուն չուներ, մենք այն անվանում էինք “Մուրադին մագազինը”: Չնայած, եթե նույնիսկ անուն ունենար, էլի կանվանեինք նույն ձև, ինչպես, օրինակ, մոտակայքում գտնվող “Վիտոյին մագազինը”, որտեղից բոլորս գոնե մեկ անգամ ինչ-որ բան ենք գնել, իսկ ինձ հաջողվել է շրջափակման ժամանակ այնտեղից նույնիսկ ոսպ գտնել:
Հաջորդը՝ հացի փուռն էր, որը բացվել էր 2020 թվականի պատերազմից հետո: Գուցե չհիշեինք այդ հացի փուռի մասին, եթե չլիներ շրջափակումը և մեկ հացի համար ժամերով հերթ չկագնեինք:
Շենքի մոտ նաև կար “թաղի բիսեդկա’’: Այտեղ իրար հերթ տալով, երբեմն նույնիսկ հերթ չտալով հավաքվում էին մեծահասակները և երեխաները:
Ստեփանակերտից անպակաս լինի մեր սիրելի «ռոզվի շենքը»:
Քրիստինա Ալավերդյան
2024. Հիմնադիր՝ "ՄեդիաՍտեփ" ՀԿ, Երեւան, [email protected] Բոլոր իրավունքները պաշտպանված են: Կայքի հրապարակումների օգտագործման ժամանակ հղումը Step1.am -ին պարտադիր է: