Քնար և Վրեժ. Պապիկ-Տատիկի հուշարձանից՝ Սիսիան, Արցախին մոտ
- 13:50 04.08.2024
Իմ անտուն ժողովուրդ. Արմատախիլ, պոկված՝ իրեն և իր պատկանելությունը կորցրած։ Այնքան մոլորված և իր խաչը զուսպ տանող: Չհարմարված, անհանգիստ, գիշերները չքնած և արցունքն աչքերին։ Տրանսպորտում, փողոցներում, խանութներում՝ ես ձեզ ճանաչում եմ մեկ հայացքից (սոցիալական ցանցերի գրառումից):
Այսպես, օրերս այցելեցի Սիսիան, որտեղ բոլորովին պատահաբար Շաքիի ջրվեժ տանող ճանապարհին տեսա Արցախի դրոշն ու ակամայից կանգ առա։ Այնքան էի զարմացած ու հիացած, որ հազիվ էի կարողանում զսպել զգացմունքներս։ Մոտենալով տեսա, որ հուշանվերների ցուցահանդես-վաճառքով այն նույն տաղավարն է, ինչ գտնվում էր Արցախում՝ Պապիկ-Տատիկի հուշարձանի ստորոտին։
Տաղավարի տերերը՝ արցախցի ամուսնական զույգ՝ Վրեժն ու Քնարն են։ Վրեժը 9 տարեկանից զբաղվել է փայտի փորագրությամբ։ Հենց այդ հուշանվերները՝ պատրաստված իր ձեռքերով, նա հետագայում սկսեց վաճառքի հանել «կանաչ» վրաններում՝ Պապիկ-Տատիկի հուշարձանի մոտ։
Ավելի ուշ, Արցախից վտարվելուց հետո, նրանք փորձեցին հաստատվել Երևանում, սակայն բախվեցին բազմաթիվ խոչընդոտների, որոնք անհնարին դարձրեցին մայրաքաղաքում կողմնորոշվելը։ Ուստի որոշեցինք տեղափոխվել Սիսիան և առայժմ մնալ այստեղ, որպեսզի հնարավորինս մոտ լինենք Արցախին։
Ի վերջո, Սյունիքն իր բնությամբ, մշակույթով, բարբառով շատ նման է Արցախին։ Ընկերների և ընտանիքի աջակցության շնորհիվ նրանք կարողացան վերակենդանացնել իրենց բիզնեսն այստեղ։ Ցավոք, այնտեղ մնաց ամբողջ հավաքածուն, որը ցուցադրվել էր Արցախում։ Ոչինչ հնարավոր չէր հանել։ Ուստի ամեն ինչ պետք է նորովի ստեղծվի՝ հուշանվերներ, շրջապատ և տուն…
Բայց տունը միայն պատեր չեն։ Դա հոտեր, համեր, օդ, ձայներ են: Շատ տարիներ կպահանջվեն, մինչև իմ ժողովուրդը կարողանա վարժվել և ընդունել նոր հոտեր, համեր, օդ ու ձայներ։ Այսպիսով, կամաց-կամաց փորձելով ապրել։ Ապրել հպումով:
Արսեն Աղաջանյան