Իսլամական հեղափոխության պահապանների կորպուսի սենսացիոն զեկույցը Բաքվի համար զենքի մասին. նրանք վերադարձել են Իսրայել

Բոլոր այն զինատեսակները, որոնք Իսրայելից ուղարկվել են Բաքու վերջին երկու տարվա ընթացքում, վերադարձել են Իսրայել։ Այս մասին ասվում է Իսլամական հեղափոխության պահապանների կորպուսի սոցցանցերում հրապարակված հաղորդագրության մեջ։

«Սա օկուպացված Պաղեստինում Իսրայելի հետ հակամարտության դրական հետևանքներից մեկն է։ Ենթադրվում էր, որ այդ զինատեսակները կօգտագործվեն Իրանի հյուսիս-արևմտյան սահմանին՝ տարածաշրջանում իրավիճակն ապակայունացնելու համար»,- նշել է ԻՀՊԿ-ն։

Սա իսկապես սենսացիոն հայտարարություն է, որի հետևում թաքնված են տարածաշրջանային քաղաքական վերափոխումների ամբողջ շերտեր։

ԻՀՊԿ-ն, փաստորեն, անուղղակիորեն հայտարարում է, որ հասել է Բաքվի կողմից սպառնալիքի չեզոքացմանը։ Այս սպառնալիքն առաջացել է 2020 թվականին Արցախի տարածքների օկուպացումից հետո, որը Իրանը մի քանի անգամ ճանաչել է Ադրբեջանի կազմում։ Միջազգային գորշ գոտի դարձած այս տարածքներում ներկա են իսրայելական և թուրքական զորքեր։ Այս հողերը դարձան ոչ միայն հակաիրանական, այլեւ հակահայկական պլացդարմ։

Սակայն վերջին մի քանի ամիսների ընթացքում տարածաշրջանում տեղի են ունեցել մի շարք վերափոխումներ. ռուսական զորքերը լքել են Արցախը, փակվել է ռուս-թուրքական հետախուզական կենտրոնը Ակնայում, Շուշիում տեղի է ունեցել թյուրքական պետությունների գագաթնաժողովը, Ալիևի հետ հանդիպումից հետո ավիավթարից զոհվել են Իրանի նախագահն ու ԱԳՆ ղեկավարը, Երևանի և Բաքվի պայմանավորվածությունը դարձել է գրեթե անհասանելի, Հայաստանում հայտնվել են ֆրանսիական և հնդկական զենքեր։ Իսկ Թուրքիան միացել է Արդարադատության միջազգային դատարանում Իսրայելին ցեղասպանության մեջ մեղադրող հայցին։

Այժմ պարզվեց, որ տարածաշրջանային կարեւոր գործոններից մեկը՝ իսրայելական զենքի առկայությունը Արցախի օկուպացված տարածքներում, չեզոքացվել է։ Իսկ Ռուսաստանի Կուրսկի շրջանում Ուկրաինայի գործողության հետ կապված նույնիսկ Ռուսաստանի դաշնակիցների կողմից բացասական արձագանքների բացակայությունը հուշում է, որ ագրեսիայի ալիքից հետո կարող է սկսվել «մակընթացության» շրջան, այդ թվում՝ Հարավային Կովկասում։

Իրանական հարվածի միայն սպառնալիքը հանգեցրեց տարածաշրջանում լուրջ փոփոխությունների, այդ թվում՝ պայթեցնելով Բաքվի ագրեսիվության ռեզերվը: Իսկ Կուրսկի օպերացիան հիշեցում դարձավ, որ բռնի զավթումները չեն նշանակում վերջնական որոշումներ, և ամեն ինչ կարող է շրջվել։

Նման ներուժով Իրանը 2020-2023 թթ. կարող էր կանխել իրադարձությունների նման զարգացումը և չտրվել Բաքվին ու Մոսկվային։ Բայց Իրանը նախընտրեց զոհաբերել հայկական Արցախը՝ հանուն իր մտացածին նպատակների, թեև հայկական հարևանության ժամանակաշրջանը ամենահանգիստն էր Իրանի սահմանների համար, իսկ Թեհրանը դա շատ լավ գիտի։