Ներդրումների բացակայություն և սուր գործազրկություն. չքնաղ Սիսիան

Հայաստանի մասին իմ պատկերացումը սահմանափակվում էր միայն մայրաքաղաք Երևանով. իր ժամանակին այստեղ եմ սովորել, իսկ դրանից հետո այն տարանցիկ քաղաք էր, երբ մեկնում էի այլ երկրներ։

Ուստի, երբ առաջին անգամ այցելեցի մարզային քաղաքները, հիշեցի «Գահերի խաղի» արտահայտությունը. «Պատից այն կողմ (իմ դեպքում՝ Երևանից այն կողմ) հողերը բնակեցված են ցեղերով, որոնք իրենց անվանում են «ազատ մարդիկ»։

Զարմանալիորեն պարզվեց, որ մարզային քաղաքները մաքուր են ու կոկիկ, գեղեցիկ, հետաքրքիր, ունեն իրենց տեսքն ու աուրան, զարգացման ներուժը։ Ինչպես ասաց նկարիչ ընկերս. «Երևանը մեկ մեծ շինհրապարակ է, և ինտենսիվ խտացումն ամբողջությամբ զրկում է նրան գրավչությունից: Բայց որոշ բնակավայրերին այս ճակատագիրը չի սպառնում՝ դրանց զարգացման համար ներդրումների բացակայության պատճառով»։

Իսկապես, Երևանում շինարարական բումի ֆոնին զարմանալի է, որ մարզային քաղաքներում նվազագույն նոր բնակելի տարածքներ կան, կամ ընդհանրապես խոշոր շինարարական ծրագրեր չկան։

Շարքային բնակիչների բարեկեցությունը նույնպես պատշաճ մակարդակի վրա չէ։ Բոլորը խոսում են սուր գործազրկության մասին։ Իսկ մշտական ​​աշխատանքի ու կայուն եկամուտ փնտրելու համար շատերը ստիպված հեռանում են։

Շիրակցի տաքսու վարորդն, օրինակ, ասում էր, որ ամեն օր գնում է Երեւան, որ գոնե մի բան վաստակի։ Լոռեցի մի կին պատմեց, որ գրեթե բոլոր ամուսիններն ու չափահաս որդիները մեկնում են այլ վայրերում աշխատելու։ Վայոց ձորի մանրածախ առեւտրի կետի սեփականատերը վստահեցրեց, որ մարդկանց բարեկեցությունը տխուր է, դա երեւում է վաճառքի ցածր ցուցանիշներից. “Սկզվից հարսանիքների սեզոնին ինձնից ճոխ օժիտ էին առնում, բայց վերջերս միայն այն, ինչ անհրաժեշտ է»: Սիսիանի բնակչուհին ասաց, որ ճանաչում է բազմաթիվ երիտասարդ ընտանիքների, որտեղ տղամարդիկ աշխատում են Երևանի շինհրապարակներում:

Ալվարդ Գրիգորյան

Չքնաղ Սիսիան