Մարդիկ չեն հասկանում, որ Հայաստանի հետ անում են այն, ինչ վերջերս արեցին Արցախի հետ
- 09:55 26.08.2024
Անուշն ամուսնացել է հայաստանցի տղայի հետ, բայց նրանք ապրում էին Ստեփանակերտում, քանի որ ամուսինն աշխատում էր Արցախում։ Նրանք երեխաներ ունեցան և սկսեցին տուն կառուցել։ Այն կառուցել են անգամ 44-օրյա պատերազմից հետո՝ հուսալով, որ խաղաղ կյանքը երկար կտևի։
Երբ տան շինարարությունն ու կահավորումը ավարտվեց, եւ քանի որ ավագ երեխաները մեծացել են վարձով բնակարաններում, Անուշն ու ամուսինը որոշեցին, որ տանը երեխայի ճիչ պետք է լսվի, և երրորդ երեխա է պետք է։ Շրջափակումը բերեց դեղերի, վիտամինների, հիգիենայի հիմնական միջոցների, թարմ բանջարեղենի և մրգերի պակաս։
«Իմ բախտը մի քիչ բերեց, քանի որ ունեինք բանջարանոց և այգի: Այդ տարի բերքը վատ չէր, ուստի բաժանեցին մյուս հղիներին։ Միշտ մտածում եմ, որ մեր բանջարանոցի ու այգու շնորհիվ շատ երեխաներ են փրկվել»։
Անուշի հղիության ութերորդ ամսում սկսվեց սեպտեմբերյան պատերազմը, որից հետո՝ Արցախի բնիկ բնակչության տեղահանությունը դեպի Հայաստան։ Երեք օր ընտանիքն ամեն ինչ արել է Անուշին ու երեխային բռնի գաղթի ժամանակ պաշտպանելու համար։ Հայաստան են եկել ամուսնու հարազատների տուն, ուստի ժամանակավոր կացության հարցը լուծվել է, բայց աշխատանքի հետ կապված խնդիր է առաջացել։
«Ես ու երեխան տանն ենք։ Իսկ ամուսինս, ինչպես շատ մեքենաների սեփականատերեր, փորձում է փող աշխատել որպես վարորդ։ Բայց դրանով հնարավոր չէ ընտանիք կերակրել՝ եկամուտը չնչին է, և նույնիսկ օրեր են լինում ընդհանրապես առանց պատվերի։ Բայց նա մասնագետ է, պատրաստ է շարունակել ծառայել իր երկրին, սակայն գավառական քաղաքում աշխատանք գտնել հնարավոր չէ։ Քաղաքում, որտեղ մենք ապրում ենք, գործազրկության պատճառով ոչ միայն միգրացիան, այլեւ ալկոհոլիզմն է մոլեգնում»։
Երիտասարդ կինը նաև խոստովանել է, որ «ուղղակի ապշած է, թե ինչպես մարդիկ չեն հասկանում այն իրավիճակը, որը ստեղծվել է Հայաստանում Արցախի ժամանակավոր կորստից հետո»։
«Կան մարդիկ, ովքեր հասկանում են, որ թշնամին կանգ չի առնելու, քանի դեռ չի ոչնչացնել հայկական ամեն ինչ, բայց նրանք քիչ են։ Մարդկանց մեծամասնությունը կարծում է, որ Արցախի հանձնմամբ լավ կապրեն։ Եւ պարզապես այն, ինչ հիմա կատարվում է Հայաստանի հետ, ժամանակավոր երեւույթ է. ոմանք նույնիսկ կարծում են, որ կարելի է սահմանամերձ հողերը հանձնել՝ չհասկանալով, որ իրենց քաղաքը շուտով կարող է եւս սահմանամերձ դառնալ։ Ես փորձում եմ բացատրել, որ այն ամենը, ինչ անում են ադրբեջանցիները, ռուսները և թուրքերը Հայաստանի հետ, նորերս արվել են Արցախի հետ, բայց իմ խոսքերը ռացիոնալ չեն ընկալվում, նույնիսկ մեղադրվում են կողմնակալության մեջ։ Ես ապշած եմ մարդկանց անտարբերության վրա»։
Անուշն ասում է, որ ինքը և իր ընտանիքը չեն պատրաստվում հեռանալ Հայաստանից և կարծում է, որ «հայերը կարթնանան, կհասկանան իրավիճակը և թույլ չեն տա, որ իրենց հայրենիքը կործանվի»։ Կինը հավատում է Արցախ վերադառնալուն և հույս ունի, որ «դա կլինի մոտ ապագայում արցախցիների պայմաններով»։
Ալվարդ Գրիգորյան