Ղարաբաղյան եռանկյունի. շուտ պատերազմ լինի, որ ամեն ինչ բարդենք դրա վրա

Քարին տակ

Աշնանային քաղաքական սեզոնը Հայաստանում սկսվեց Արցախի շուրջ ցինիզմի ու խղճուկ արդարացումների «վեճով»։ Կողմերից յուրաքանչյուրն արտահայտել է իր դիրքորոշումները, որոնք կազմել են խոսուն եռանկյունի` ցույց տալով կողմերի հանցավորության աստիճանը։

Հայաստանի իշխանությունը, ընդգծված ցինիզմով, որի տակ փորձում է թաքցնել ազգային շահերի դավաճանությունը, պնդում է, որ Արցախ չկա, չի եղել և չի լինելու։ Մենք պատասխանատու ենք 29,8 հազար քառ. կմ համար, ասում են իշխանության ներկայացուցիչները՝ չնշելով, թե որ փաստաթղթում է սահմանված Հայաստանի նման տարածքը։ Իշխանություններն ասում են, որ արցախցիների վերադարձի հնարավորություն չեն տեսնում, և նրանք պետք է ինտեգրվեն հայ հասարակությանը, բայց առանց «ռևանշիստների և անջատողականների» ։

Խորհրդարանական ընդդիմությունը հայտարարում է, որ Արցախը գոյություն ունի, որ անհրաժեշտ է ներկայիս օրակարգում ներառել Արցախի ժողովրդի վերադարձի հարցը (նկատի առեք՝ ոչ թե Արցախի դեօկուպացիան, այլ Արցախի ժողովրդի վերադարձը Բաքվի իրավասության տակ), բայց դրա համար անհրաժեշտ են որոշակի «երաշխիքներ», վտարանդի արցախյան կառավարության գոյություն։ Ազգային շահերի դավաճանությանը մեղսակցության այլ ողորմելի արդարացունմեր են հնչում։ Դրանց միանում է նաեւ Արցախի հասարակական-քաղաքական վերնախավը, որը հրաժարվեց իր հզոր մանդատից եւ այն հանձնեց ոմն Օսկանյանին։

Հայաստանի իշխանություններին և ընդդիմությանը սեփական Սահմանադրությանը դավաճանելու մեջ մեղադրող «դատախազը» Ալիևն է, ով պահանջում է փոխել Հայաստանի Սահմանադրությունը, չեղարկել 1989թ. Հայաստանի և Արցախի վերամիավորման որոշման հղումը։ Բաքուն ամեն օր հիշեցնում է Հայաստանի իշխանություններին և ընդդիմությանը, որ Արցախը Հայաստանի մաս է, թեև այն այժմ օկուպացված է, իսկ բնիկ բնակչությունը տեղահանված է։

Հայաստանի իշխանությունը, ընդդիմությունը և արցախյան իսթեբլիշմենտը անհաջող կերպով փորձում են ցինիզմի և ճղճիմ արդարացումների հետևում թաքցնել Հայաստանի Սահմանադրության պահպանման, միասնական Հայաստանի և ազգային շահերի համար իրենց պատասխանատվության ժխտումը։ Ոչ մեկը, ոչ մյուսը չեն մեկնաբանում Ալիևի հայտարարությունները, չեն հաստատում և չեն մերժում 1989 թվականի Միացումի մասին որոշումը՝ անհամբեր սպասելով ռազմական գործողությունների հաջորդ բռնկմանն, որի վրա կարելի է բարդել ամեն ինչ։

Թե՛ իշխանությունները, թե՛ ընդդիմությունը, թե՛ արցախյան իսթեբլիշմենթը քաջ գիտակցում են իրենց քաղաքականության հանցավորության չափը և պատժի անխուսափելիությունը։ Հատուցման են սպասում նաեւ այն մայրաքաղաքներում, որտեղ ծրագիր է կազմվել, ըստ որի՝ արցախյան սիրտը պոկվել է Հայաստանի մարմնից։ Այս մայրաքաղաքներն արդեն սկսել են զգալ հատուցման պատուհասը՝ հայտնվելով կործանման եզրին։ Կուրսկի մի մասը գրավված է, Մոսկվան ռմբակոծվում է, Թուրքիան և Իսրայելը կործանման եզրին են, և առայժմ միայն Իրանը է սկսել գիտակցել «Ադրբեջանի տարածքային ամբողջականության ճանաչման» և ռուս-թուրքական ծրագրերիը սատարելու հետևանքները։

Ալիևն ավելի ու ավելի է դժվարանում թաքցնել իր կենդանական վախը։

Նաիրա Հայրումյան