Հայաստանին ու Ուկրաինային կապում են իսրայելա-իրանական դիմակայության պոչին

Մի փոքր անհարմար ստացվեց իրանական բալիստիկ հրթիռների հետ կապված, որոնք, իբր, մատակարարվել են Ռուսաստանին, և որոնց համար արդեն պատժամիջոցներ են սահմանվում, թեև ոչ ոք չի ապացուցել, որ այդ հրթիռները կան։

Հիշեցնենք, որ հենց իրանական կառույցներն ու պաշտոնյաները կոչ արեցին Ռուսաստանին (ոչ թե Բաքվին, Անկարային կամ Վաշինգտոնին, այլ Մոսկվային) չփորձել բռնությամբ զավթել հայ-իրանական սահմանը և բացել անօրինական «Զանգեզուրի միջանցքը», տեղեկություններ հայտնվեցին համաշխարհային լրատվամիջոցներում, որոնք վերահսկվում են հիմնականում իսրայելամետ հոլդինգների կողմից, թե Իրանը իբր Մոսկվային մատակարարել է “հազարավոր” բալիստիկ հրթիռներ, որոնք պատրաստվում են թափվել ուկրաինացիների գլխին։

Իրանը բազմիցս բարձր մակարդակով հերքել է այդ տեղեկատվությունը, ոչ ոք այդ առաքումների ապացույցներ այդպես էլ չի ներկայացնել, “հազարավորները” վերածվել են “հարյուրների”, հետո “տասնյակների”, բայց Ուկրաինայում, ապա ԱՄՆ-ում և Եվրոպայում դեռ խոսում են պատժամիջոցների մասին, “եթե առաքումների փաստը հաստատվի”։

Միևնույն ժամանակ, ուկրաինական կառավարությունն ու լրատվամիջոցները համառորեն «շահիդներ» են անվանում Ռուսաստանի կողմից Ուկրաինայի ուղղությամբ թողարկված բոլոր անօդաչու սարքերը, թեև ընդունում են, որ իրականում դրանք ռուսական «գեռաններ» են։ Ավելին, Մոսկվան հատուկ չի հերքում իր հրթիռների իրանական ծագումը, ընդհակառակը, ամեն ինչ անում է Իրանին «փչացնելու» համար։ Եվ խոսքն այն մասին չէ, թե Իրանը հրթիռներ չի մատակարարում Ռուսաստանին, այլ այն, որ ստեղծվում է բաժանարար գիծ՝ մի կողմից Իրանն ու Ռուսաստանը, մյուս կողմից՝ Արևմուտքն ու Ուկրաինան։

Հատկանշական է, որ Իրանը, կոչ անելով Մոսկվային կանխել սահմանների ուժային փոփոխությունները Հարավային Կովկասում և հայ-իրանական սահմանը անվանելով հազարամյա, պնդում է, որ Մոսկվայի գործողությունները պայմանավորված են «Իրանի եւ ԱՄՆ միջև կապի ուղիների ստեղծումը կանխելու մտադրությամբ»: Թեհրանը պարզ ասում է, որ Մոսկվան և նրա թուրք և իսրայելական դաշնակիցները պատրաստ են զոհաբերել Հայաստանը՝ տարածաշրջանում Իրան-ԱՄՆ առանցքի ստեղծումը կանխելու համար։ Այս երկրները քաջ գիտակցում են, որ նման առանցքը կարող է կասկածի տակ դնել մի քանի «տերությունների» գոյությունը։

Նման իրավիճակում Հայաստանի իշխանությունը պետք է առաջարկի դառնալ Իրանի և ԱՄՆ-ի «հաղորդակցման ուղիների» հարթակ, քանի որ դա միակ ճանապարհն է դիմակայելու Հայաստանը վերացնելու և Իրանը մասնատելու ծրագիր իրականացնող ուժերին։ Բայց առայժմ Հայաստանի իշխանությունը մյուս կողմում է։

Այդ ուժերը համառորեն ցանկանում են Հայաստանն ու Ուկրաինան կապել իրանա-իսրայելական դիմակայության պոչին։ Պաշտոնական Կիևը աջակցում է այս տեղեկատվական արշավին. օրինակ, հիմա Ուկրաինայում ասում են, որ Իրանը հրթիռային մատակարարումների դիմաց կարող է Ռուսաստանից պահանջել հարվածել Ուկրաինայի ավանդական հրեական բնակավայրերին։

Այլասերվածությունը սահմաններ չի ճանաչում, ինչպես, օրինակ, այն, որ միջազգային իրավական պրակտիկայում հակասեմիտիզմը տարանջատված է ընդհանուր այլատյացությունից, իբր հրեաների և այլ էթնիկ խմբերի ներկայացուցիչների նկատմամբ խտրականությունը՝ տարբեր հանցագործություններ են։ Հոլոքոստը նույնպես «տարբեր» ցեղասպանություն է, առանձնահատուկ:

Հայաստանը հայտնվել է հրեա-իսրայելական առճակատման հենց կենտրոնում և պատրաստվում է մեռնել դրա համար։ Ինչպես Ուկրաինան է մեռնում։

Նաիրա Հայրումյան