Երեւանում ավարտվեց «Մարդու իրավունքներ և պատասխանատվություն. ուղիներ դեպի հետկոնֆլիկտային արդարադատություն» խորագրով ամենամյա միջազգային համաժողովի երկրորդ օրը։

Ներկայիս համաժողովը երրորդն է 2020 թվականի Արցախյան պատերազմից հետո։

Համաժողովի կազմակերպիչն է «Ճշմարտության և արդարության կենտրոն» հասարակական կազմակերպությունը՝ Կալիֆորնիայի (ԱՄՆ) դաշնային դատավոր Գասիա Անգարյանի գլխավորությամբ։

Կազմակերպությունը ստեղծվել է 2020 թվականին՝ ռուս-թուրքական-ադրբեջանական հանցավոր եռյակի կողմից Հադրութի, Շուշիի, Քարվաճառի և Քաշաթաղի օկուպացումից անմիջապես հետո։

Մինչ Արցախի բռնի տեղահանվածները մտածում էին, թե ինչպես իրենց ձայնը հասցնել միջազգային հանրությանը, CPP-ն Երևանում իր տեղական մարմնի և Կալիֆորնիայի, Կոլումբիայի համալսարանի և Արգենտինայի համալսարանի ուսանողների միջոցով, որոնք գործուղվել էին Երևան, սկսեց ծրագրեր իրականացնել՝ փաստեր հավաքելով տեղահանվածներից։

Զուգահեռաբար կազմակերպությունը ստեղծեց մի ցանց, որը ներառում էր իրավաբաններ, իրավապաշտպաններ և միջազգային իրավունքի մասնագետների գրեթե ամբողջ աշխարհից։

2022 թվականի առաջին համաժողովի ժամանակ շուրջ 30 աշխարհահռչակ իրավաբան գիտնականներ, նախկին դատախազներ, իրավապաշտպաններ Ավստրալիայից, ԱՄՆ-ից, Ֆրանսիայից, Արգենտինայից, իրավաբան դասախոսներ Կալիֆոռնիայի, Այովայի, Շվեյցարիայի, Գերմանիայի, Կանադայի, Նյու Յորքի համալսարաններից, ինչպես նաև դատախազներ, Միջազգային քրեական դատարանի իրավաբաններ, ովքեր արդեն ունեին Ռուանդայի ցեղասպանության, Իրաքում եզդիների ցեղասպանության, Մյանմայի, Բանգլադեշի, Հարավսլավիայի ցեղասպանությունների վերաբերյալ ապացույցներ ուսումնասիրելու և ներկայացնելու փորձ, ներկայացրեցին փաստեր հավաքելու իրենց փորձը։ Նրանք կոչ են արել դիմել ինչպես միջազգային իրավապաշտպան կազմակերպություններին, այնպես էլ Միջազգային քրեական դատարանին։ Դա փորձի օգտակար փոխանակում էր Արցախի հասարակական կազմակերպությունների համար։

Երկրորդ համաժողովը տեղի ունեցավ 2023 թվականի մայիսին, երբ Արցախը շրջափակման մեջ էր։ Եվ կրկին իրավապաշտպաններն ու միջազգային իրավունքի մասնագետները քննարկել են Արցախում տիրող իրավիճակը, ստեղծված իրավիճակից դուրս գալու ուղիները՝ հիմնված արցախցիների իրավունքների վրա։ Դեռ այն ժամանակ Չիլիի ՄՔԴ նախկին դատավոր Էբոե Օսյուզին կարծիք էր հայտնել, որ Երկրորդ համաշխարհային պատերազմից հետո հաստատված աշխարհակարգը և 50-ականներին ստեղծված միջազգային կառույցները (մասնավորապես՝ ՄԱԿ-ը) չեն կարողացել լուծել ընթացիկ խնդիրները, ինչը առաջացրել է պատերազմների և հակամարտությունների շարք ամբողջ աշխարհում:

Հենց այս համաժողովի ժամանակ էր, որ Լեմկինի Ցեղասպանության կանխարգելման ինստիտուտի հիմնադիրները տեղի ունեցողն անվանեցին անխուսափելիորեն ցեղասպանություն տանող իրավիճակ։

Ցավոք, համաժողովի մասնակիցներն ու բանախոսները իրական ճանապարհ չունեին Արցախը շրջափակումից դուրս բերելու և ահաբեկիչ Ալիևին պատասխանատվության ենթարկելու համար։

Ընթացիկ՝ երրորդ համաժողովը, որը տեղի է ունենում սեպտեմբերի 11-13-ը Մատենադարանում, հերթական անգամ Երևանում է հավաքել աշխարհահռչակ իրավաբանների և իրավապաշտպանների։ Բանախոսների խոսքով, իրենք գիտաժողովի մասնակիցներին ներկայացնում են միայն տեսական, ակադեմիական նյութեր, որոնք գիտելիքներ են տալիս ցեղասպանության և էթնիկ զտումների ենթարկված Արցախի բնակիչների իրավունքների պաշտպանության վերաբերյալ։ Բառացիորեն բոլոր բանախոսները նշում են, որ միջազգային իրավապաշտպան մարմիններին և ՄՔԴ-ին ուղղված դիմումները պետք է հիմնված լինեն արտաքսված մարդկանց կենդանի վկայությունների վրա։

Այժմ, երբ Հայաստանը դարձել է Հռոմի ստատուտի կողմ, իսկ Արցախի ժողովուրդը գտնվում է Հայաստանի տարածքում, կառավարությունը կարող է և պետք է նախաձեռնի շրջափակումից, ցեղասպանությունից և էթնիկ զտումներից փրկված մարդկանց իրավունքների պաշտպանությունը։

Մի շարք բանախոսներ իրենց զարմանքն արտահայտեցին, թե ինչպես է Հայաստանը հեշտությամբ հրաժարվում իր իրավունքներից Ադրբեջանի ճնշման ներքո։ Խոսքը, մասնավորապես, այն մասին է, որ Հայաստանը բարձրաձայն չի խոսում, որ Ադրբեջանը օկուպացրել է 200 քմ. կմ իր տարածքից, ավելին, հեշտությամբ ենթարկվեց Ադրբեջանին և անհիմն, իր կամքով 4 գյուղ հանձնեց նրան։

Քննարկվել է նաև, որ Հայաստանի և Արցախի միջև իրավական շփոթությունը (ԼՂՀ-ի չճանաչումը) թույլ չի տալիս Արցախի բնակիչներին այսօր համաշխարհային հանրությունից պահանջել իրենց պետության ճանաչումը, ինչպես արվեց Պաղեստինի և Կոսովոյի դեպքում։

Ռազմական հանցագործությունների չափազանց քիչ ապացույցները (համեմատած Եթովպիայի և Էրիթրեայի, Մյանմարի և Բանգլադեշի, եզդիների ցեղասպանության հետ) հետ են մղում Արցախի ժողովրդի դեմ հանցագործությունների դիտարկումը ՄՔԴ առաջնահերթությունը:

Բանախոսները, ովքեր ժամանակին աշխատել են ՄՔԴ-ում կամ այժմ մուտք ունեն Միջազգային քրեական դատարան, նշել են, որ ՄՔԴ-ն ինքը սահմանափակ կարողություն ունի մեծ թվով հայցեր քննարկելու համար: Նույնիսկ որոշումների կայացումից հետո ՄՔԴ-ն չունի ոստիկանական կամ դատական կատարողների ​​մարմիններ, որոնք կարող են ստիպել մեղավոր կողմին կատարել դատարանի որոշումը: ՄՔԴ նախկին դատախազներն ու իրավաբաններն առաջարկում են երկրներին իրենց փաստաբաններից թիմեր ուղարկել ՄՔԴ՝ տեղում գործերը նախապատրաստելու համար: Կեսկատակ նշվեց, որ Հայաստանը կարող է առաջամարտիկ դառնալ այս հարցում և այնտեղ ուղարկել քրեական իրավունքի շուրջ 70-75 մասնագետ, որոնք կզբաղվեն իրենց հայրենակիցների խնդիրներով։

Խոսելով ՄՔԴ կառուցվածքի և գործունեության ընթացակարգի մասին՝ բանախոսները նշեցին, որ ի սկզբանե անհրաժեշտ է կապ հաստատել դատախազի հետ, համոզել նրան հանցագործությունների առկայության մեջ և ներկայացնել այնպիսի ամուր ապացույցների բազա, որ նա չկարողանա հրաժարվել գործ հարուցելուց։ Սա այն է, ինչ արվում է տարիներ շարունակ, և այս ժամանակը պետք է օգտագործվի հնարավորինս շատ փաստեր հավաքելու համար։

Խոսելով Արցախի բռնի տեղահանվածների իրավունքները պաշտպանելու Հայաստանի պատասխանատվության մասին՝ բանախոսները նշեցին, որ Հայաստանը կարող է քրեական գործեր հարուցել Արցախում Ադրբեջանի կողմից կատարված հանցագործությունների վերաբերյալ։ Խոսելով կոնկրետ հանցագործների նույնականացման դժվարության մասին, որոնց Ադրբեջանը չի արտահանձնի դատապարտման համար, գրեթե բոլոր բանախոսները նշեցին, որ ընդհանուր առմամբ Հայաստանը և Արցախի հանրությունը պետք է բոլոր երկրներին հնարավորինս շատ տեղեկատվություն տրամադրեն կատարվածի մասին։

Առանց աշխարհում կոնսենսուսի, մեզ համար գրեթե անհնար կլինի Ադրբեջանին պատասխանատվության ենթարկել։

Նշենք նաև, որ Հայաստանի կառավարության, խորհրդարանի և իրավապաշտպան կազմակերպությունների ներկայացուցիչներն անուղղակիորեն խոստովանել են, որ Հայաստանը գործնականում ոչինչ կամ քիչ բան է անում փախստականների իրավունքները պաշտպանելու համար։

Մի շարք բանախոսներ անդրադարձան հատուցումների խնդրին։ Նշվեց, որ նման գործընթացները եւս տևում են տարիներ, և այս ընթացքում փախստականների կարիքները փոխվում են։ Այդ իսկ պատճառով այժմ կարևոր է արխիվացնել տեղահանվածների նյութական կորուստների վերաբերյալ տվյալները։ Հետագայում ցանկալի է ստեղծել հիմնադրամ, որը կվերահսկի փոխհատուցումների տրամադրման գործընթացը, ինչը թույլ կտա կխուսափել կոռուպցիոն սխեմաներից։

Համաժողովի վերջին օրը նույնպես խոստանում է հագեցած լինել, և, չնայած բանախոսներից ոչ մեկը չի խոստանում արագ և հեշտ լուծումներ, բոլորը համախմբված են մի բանում՝ Արցախի ժողովրդի իրավունքների համար պայքարը չպետք է դադարի։ Մենք չպետք է խուսափենք «ցեղասպանություն» բառից, քանի որ դա իրերն իրենց անուններով կոչելու մերժումը կլինի, որը հանգեցնում է ավելի ու ավելի նոր, ավելի բարդ հանցագործությունների ամբողջ աշխարհում:

Մարգարիտա Քարամյան

ՀՀ-ն ռազմական ճանապարհով իր տարածքային ամբողջականությունը վերականգնելու խնդիր չի դնում, որովհետեւ մենք տեսնում ենք, որ դա հնարավոր է լուծել քաղաքական, դիվանագիտական ճանապարհներով, ասել է երեկ Նիկոլ Փաշինյանը, պատասխանելով հարցին, թե ի՞նչ է անում կառավարությունը ՀՀ սահմանադրական տարածքը վերադարձնելու համար։

Փաշինյանը չի բերել դիվանագիտական ճանապարհով որեւէ տարածք վերադարձնելու գոնե մեկ օրինակ, սակայն եւս մի անգամ հարկ է համարել շեշտել, որ իր կառավարությունը չի պատրաստվում ուժ օգտագործել երկրի ինքնիշխանության եւ ազգային շահերի պաշտպանության համար։

Այն իրավիճակում, երբ նույնիսկ հարեւան երկրներն են կոչ անում Ռուսաստանին՝ Հայաստանում թույլ չտալ ռազմական բախում Մեղրիի ճանապարհի համար, Փաշինյանի հայտարարությունը հնչում է որպես հրավեր։ Եկեք, ուժով վերցրեք, մենք ռազմական դիմադրություն չենք ցուցաբերի։

Դիմադրության բացակայությունը՝ ՀՀ այսօրվա կառավարության «կրեդոն» է։ Մակրոնը Փաշինյանին նույնիսկ հրավիրեց Փարիզ՝ Դիմադրության հերոս Մանուշյանին նվիրված միջոցառումներին, փառաբանելով դիմադրություն ցուցաբերած հայերին։ Սակայն ՀՀ կառավարությունը անդրդվելի է՝ ոչ մի դիմադրություն, միայն դիվանագիտական զիջում։

Սկսած առնվազն Խծաբերդի դեպքերից, երբ գերի են ընկել մի քանի տասնյակ զինված հայեր, պարզվել է, որ հայ զինվորներին պատասխան կրակ բացելու հրաման չի տրվում։ Ի պատասխան այս պնդումներին պաշտոնյաները ասում են, որ «չկրակելու» հրաման չի տրվել, այդ թվում 2022-ին Ջերմուկում եւ հետո՝ 2023-ին Տեղ գյուղի բարձրունքներում։ Բայց «կրակելու» հրաման էլ չի տրվում, ինչը ամբողջությամբ իմաստազրկվում է ռազմական դիմադրությունը։

Իմաստազրկման այս պրոցեսի վերջնանպատակն է՝ բանակի անիմաստության մասին հայտարարելն է։ Եթե սահմաններին պիտի կանգնեն սահմանապահները՝ հայ եւ ռուս, եւ սահմանը նախանշեն մի քանի սյուներ եւ գեղագիտական պատ, այլ ոչ թե ռազմականացված բաժանարար գծեր, ապա ինչի՞ է պետք բանակը։

Ալիեւն էլ է դա ասում՝ սահմանափակեք ձեր զինված ուժերը, մեկ է՝ չեք օգտագործում։ Եւ պատահական չեն պնդումները, որ Հայաստանը իր ՀՕՊ զենքերը վաճառել է, իբր, Ուկրաինային, թեկուզ ոմանք պնդում են, որ ռուսներն իրենք են վերցրել-տարել։

ՀՀ իշխանության ներկայացուցիչները դեռ շարունակում են պնդել, որ Արցախը հանձնվել է դասալիքների, Արցախի ղեկավարության եւ այլոց մեղքով։ Ալեն Սիմոնյանն ասում է, որ «մեր տղաները» զոհվել են “իրենց” համար, կարծես՝ Արցախը Հայաստան չէ, այլ մի օտար երկիր։ Իսկ Փաշինյանն այսօր ասել է, որ 44-օրյա պատերազմից հետո շատ զենք է անհետացել՝ ակնարկելով, որ ծանր հանցագործությունները ավելացել են, եւ պետք է հանձնել զենքերը։ Ներքին լսարանին նա այդպիսով ասում է, թե ում պետք է մեղադրել հնարավոր “իշխանափոխության” դեպքում, իսկ արտաքին “գործընկերներին” ակնարկում է, որ եթե լինի դիմադրութոյւն, ապա ինքը կապ չունի դրա հետ։

Հայաստանում ոչ ոք պատերազմ չի տենչում, բացի այն անձանցից, ովքեր պատասխանատվությունից խոսափելու համար պատերազմ են հրահրում, որ ամեն ինչ վերագրեն դրան։

Պատերազմ թույլ չտալու պատրվակով զիջումների գնացող կառավարությունը, հայտարարելով, որ ռազմական ճանապարհով հողեր չի վերադարձնելու, ինքն է պատերազմ հրահրում։

Արցախցի Արմեն Պետրոսյանը step1.am-ի հետ զրույցում անդրադարձել է Արցախի վերաբերյալ Հայաստանի իշխանությունների վերջին հայտարարություններին։

«Ես անձամբ Արցախի «Վերադարձ» կիոկուշին կարատեի մարզական ակումբի ղեկավարն եմ,  նաեւ «Արդարություն եւ վերադարձ» ՀԿ համահիմնադիրն եմ։ Եվ մենք չենք պատրաստվում ոչ մի կերպ ինքնալուծարման գնալ, այլ ընդհակառակը, մենք ատամներով պահպանում ենք մեր արցախյան պետական ինստիտուտները, առանձին միավորները։ Եվ այդ ուղղությամբ մեծ աշխատանք ենք տանում։

Մեր կազմակերպությունների միջոցով մենք կարողանում ենք կոմպակտ ձեւով արցախյան միջավայր ստեղծել։ Օրինակ՝ իմ մարզական ակումբում ավելի քան 80 արցախցիներ են մարզվում։ Իսկ 80 մարզիկ նշանակում է 80 ընտանիք։ Երբ ես ծնողական ժողով եմ անում, ապա կարծես ինձ մոտ մի փոքրի Արցախ է լինում։ Եվ այդ միջավայրն է մարդկանց ձգում, որ գան, իրար հետ շփվեն, մեր բարբառը պահպանվի։ Այսպիսի արցախյան միջավայր ստեղծելով՝ մենք ուզում ենք ստեղծել պայմաններ, որպեսզի արցախցիները չլքեն Հայաստանը։

Ինչո՞ւ է մեր ՀԿ-ների անունների մեջ «վերադարձ» բառը շեշտվում, որվհետեւ վերադարձը դա գերագույն նպատակ է։ Իսկ այդ գերագույն նպատակին հասնելու համար մենք առաջնահերթությունը տալիս ենք նրան, որ արցախցիները պետք է մնան Հայաստանի Հանրապետությունում»,- ասաց Արմեն Պետրոսյանը։

Ըստ Արմեն Պետրոսյանի՝ եթե Հայաստանում լինեին ազգային իշխանություններ, իրենք ամեն ինչ կանեին, որ մարդիկ ստիպված չլքեն Հայաստանը։ Նա նշեց, որ արցախցիների արտագաղթը Հայաստանից շարունակվում է։ «Ուսումնական տարվա ավարտից՝ մայիս-հունիս ամիսներից հետո իմ աշակերտներից 14-ը լքեցին Հայաստանը։ Իրենց ծնողներն այստեղ ապագա չէին տեսնում, իրենք վստահ չէին, որ կարող են այստեղ ընտանիք պահել, բնակարան ունենալ, իրենք հույս չէին կապում Հայաստանի իշխանությունների հետ։ Ամեն անգամ, երբ Հայաստանի իշխանությունները հակաարցախյան հայտարարություններ են անում, դա մարդկանց մոտ առաջացնում է նեգատիվ զգացմունքներ եւ իրենք չեն կարողանում իրենց ապագան կապել Հայաստանի հետ։

Հենց Հայաստանում մնալը պետք է այն միջոցը լինի, որը հետագայում կապահովի մեր վերադարձը։ Այդ վերադարձը ռազմական նվաճմամբ կլինի, թե քաղաքական ճանապարհով, դա կարեւոր չէ։ Կարեւորն այն է, որ մենք ունենանք ազգային իշխանություն, իսկ այս իշխանությունները ադրբեջանա-թուրքական թեզերն են առաջ քաշում։ Իրենց խոսույթը՝ Արցախի իշխանությունների ու պետական ինստիտուտների վերաբերյալ, մեկ առ մեկ համընկնում է Ադրբեջանի իշխանության խոսույթի հետ»,- ասաց նա։

Արմեն Պետրոսյանը նշեց, որ վաղ թե ուշ Արցախի հարցը պետք է նորից բերվի առաջնային պլան։ Հայաստանի արտաքին քաղաքականության մեջ երկու հարց մշտապես պետք է լինեն՝ Արցախի եւ Հայոց ցեղասպանության հարցերը։

Ըստ նրա՝ արցախցիների՝ Հայաստանում մնալու գործոնը եւս պետք է հզորացնի Հայաստանը։ Եվ Հայաստանի իշխանությունները, եթե ազգային լինեին, արցախցի զինվորականների ներուժը կօգտագործեին այսօր։ «Օրինակ՝ 50 հազար արցախցուց գոնե 5000 տղամարդ կլինի, չէ՞, որ զինված ուժերը համալրի։ Բայց այս իշխանություններն ի դեմս արցախցիների վտանգ են տեսնում։ Եվ նույնկերպ թունավորում են Հայաստանի բնակչությանը՝ ընդդեմ Արցախի ժողովրդի։ Եթե նկատել եք, իշխանական ու մերձիշխանական լրատվամիջոցները Հայաստանի եւ Արցախի հայության մեջ սեպ են խրում՝ արցախցիների ելույթներին ապակողմնորոշող վերնագրեր դնելով ու ապատեղեկատվություն տարածելով։ Արցախցիներն իրենց այսօրվա վիճակի համար մեղադրում են Հայաստանի իշխանություններին, ոչ թե հայաստանցիներին։ Հայաստանի իշխանություններն են Արցախը ճանաչել Ադրբեջանի մաս, հիմա էլ Հայաստանի Ազգային ժողովի նախագահն Արցախի հայաթափումը համարում է Հայաստանի հաղթանակը։ Թե ինչո՞ւ են Հայաստանի իշխանություններն այսքան հրճվել, հասկանալի չէ»,- ասաց նա։

Ռոզա Հովհաննիսյան